Ik ben de vragensteller van dit bericht:
http://refoweb.nl/vragenrubriek/17597/k ... -verlaten/Vraag:
Wanneer verlaat je een kerkverband? Als je belijdenis in een kerkverband gedaan hebt, kinderen gedoopt, mag/kan je een kerkverband zo verlaten? In ons huidig kerkverband voel ik me namelijk helemaal niet thuis meer. Een voorbeeld: Er wordt zeer dringend gepreekt over ellendekennis, wat beslist noodzakelijk is, maar ik vind het zo gevaarlijk dat mensen gaan denken: ik heb nu wel ellendekennis, maar het is nog niet genoeg, want de dominee zegt altijd, "die persoon heeft het zo beleefd", het is bij mij dus vast nog niet genoeg. Ook worden er bepaalde wegen voorgehouden, zoals: als je nog nooit tranen hebt gehad, heb je nog niets van God gehad. Of kruipend van kamer tot kamer. Of het uitschreeuwen tot God. Of de stappen die je van Catechismiszondag tot Catechismuszondag beleefd moet hebben. Of de HSV bestempelen als een list van de satan, zonder enig wetenschappelijk onderbouwde argumenten. God gaat toch met een ieder zijn eigen weg? God is toch niet gebonden aan bepaalde menselijke zaken of menselijke kenmerken? Doen wij God niet tekort als wij menselijke regels en kenmerken gaan opleggen aan God? Ik durf niets te zeggen over welke dominee of welke kerkganger dan ook, ik mag daarover immers niet oordelen. Mag je om al deze redenen je kerkverband verlaten, of moet je daar blijven en proberen je eigen weg tot God gaan? Let wel, het is niet dat er geen geestelijk voedsel is, alleen in de kenmerkenleer en dergelijke kan ik mij niet vinden.
Antwoord:
Ik vind dit soort vragen altijd heel moeilijk om te beantwoorden. Er kunnen zoveel verschillende soorten aspecten op de achtergrond meespelen. Als het werkelijk waar is dat dit het enige is wat in de prediking gehoord wordt, dan beantwoordt die prediking niet aan datgene wat de Dordtse Leerregels over de prediking zeggen, bijv in h II, art 5. Een opgelegde schematische voorstelling van de weg der bekering en een voorwaardelijke Christusprediking is geen zuivere prediking. Ik durf de mensen niet te veroordelen die om deze redenen hun kerk(verband) verlaten. Maar ik heb ook respect voor diegenen die in die kerk blijven en in het gebed aan de Heere vragen of Hij de dominee meer bijbelse inzichten wil geven. Maar het is voor mij moeilijk om te beoordelen of u een terechte typering geeft van de prediking waar u onder zit. Ik kan dat niet objectief beoordelen.
Want inderdaad, de ellendekennis dient gepredikt te worden. En de orde van de Catechismus is niet alleen een logische, maar ook een chronologische orde. Zo vind ik het in de Schriften en zo is het ook door de oudvaders van Reformatie, Nadere Reformatie en Puritanisme gepredikt. Wat ik maar wil zeggen, er kan ook in uzelf een verandering gaande zijn, beinvloed door de tijdgeest of door allerlei (al dan niet evangelisch gekleurde) bewegingen in de gereformeerde gezindte. Bewegingen die langzaam maar zeker weer gaan terugvallen in de aloude dwaling van het (semi)remonstrantisme en het onheilige activisme van het overwinningsleven.
Er kunnen ook persoonlijke dingen gebeurd zijn, bv in het contact met de dominee of de kerkenraad, waardoor je je minder thuis voelt. We dienen onszelf altijd nauw te onderzoeken, hoe het komt dat wij ontevreden worden onder de prediking of ons niet meer thuisvoelen in een kerkelijke gemeente.
U zegt dat er wel geestelijk voedsel te vinden is. Daarmee zegt u eigenlijk dat de Christus wel gepredikt wordt. Want Hij is het Voedsel, Hij is Brood des Levens. En als dat zo is, dan zou ik zomaar niet weg durven gaan.
Anderzijds, als u zondag aan zondag met gevoelens van tegenzin in de kerk zit, dan staat u uzelf en ook anderen in de weg. Soms is het beter om als het echt niet langer meer gaat, toch maar weg te gaan. Maar dan moet het wel een biddende weg zijn. Met de vraag: Heere wat wilt Gij dat ik doen zal? Soms wil de Heere dan onverdiend een weg wijzen. Die weg die Hij dan met u gaat, houdt overigens niet in, dat de Heere in de gemeente die u verlaat, niet meer zou werken.
Ds. M. A. Kempeneers
Korte toelichting van punten waar ik mee zit:
1Er word een verschil gepredikt tussen zondag 7 en zondag 21 of 22 uit m'n hoofd gezegd over de baten des geloofs.
In zondag 7 is de schuld bedekt en is de middelaar geopenbaard.
In zondag 21 of 22 is alles toegepast.
Zelf denk ik maar er is toch maar 1 waar geloof, en dat is het geloof van zondag 7, er staat zelf een
waar geloof in deze zondag, in 21 of 22 word het wat uitgewerkt.
2Zeer veel nadruk op het stuk der ellende, en niet zo'n beetje maar verschrikkelijke ellende, zo erg dat je denkt te sterven, kruipend van kamer in kamer, het uitschreeuwen en kermen.
Zelf denk ik dat dit per persoon verschillend is.
3Als je wat van God hebt gehad weet je hoe dit of dat werkt, als je dat niet weet heb je niets van God gehad.
Zelf denk ik dat we God geen dingen mogen opleggen.
4Het opleggen van traditionele zaken, legging, HSV, oorbellen, make-up, bepaalde kleding waar we God veel verdriet mee doen en wat nooit van God kan zijn.
5Vreemde uitspraken over bijvoorbeeld "doorvloeien" dat zal God je niet kwalijk nemen als dat een keer gebeurd, of God maakt geen kunstenaars van zijn volk, of God werkt alleen zakelijk, net of er voor God word gesproken.
6Uitspraken over andere dominee's, bijvoorbeeld: "er zijn in onze tijd dominees die van alles de preekstoel op meenemen om aan de mensen te laten zien, tassen vol, dat kan niet mensen, dit mag niet".
Of bijvoorbeeld: "in deze tijd gaat een kerkenraad zwemmen met de jeugd, hoe ver zijn we toch afgeweken'.
Of mensen die het kerkverband verlaten hebben "die zijn een makkelijker weg gaan zoeken".
En helaas valt hier niet over te praten met de dominee, we hebben het wel eens geprobeerd, het gaat echt niet, dan komt er een hele redevoering met van alles en nog wat.
Ik wil niet alles verkeerd noemen, er zijn ook hele goede dingen, zoals dat de dominee alles voor z'n gemeente over heeft en altijd druk is met de gemeente en liefde geeft.
Ook zijn er predicaties waar ik wel goed naar kunt luisteren.
Ik durf niet zomaar het kerkverband te verlaten, een soort "onderbuikgevoel" als je begrijpt wat ik bedoel, is dit angst, geweten? Ik weet het niet.
Graag zou ik jullie mening hierover horen.
En wie heeft er gelijk? De een vindt dat hij gelijk heeft, maar de ander vindt dat van zichzelf ook. Puur omdat ze op sommige punten de Bijbel iets anders lezen/uitleggen dan die ander dat doet. En omdat ze wat betreft de beloften van God en de aanbod van genade anders denken. En allebei hebben ze (als het goed is tenminste) Bijbelteksten om hun gelijk aan te tonen....
)
