Berichtdoor Wolfie » 28 aug 2008 08:06
Wij hebben ongeveer een jaar geleden ook een miskraam gehad. Wat mij (als man) opviel is dat er bijna niet aan de vaders gedacht werd. Mijn vrouw had erg veel bloed verloren en was erg zwak. Er waren mensen die bijvoorbeeld een kaart stuurden naar mijn vrouw en als laatste regel geschreven hadden "en doe je man ook de groeten". Dit heeft mij erg zeer gedaan en het zit me nu nog weleens dwars als ik die mensen zie.
Wat betreft de emoties denk ik dat mannen die over het algemeen al minder laten blijken. Ik had toen het gebeurde zelf het idee sterkt te moeten zijn omdat mijn vrouw me op dat moment nodig had. Daarom uitte ik mijn verdriet niet zo in het openbaar, wat bij andere weer de gedacht opriep dat ik zomaar door ging met het leven.
De verwerking gaat bij ons ook wel anders. Mijn vrouw heeft het regelmatig moeilijk als ze kleie kinderen ziet, terwijl ik me daar juist meer tot aangetrokken voel als eerst. Ik heb het soms in één keer moeiijk, zomaar zonder aanleiding. Of pas bijvoorbeeld tijdens een doopdienst in de kerk. Niet om de doopdienst, maar dan komt het zomaar ineens op, terwijl bij mijn vrouw een duidelijkere aanwijsbare oorzaak is.
Wat ik touwens wel moeilijk (en héél persoonlijk) vindt: wat doe je met je kindje in wording of "het vruchtje" zoals onze verloskundige het noemde? Wij hebben dit in overleg met de verloskundige meegenomen naar huis. Ze adviseerde ons het ergens op een rustige plaats te begraven, omdat mensen er later vaak last van krijgen als ze het bewust door de WC hebben gespoeld of op een andere manier "weg hebben gedaan". Dit hebben we dus gedaan. Hoe gingen jullie hier mee om?
