Sterkte met alles, Nita!
Zelf heb ik al ruim 17 jaar last van FM.
Ik ben ook een type wat continue door de pijn heen gaat.
Heb tijdens de zwangerschappen in een rolstoel gezeten, ivm bekkenklachten en pijn in rug, maar knapte na de zwangerschappen daar toch weer van op.
Wij hadden een huisarts die alles afwimpelde en voor mij jarenlang alleen de diagnose "depressie" in haar pakket had.
Ik moest maar antidepressiva slikken, dan zou het over zijn.
Dat vertikte ik, ik was niet depressief, ik had heel veel pijn!
Na diverse conflicten heb ik het vertrouwen in haar opgezegd middels een uitvoerige brief.
Zij stuurde een brief terug, met als enige alternatief een neuroloog.
Daar kwam ik dus terecht, 8 jaar geleden, en deze zei direct O, dit is echt een geval van FM.
Sindsdien heb ik het langzamerhand een plaatsje kunnen geven, ik hoef voor mezelf mij niet meer te bewijzen aan anderen.
Ik kan nog maar 1 keer per zondag naar de kerk, wordt hierover regelmatig op de vingers getikt door mensen die het niet begrijpen.
Zefs in familie is er weinig begrip voor.
Gelukkig heb ik een lieve begrijpende man, schatten van kids, die me elke dag door moeilijke momenten heenslepen.
Als we wel eens met elkaar een dagje uitgaan, genieten de kids dubbel, want mama is erbij!
Mijn man gaat regelmatig met hen weg, gaat mee naar bijzonderheden, zoals kerstvieringen e.d.
Voor bijzondere uitjes regelen we een rolstoel, ze vechten wie me dan mag rijden.
Ik heb geleerd te genieten van alle dingen die ik nog kan.
Als ik kijk naar wat ik niet meer kan, word ik verdrietig.
Dan denk ik aan vele anderen, waar vele zorgen en/of beperkingen zijn.
Wat zijn wij dan rijk, met zovele dingen die we nog wel kunnen!