Berichtdoor surfer » 06 mei 2003 17:47
Zo, ik heb maar even de moeite genomen om een stukje te vertalen wat ik onlangs gelezen heb. Speciaal bedoeld voor mensen die met verlies van welke vorm ook te maken hebben. Ik heb het hier en daar een beetje vrij moeten vertalen. Het komt uit: 'Hope of the gospel', hoofdstuk: 'Sorrow, the pledge of joy' ('Blessed are they that mourn, for they shall be comforted.'-Matthew v. 4.)
zalig zijn zij die treuren, want zij zullen vertroost worden.
Smart, verdriet, pijn in het hart, treuren, is geen scheidingsmuur tussen de mens en God. Het is zelfs zover verwijderd van het zijn van een obstakel voor de weg van God’s licht in de ziel van een mens, dat Christus de treurenden feliciteert! Er is geen verdorvenheid in treuren. Zeker, het is geen niet iets wat in zichzelf waardevol is, zoals liefde, maar het vermengd zich met alle goede dingen en is zelfs zo verbonden met het goede dat het de deur van het hart voor al het goede opent. Er zijn meer verdrietige dan blije mensen die altijd staan voor de eeuwige deuren die opengaan naar de tegenwoordigheid van de Allerhoogste. Het is echter waar dat vreugde meer goddelijk is dan verdriet, want, alhoewel een mens verdriet moet lijden, en God in dat verdriet deelt, God is zelf niet verdrietig, en de ‘blijde schepper’ maakt de mens niet om verdrietig te zijn. Verdriet is slechts een stormachtige doorgang waardoor hij moet gaan om bij zijn oceaan van vrede aan te komen…..Echter, ik herhaal, een verdrietig mens is in het algemeen veel dichter bij God dan een blij mens. Blijdschap zorgt ervoor dat een mens vergeet om te danken; ellende brengt hem aan het bidden. Want nu ‘zijn’ we niet, we worden…nu zijn er twee deurwachters bij het huis van het gebed, en verdriet doet de deur sneller open dan vreugde….Het blije kind rent verder van huis, het gewonde kind gaat terug naar huis….God houdt niet van verdriet, maar verheugd zich erin dat een mens verdriet heeft, want door zijn verdriet laat de mens de deur op een kiertje staan, en God kan binnenkomen om hem te helpen. Ik herhaal, Hij houdt ervan om hem verdrietig te zien, want dan kan Hij dichterbij komen om de mens te scheiden van datgene wat hem verdrietig maakt. Wanneer Efraim om zichzelf treurt, is hij een aangenaam kind. Verdriet is zo’n krachtig medicijn, zo krachtig om de motten die het menselijke hart infecteren en verteren, dat de Heer blij is als een mens treurt. Hij feliciteert hem met zijn verdriet. Smart is een weinig geliefd iets, maar ze is het kind van de liefde en haar moeder houdt van haar.
De belofte aan de treurenden is niet het koninkrijk der hemelen, maar dat er aan het treuren een einde gemaakt zal worden, dat zij vertroost zullen worden. Treuren is geen gevecht met het kwaad; het is alleen het missen van datgene wat goed is. Het is geen onmisbare hemelse conditie, zoals armoede van geest of zachtmoedigheid. Geen mens zal zijn verdriet met zich meenemen de hemel in, of , als hij het doet, zal het snel worden omgezet in vreugde, of in datgene wat blijdschap tot gevolg zal hebben, een daad van verlossing.
Het treuren is een door kanker aangevreten bloem op de rozestruik van de liefde. Is er ook maar een vorm van treuren die niet de liefde als wortel heeft? Mensen treuren omdat ze liefhebben. Liefde is de oorzaak van alle natuurlijke gevoelens, alle emoties van mensen……..Het verlies van een geliefde door de dood is de voornaamste oorzaak van het verdriet in de wereld. Het griekse woord dat hier gebruikt wordt om diegenen die door Christus zalig gesproken worden te beschrijven, bedoeld in het algemeen diegenen die treuren om een dode. Het wordt echter in het NT niet alleen op deze manier gebruikt, ook kan ik me niet voorstellen dat het alleen op deze manier bedoeld is: er is verdriet dat pijnlijker is dan het treuren om een dode, en veel moeilijker om te troosten, moeilijker zelfs voor God zelf, bij wie alle dingen mogelijk zijn.
Maar het kan vreugde geven om te weten dat de belofte van troost aan diegenen die treuren, speciaal bedoeld kan zijn voor diegenen waarvan de geliefde uit het zicht is geraakt, en voorbij het bereik van hun stem.
………De vader waarvan de oudste zoon altijd bij hem is, maar waarvan de jongste in een vergelegen land is, waar hij zijn bezittingen verkwist met een rebellerend leven, is onuitsprekelijk meer te betreuren en moeilijker te helpen, dan de vader waarvan de twee zoons gestorven zijn.
Veel wat als troost bestempeld wordt is voornamelijk waardeloos, en diegenen die zich daardoor laten vertroosten, daarvoor zou ik zelfs niet de moeite nemen om ze te troosten. Troost door het verstrijken van de tijd, verandering van omgeving, nieuwe ‘liefdes’ die de oude vervangen: zulk soort troost kan nooit in de gedachten van Christus opgekomen zijn. Zou de Waarheid een mens gezegend noemen omdat zijn pijn vroeg of laat zou verdwijnen? Waarbij hij op zijn best even arm achterblijft als hij tevoren was, en waarschijnlijk armer, want niet alleen is de geliefde verdwenen, maar ook het verdriet om die geliefde!! En met het verdwijnen van dat verdriet ook de liefde die de oorzaak was van het verdriet! Zou zo iemand door God gezegend zijn omdat hij alleen maar teruggebracht wordt in de staat van het geen verdriet meer hebben? Zo’n god zou alleen aanbeden worden als er geen ziel meer was die aanbad in geest en waarheid.
Christus bedoelt, zullen anderen zeggen, dat de troost voor de treurenden hieruit bestaat dat ze terugkrijgen wat ze verloren hebben. Christus bedoelt: zalig zijn jullie, alhoewel jullie treuren, want jullie verdriet zal in vreugde veranderd worden.
Gelukkig zijn degenen die alleen hierdoor vertroost kunnen worden. Maar zou zulke troost in de ogen van Christus voldoende troost zijn om te geven? Was er ooit een liefde zo diep, puur en perfect, dat Hij deze goed genoeg zou vinden? En veronderstel dat de liefde tussen de twee gescheidenen zo was geweest, zou alleen het herstel van deze liefde in de toekomst voldoende reden zijn om deze mensen nu al zalig te noemen? Zalig terwijl ze midden in het verdriet zitten, en niets van dit toekomstige herstel weten?
Om een mens zalig te noemen in zijn verdriet vanwege dat wat hem gegeven zal worden, veronderstelt absoluut dat hij iets beters krijg dan wat hij van tevoren had! Zeker, de vreugde van het verleden kan zo groot geweest zijn dat een mens zich gezegend kan voelen alleen bij de gedachte van herstel, maar zou dat voor Christus voldoende waarde hebben? De tijdelijkheid van de onderbreking van iemand blijdschap is eigenlijk geen reden om diegene zalig te noemen.
Zalig is een krachtig woord, en in de mond van Christus heeft het zijn volledige betekenis. Kunnen zijn woorden minder betekenen dan: zalig zijn zij die treuren, want ze zullen vertroost worden met een vreugde die alle pijn van het verdriet als medicijn meer dan waard is?………….Om het kort te maken, ik denk niet dat Christus ermee tevreden zou zijn om een mens gezegend te noemen vanwege het feit dat zijn vroegere, absoluut niet perfecte geluk, aan hem teruggegeven zou worden. Ik denk dat hij de treurenden feliciteerde met het verdriet dat ze te verduren hadden, omdat hij zag dat er een veel mooiere vorm van datzelfde geluk aan zou komen. En dat is geen ander geluk, maar hetzelfde geluk, Goddelijk vergroot en Goddelijk gezuiverd - opnieuw door de handen van God gegaan.
Laatst gewijzigd door
surfer op 06 mei 2003 18:03, 2 keer totaal gewijzigd.
) is dat zijn werk allemaal in behoorlijk moeilijk engels geschreven is, soms moet je drie keer lezen om te zien wat er staat. Maar dat is dan ook de moeite waard! 
) maar ik weet niet of die een beetje fatsoendelijk vertaald zijn. Het is geschreven aan het eind van 1800. Maar ik zal af en toe wel eens een stukje proberen te vertalen en ergens neer te zetten. Misschien wel hier, stukjes die ik erg bijzonder vind.
)
nee, ik moet je teleurstellen.