De bekering en de bijbelse onderbouwing

[The Engineer]

Zoals jullie allemaal, of in ieder geval de meesten van jullie, weten, heeft de bekering een belangrijke rol in het reformatorisch geloof. Sinds ik in aanraking daarmee ben gekomen geloof ik best dat de bekering een essentieel onderdeel is. Vanuit mijn kerk, GKN, heb ik dat echter nooit meegekregen.

Naar aanleiding daarvan ben ik ook gaan zoeken in de bijbel naar het riedeltje: Ellende, verlossing, dankbaarheid. Echter ik heb het nooit concreet kunnen vinden. Wat ik wel concreet kan vind is:

"Alzo lief heeft God de wereld gehad, dat hij zijn enig geboren zoon heeft gegeven, opdat één ieder die in hem gelooft niet verloren gaat."

Dit lijkt toch meer zoals in de, mijn, GKN gepredikt wordt. Iedereen die oprecht in Jezus Christus en zijn opstanding gelooft, mag leven.

Mijn vraag aan jullie is dus: Zijn er dezelfde soort teksten ten aanzien van de bekering in de bijbel te vinden als de tekst die ik hier geef?

[Gerdien B.]

Er staan vooral teksten in de Bijbel met: Wie geloofd zal behouden worden.

Alleen... wat is dan geloven?

Ik denk dat bekering teveel aan beleving wordt gehangen. Je moet iets ervaren voelen wat er gewoon niet altijd is. Bolgens mij komt het er meer op neer dat wij in God moeten vertrouwen.

Als je kijkt naar de Jezus leven op aarde, daar zijn aardig wat mensen tot geloof gekomen (bekeerd). Ste4eds geeft Jezus aan: uw geloof heeft u behouden bij een wonder. Dat is puur dat die mensen vertrouwden dat Jezus ze kon helpen.

[Riska]

Het is maar wat je onder 'bekeren' verstaat.
Is dat - zoals bij Paulus - een blikseminslag? Mensen die zich bewust zijn van HET moment dat er iets gebeurde, waardoor men is gaan geloven?
Zo in de geest van een tv-programma dat er vroeger (?) was (is?): ik leefde zus en zo en toen kwam Jezus in mijn hart en toen was alles anders?

Of mensen bij wie langzaam het besef groeit dat je onvolmaakt bent en dat je hulp nodig hebt en je tot God of Jezus wendt?

Of is het een groeiend vertrouwen in God, in Christus, dat Hij het wel goed zal maken met mij? Dus niet een moment of een groeiend besef van zonde, maar een vast vertrouwen dat er was/is zolang als die mens zich kan herinneren?

Naar mijn gevoel is alles goed en geeft de Bijbel geen bepaalde wijze aan.
Zoals Gerdien het al aangeeft: het enige wat de Bijbel vraagt is vervat in Johannes 3: 16: Want alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar het eeuwig leven heeft.

Wij mensen zijn geneigd alles in wetten vast te leggen. Regels hoe het wel, regels hoe het niet moet.
Maar God vraagt alleen maar van ons om in stil vertrouwen op Hem te leven. Niks meer en niks minder.

Maar ja, ik ben dan ook een PKN-GKN-er...

[spacy]

Mozes begrijpt dat hij het niet is die water uit de rots tevoorschijn mept
David ziet in wat hij gedaan heeft met Batseba en haar man
Elia komt tot een besef dat hij niet de enige is in een duistere periode van het volk
Petrus begrijpt dat hij God nog dagelijks voor de voeten loopt


Dit zijn allemaal personen waar we als geloofshelden naar op kijken,
maar dit zijn net zo goed personen die hun eigen tekortkomingen en zwakheden hebben leren kennen, en God heeft ze dat allemaal op hun eigen persoonlijke manier laten merken.
Aan hun geloof voor wat er gebeurt is zouden we niet twijfelen, en dat hoeft ook niet. Maar ik denk ook dat hun geloof daarna nog dieper, hun ontzag voor God nog groter was, en ze heel goed begrepen waar ze zelf stonden.


Misschien is dit wat veel christenen bedoelen met hun bekering, en dan kan het verschillen van persoon tot persoon hoe diep geworteld hun geloof voor die tijd was.
want juist in het contrast van je eigen ergste zwartheid is mijn ervaring dat Gods licht als het meest heldere wit kan doorbreken.

En het kan natuurlijk ook anders lopen, dat mensen in hun leven geen bekering zouden willen/kunnen noemen, wees blij dan zijn er vast ook geen dingen gebeurt waarvoor je je enorm schaamt tegenover God, jezelf en anderen.

[Riska]

En het kan natuurlijk ook anders lopen, dat mensen in hun leven geen bekering zouden willen/kunnen noemen, wees blij dan zijn er vast ook geen dingen gebeurt waarvoor je je enorm schaamt tegenover God, jezelf en anderen.

Of juist wel, maar ze hebben ook vanaf het begin geweten dat ze, desondanks, bij God geborgen waren.
En als ik het over een stil vertrouwen heb dan bedoel ik dat: dat ik ondanks alles me geborgen mag weten en rustig achter Hem aan mag blijven gaan.
Hij blijft naast me, als de Schaduw aan mijn rechterhand (psalm 121).

[coupe soleil]

De bekering is de dagelijkse strijd tussen de oude en de nieuwe mens. Ik geloof niet in een oerknalbeleving of iets dergelijks ten aanzien van de bekering. En van die dagelijkse strijd staat de Bijbel vol.

Juist het heilig voor God willen leven, en er elke keer weer achter komen dat het je niet lukt (ellende), maar dat je Jezus nodig hebt (verlossing). Om vervolgens in dankbaarheid Hem te mogen volgen en je uit liefde aan Hem over te geven.

Als je niet weet dat je iets mist, als je je dus niet ellendig (uitlandig, buitenstaander) voelt, weet je ook niet waarvan je verlost moet worden c.q. verlost bent. Hoe kun je dan dankbaar zijn?

[*|Scatie]

Ik vind niet dat je je uitlandig of een buitenstaander hoeft te voelen.
Er zijn ook heel wat mensen die vanuit hun doop en geloof wat ze mee hebben gekregen, in God geloven en een vast vertrouwen op Hem hebben. En juist daarom hun zonden ook voelen omdat ze God er verdriet mee doen. Ik geloof in een dagelijkse bekering. Het feit dat wij mensen God verdriet doen door onze zonden en niet in staat zijn aan Zijn geboden te houden maar des ondanks, ook in gebed, weer bij Hem terug mogen komen en het vaste vertrouwen mogen hebben dat Hij onze zonden wil vergeven en dat Hij onze God en Vader wil zijn.

In feite komt het een beetje neer op wat jij zegt, maar ik vind uitlandig en een buitenstaander zo'n groot woord. Als je je bij God geborgen mag weten, hoef je je toch geen buitenstaander te voelen?
Al ben ik wel van mening dat een ieder z'n geloof ook z'n dieptepunten heeft, ook wel eens een moment dat je het even helemaal niet meer weet en je afvraagt waarom dingen gebeuren.

[coupe soleil]

Ik vind niet dat je je uitlandig of een buitenstaander hoeft te voelen.
Er zijn ook heel wat mensen die vanuit hun doop en geloof wat ze mee hebben gekregen, in God geloven en een vast vertrouwen op Hem hebben. En juist daarom hun zonden ook voelen omdat ze God er verdriet mee doen. Ik geloof in een dagelijkse bekering. Het feit dat wij mensen God verdriet doen door onze zonden en niet in staat zijn aan Zijn geboden te houden maar des ondanks, ook in gebed, weer bij Hem terug mogen komen en het vaste vertrouwen mogen hebben dat Hij onze zonden wil vergeven en dat Hij onze God en Vader wil zijn.

In feite komt het een beetje neer op wat jij zegt, maar ik vind uitlandig en een buitenstaander zo'n groot woord. Als je je bij God geborgen mag weten, hoef je je toch geen buitenstaander te voelen?
Al ben ik wel van mening dat een ieder z'n geloof ook z'n dieptepunten heeft, ook wel eens een moment dat je het even helemaal niet meer weet en je afvraagt waarom dingen gebeuren.

Volgens mij bedoelen we wel hetzelfde, maar zeggen we het iets anders. 'Ellendig' is inderdaad een zwaar en ouderwets woord. Maar ik bedoel er hier hetzelfde mee als jij et 'God verdriet doen'.

[The Engineer]

Wij mensen zijn geneigd alles in wetten vast te leggen. Regels hoe het wel, regels hoe het niet moet.
Maar God vraagt alleen maar van ons om in stil vertrouwen op Hem te leven. Niks meer en niks minder.

Juist, daar is het om te doen. In het reformatorisch geloof is dit doormiddel van dogmatiek vastgelegd. In hoeverre is dat gerechtvaardigt?

[Riska]

Naar mijn gevoel niet.

Paulus schrijft in de brief aan de Galaten (5:13-15 -NBG'51):
"Want gij zijt geroepen broeders om vrij te zijn. Gebruikt echter die vrijheid niet als een aanleiding voor het vlees maar dient elkander door de liefde. Want de gehele wet is in één woord vervuld in dit: gij zult uw naaste liefhebben als uzelf. Indien gij echter elkander bijt en vereet, ziet dan toe dat gij niet door elkander verslonden wordt".

[coupe soleil]

Het ligt er maar aan hoe je een dogma ziet c.q. wilt zien. Zo lang het een benoeming is vanuit de bijbel lijkt me er weinig mis mee te zijn. Wanneer je een dogma echter laat overheersen, doe je het fout.

[*|Scatie]

Toch denk ik dat wij mensen wel 'regels' nodig hebben en dat we daarom de 10 geboden, ook in het N.T. mee hebben gekregen als 'leefregels'.
Daar is niks mis mee denk ik, God lief hebben boven alles en je naaste als jezelf.
Maar al die regeltjes er omheen schieten bij mij ook wel eens in het verkeerde keelgat.
Ik ben ger.gem. opgevoed, maar ik kan er absoluut niet meer achter staan.
Ik denk dat het niet verkeerd is als je dingen laat vanuit je geloof omdat je God er verdriet mee doet. Daarin zal de een wat meer kunnen dan de ander.
Ipv te leven vanuit het ene regeltje naar het andere zonder vertrouwen en geloof in God.

[Riska]

Toch denk ik dat wij mensen wel 'regels' nodig hebben en dat we daarom de 10 geboden, ook in het N.T. mee hebben gekregen als 'leefregels'.

Je maakt het goede onderscheid - je hebt het over leefregels. Want de Tien Geboden zijn nimmer bedoeld als stok om te slaan - als jij dit niet of wel doet, dan zúl je toch gestraft worden - maar een staf om te gaan. Een hulp bij het leven en hoe te leven.
Ik ben in mijn leven en hier op dit forum te veel tegengekomen dat het zo dwingend is dat als je het niet doet, je voor eeuwig verloren bent. Dat noem ik wettisch en daarom haalde ik ook de brief aan de Galaten aan, waarin de apostel Paulus het zo duidelijk heeft over het vrijgemaakt zijn.

[*|Scatie]

Ik denk juist dat de Tien Geboden er zijn om ons te laten zien dat we ons er uit onszelf niet aan kunnen houden en om ons bij God te brengen.
Als we geen leefregels hadden, zouden we ons er ook niet bewust van zijn dat we zondigen.
God weet ook dat niemand zich daar volledig aan kan houden. En dat is niet bedoeld als excuses maar juist om ons te laten zien dat we het zelf niet kunnen.
En dat is wat anders dan dat het ons als regels wordt opgelegd en zo van... als je je er niet aan houdt, dan...
Ik vind het zo jammer dat er zoveel mensen zijn die erg wettisch zijn wat betreft regels, maar juist weer twijfelen aan de grootheid van Gods genade. God heeft ons zo lief dat Hij Zijn enig geboren Zoon aan ons gegeven heeft, die voor onze zonden betaald heeft met Zijn kostbaar bloed en ons Zijn beloften geeft, dat wie in Hem gelooft, niet verloren gaat maar eeuwig bij Hem mag leven!
Hij geeft ons die beloften in de Bijbel en bij onze doop. Waarom twijfelen mensen dan zo en durven ze zichzelf geen kind van Hem te noemen?

[Ron60]

Bekering is omkering. Eerst stond ik met mijn rug naar God toe en als ik bekeerd (omgekeerd) word sta ik niet meer met mijn rug naar God toe. Na die ommekeer blijf ik een weglopend en onoplettend schaapje wat iedere keer weer bekeerd(omgekeerd) moet worden, zo is mijn bekering nooit af in dit leven .