Scheiding

[Smurffie]

Je hoort het veel, zowel in als buiten de kerk.

Het gaat me niet zozeer om de ouders nu, maar om de kinderen. In hoeverre heeft het invloed op kinderen. En voornamelijk; In hoeverre heeft het nog invloed als die kinderen eenmaal volwassen zijn? Zijn er hier mensen met ervaring die er misschien iets over willen vertellen? Hoe ervaarde je het op het moment van de scheiding en hoe nu je volwassen bent?

Graag jullie reacties.

[Funlover]

Ha die Smurf,

Tuurlijk wil ik wel even reageren.
Toen ik tien jaar was, elf jaar geleden dus, zijn mijn ouders gescheiden. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ze dat vertelden. Ik kwam uit jeugdkoor en we moesten even op de bank komen zitten.
Nou goed de rest zal ik jullie besparen, maar het was vreselijk. Niemand had het aan zien komen, mijn vader zat in zijn midlife crisis leeftijd. Twas druk op z'n werk, hij besteede weinig tijd en thuis, en toen dacht ie dat hij niet meer van mijn moeder hield....!

Ik ging van een vrolijk meisje terug naar een teruggetrokken kind, ik schijn terug te zijn gegaan in mijn ontwikkeling: ging weer duimen, ideale gezinnen na spelen met de duplo, en wilde niet bij kinderen spelen die wel een vader hadden. Gelukkig had ik een vriendin die ook gescheiden ouders had, dus samen zijn we er wel door gekomen. Maar wel was ik een binnenvetter. Ik kropte alles op. zette op den duur mijn vrolijke masker weer op, want die miste iedereen, en deed net of er niets aan de hand was.

1 en 2 havo was voor mij te onstabiel. Ik had elke keer een andere leerkracht. Meiden die te populair deden en me pakten op m'n thuissituatie...! Ik vond het vreselijk om naar school te gaan, ik ging terug naar 2 Mavo, met kerst, en daar ging het langzaam beter. Pas in 4 Mavo kwam ik weer tot mezelf terug, maar nog niet helemaal. De situatie werd voor mij stabieler. Ik ervaarde veel als onveilig, je wist maar nooit wanneer het 'weg' ging...!! Ik ging lekker veel eten als ik me rot voelde, met het gevolg dat ik dikker werd, en me dus niet prettig voelde.

Toen ben ik naar de OA gegaan. Daar moest je veel zelfonderzoeken doen, en daar ben ik langzaamaan geworden wie ik nu ben....! Ik leerde alles rond de scheiding een plekje geven. De puzzelstukjes vielen langzaam op de goede plek.

Op de Pabo was het helemaal lekker...! Ik ging op kamers, en leerde mezelf stabiel te worden, ik ging afvallen en nu in eind 3 Pabo zit ik lekker in m'n vel letterlijk en figuurlijk.

Maar helaas heb ik er nog een aardige tik van mee gekregen. Ik heb rond mijn 16e veel jongens achter me aangehad, ik maakte ze verliefd en gaf ze dan de bons, ik was bang ontzettend bang.
En nu nog merk ik, waarom zouden ze niet bij me weggaan later? Mijn moeder is ook een topmens en m'n vader ging ook weg, waarom zouden ze het bij mij wel uit houden? Ik vind het moeilijk om me te binden. Ook merk ik het wel in het 'geven' naar mijn relaties toe. Ik heb veel lieve vrienden, maar ben toch een 'vlindertje' gebleven. Niet een TE vaste vriendin, want die kan je alleen maar teleurstellen door weg te gaan.....!! Ook merk ik dat nu als een jongen iets te dichtbij komt vind ik het eng. Ik lig daardoor nog aardig met mezelf over hoop. Dus nog ben ik bezig alles een plekje te geven, alles over te geven aan God en proberen er goed mee om te gaan.

Maar toch ligt alles rond mijn vader me nog moeilijk. Het is m'n vader en ik hou enorm veel van hem, maar ergens kan ik hem niet uitstaan. hoe dubbel. en hoe ga je daar mee om? Dat doet enorm pijn van binnen. Hij is gewoon weggegaan, ik zie hem de laatste jaren vaker. Zo'n 6x per jaar....! Maar het blijft lastig.

Mensen moeten meer leren vechten...! Ergens voor gaan. Een relatie is niet altijd leuk, je moet blijven vechten. mannen en vrouwen zjn nou eenmaal anders....dus dat geeft zaken die je moeten leren met elkaar om te gaan. Ook in moeilijke tijden.

[sela]

meid toch..

[dorine88]

Waneer je al helemaal het besef hebt dat je een gezin bent, vader moeder en kind(eren) is een scheiding veel erger dan wanneer je dat besef niet hebt. Hiermee bedeol ik dus dat het ook met de leeftijd van kinderen te maken heeft.
Wanneer ouders uit elkaar gaan als de kinderen maximaal 3 jaar zijn, dan kunnen die kinderen leren leven met het idee dat de ouders apart wonen omdat ze nog niet goed beseffen dat ze deel van een gezin uitmaken.

Je kunt het ook zien in het verhaal van Funlover. Zij stond vlak voor de puberteit toen haar ouders uit elkaar gingen, dan is dat gewoon ontzettend moeilijk. Ook omdat het bij haar totaal onverwacht kwam. Als er namelijk erge ruzies zijn tussen je ouders, dan is het misschien beter dat ze uit elkaar zijn en kun je de scheiding makkelijk een plaats geven.

[jnien]

Waneer je al helemaal het besef hebt dat je een gezin bent, vader moeder en kind(eren) is een scheiding veel erger dan wanneer je dat besef niet hebt. Hiermee bedeol ik dus dat het ook met de leeftijd van kinderen te maken heeft.
Wanneer ouders uit elkaar gaan als de kinderen maximaal 3 jaar zijn, dan kunnen die kinderen leren leven met het idee dat de ouders apart wonen omdat ze nog niet goed beseffen dat ze deel van een gezin uitmaken.

Je kunt het ook zien in het verhaal van Funlover. Zij stond vlak voor de puberteit toen haar ouders uit elkaar gingen, dan is dat gewoon ontzettend moeilijk. Ook omdat het bij haar totaal onverwacht kwam. Als er namelijk erge ruzies zijn tussen je ouders, dan is het misschien beter dat ze uit elkaar zijn en kun je de scheiding makkelijk een plaats geven.

[jnien]

Waneer je al helemaal het besef hebt dat je een gezin bent, vader moeder en kind(eren) is een scheiding veel erger dan wanneer je dat besef niet hebt. Hiermee bedeol ik dus dat het ook met de leeftijd van kinderen te maken heeft.
Wanneer ouders uit elkaar gaan als de kinderen maximaal 3 jaar zijn, dan kunnen die kinderen leren leven met het idee dat de ouders apart wonen omdat ze nog niet goed beseffen dat ze deel van een gezin uitmaken.

Je kunt het ook zien in het verhaal van Funlover. Zij stond vlak voor de puberteit toen haar ouders uit elkaar gingen, dan is dat gewoon ontzettend moeilijk. Ook omdat het bij haar totaal onverwacht kwam. Als er namelijk erge ruzies zijn tussen je ouders, dan is het misschien beter dat ze uit elkaar zijn en kun je de scheiding makkelijk een plaats geven.

Mijn broertje is 4, en al kan hij dan inderdaad met het idee opgroeien, zelfs aan hem merk je dat hij het verschrikkelijk moeilijk vind!

En zelfs áls er wel ruzies zijn, heb je nog het gevoel om ze bij elkaar te houden. Omdat het gewoon niet hoort dat je ouders los van elkaar gaan leven, je wilt ze bij elkaar zien, en een gezin hebben net als ieder ander.
Maar het kan in de ergere gevallen natuurlijk wel makkelijker zijn om te verwerken idd!

[jnien]

Maar helaas heb ik er nog een aardige tik van mee gekregen. Ik heb rond mijn 16e veel jongens achter me aangehad, ik maakte ze verliefd en gaf ze dan de bons, ik was bang ontzettend bang.
En nu nog merk ik, waarom zouden ze niet bij me weggaan later? Mijn moeder is ook een topmens en m'n vader ging ook weg, waarom zouden ze het bij mij wel uit houden? Ik vind het moeilijk om me te binden. Ook merk ik het wel in het 'geven' naar mijn relaties toe. Ik heb veel lieve vrienden, maar ben toch een 'vlindertje' gebleven. Niet een TE vaste vriendin, want die kan je alleen maar teleurstellen door weg te gaan.....!! Ook merk ik dat nu als een jongen iets te dichtbij komt vind ik het eng. Ik lig daardoor nog aardig met mezelf over hoop. Dus nog ben ik bezig alles een plekje te geven, alles over te geven aan God en proberen er goed mee om te gaan.

Maar toch ligt alles rond mijn vader me nog moeilijk. Het is m'n vader en ik hou enorm veel van hem, maar ergens kan ik hem niet uitstaan. hoe dubbel. en hoe ga je daar mee om? Dat doet enorm pijn van binnen. Hij is gewoon weggegaan, ik zie hem de laatste jaren vaker. Zo'n 6x per jaar....! Maar het blijft lastig.

Mensen moeten meer leren vechten...! Ergens voor gaan. Een relatie is niet altijd leuk, je moet blijven vechten. mannen en vrouwen zjn nou eenmaal anders....dus dat geeft zaken die je moeten leren met elkaar om te gaan. Ook in moeilijke tijden.

Dit herken ik heel erg..

het afstand houden, het naar me toe trekken en toch weer afstoten, de angst om me te binden..

En het dubbele gevoel tegenover mn pa.. vergeven of niet vergeven; wel naar hem toe gaan of niet; zo frustrerend

Inderdaad, mensen moeten meer leren vechten..
Tegenwoordig stoppen ze er zo snel mee..

[jnien]

Misschien is het handig heel even voor de duidelijkheid mijn verhaal te vertellen..

Ik ben nog niet volwassen, maar hoop wel even dat er nog meer reacties komen hier, om eens te zien hoe jullie er nu tegenaan kijken!

Zelf ben ik 16, en sinds oktober zijn mijn ouders bezig met hun scheiding. (Ik zit er dus eigenlijk middenin nu) Ik heb 3 broertjes en een zusje, en allemaal hebben en hadden we er erg veel moeite mee.

De oorzaak ligt allemaal een beetje moeilijk, er spelen veel psychische problemen in mee. Maar ook vreemdgaan aan beide kanten, ik heb zelfs een halfzusje. Kortom, een hoop gezeur;overspel etc. Als ik nu even nadenk eigenlijk een huwelijk wat gedoemd is te mislukken..

En toch kan ik er niet tevreden over zijn..

Vind het heel erg moeilijk dat ik gescheiden ouders ga hebben. En alles wat erbij komt kijken:
Mn ma werkt nu, terwijl ze eigenlijk half overspannen en depressief is maar kan niet anders. En mn pa gaat lekker zn eigen gang. Inmiddels hebben ze ruzie, en praten niet meer met elkaar. Contact gaat via ons of via de mail. Dus wij als kids zijn behoorlijk de dupe.. en als oudste moet je toch een heel stuk opvangen, en daar baal ik dan soms best wel van.

Vooral doordat ik dit jaar eindelijk ben begonnen met praten, over alles wat eigenlijk al jaren speelt. (er zit een heel verhaal aan vast, maar dat is teveel en te ingewikkeld om uit te leggen) En doordat er steeds dingen bijkomen krijg je niet de kans dat te verwerken..

Wat funlover ook zei; de angst je aan iemand te binden, afhankelijk van iemand te zijn, iemand afhankelijk van jou.. dat hou je het liefst nog even ver van je af..
Al heb ik nu wel bijna een vriend, die mij er erg goed in opvangt. Want ik heb nog best wel tijden dat ik hem ineens weer van me weg wil duwen, maar probeer ook wel op te letten en dat niet te doen..

Nuja, dat was mijn best wel verwarde verhaal..
Als jullie eens tijd of zin hebben.. : http://janvan6.freehostia.com

En Smurffie.. heb jij er eigenlijk ook zelf mee te maken (gehad) ??

LieffS -x-

[Liarose]

Mennn, wat een ellende! Ik zie het bij mijn broer, drie kinderen, ook echt de dupe, maar dan door de vreselijkheid van zijn exvrouw al voor de scheiding. Ze wonen ook bij mijn broer nu, en gelukkig gaat het steeds beter met hen allemaal!

[marilyn]

moedig dat jullie je verhaal zo durven neer te zetten!!
er komt altijd meer bij kijken dan buitenstaanders kunnen zien.
het vertrouwen dat het in een relatie goed kan gaan is weg, en logisch eigenlijk!
zelf heb ik er niet mee te maken gehad..
mocht je er een keer over willen praten, dan mag het altijd hoor!
sterkte i.i.g.

[liisje]

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik net 4 jaar was.
Mijn moeder had een ander en die kwam gelijk bij ons in huis wonen.
Op dat moment weet je niet beter ,en accepteer je het als zijnde "normaal" wij (mijn broer en ik) gingen 1 weekend in de maand naar onze vader.

op zich deden mijn ouders hun best om het voor ons goed op te vangen, Maar toch was het vaak dat we bij moeder veel negatiefs over pa hoorden en andersom.
Ook was het vaak van "zeg jij even tegen je vader dat............ Dan kwam er meestal niet veel fraais.

(Mijn ouders zijn niet gelovig even ter info)

Op mijn 15e ben ik na veel geruzie op kamers gegaan mijn moeder kon ons niet opvangen en pa werkte veel.
Het is toen een tijd heel niet goed met mij gegaan ,idd ook wat hier al geschreven staat het niet willen/kunnen binden aan.
Ik ging toen veel uit deed daar verkeerde dingen.

Ik heb 2 halfzusjes van mijn (stiefvader) mijn moeder is van hem alweer gescheiden En woont nu samen met een veel jongere man en hij heeft een zoontje.

Zelf ben ik inmiddels gelukkig getrouwd 2 kinderen maar merk nog dagelijks de moeilijkheden van vroeger.
Begon al met het huwelijk ,Mijn pa en moe samen op het feest.
met de verjaardagen apart laten komen of niet? elke keer weer een vraag
en de geboortes van de kinderen wie laat je het eerst komen!

Ook in de omgang met eigen kinderen vind ik het nog steeds erg moeilijk Ik heb geen voorbeeld van een (hecht )gezinsleven.(Met mijn schoonouders heb ik ook niet zo`n geweldige band)dus ik kan wel stellen dat de scheiding ook al was die al toen ik 4 was veel met mijn leven gedaan heeft en doet.

[Funlover]

Sterkte lotgenootjes!!
*Hug*

Idd, speelt leeftijd een enorme rol. Helemaal wennen voor jonge kinderen is niet helemaal het goede woord, maar het is voor hen wel iets normaler.

M'n broer zat helemaal in de puberteit, vechtend om een vaderfiguur. Je merkt dat hij er behoorlijk last van heeft gehad, en nog. Hij is 24 maar je merkt bij hem nog een enorme nasleep.

Mijn zus was 16/17 en zat er middenin net als Jnien. Ze had al wat aan mijn moeder gemerkt die het langer wist etc...ook bij haar kon je merken dat ze onverschiller er mee om ging. Alla een puber.

Niet de ideale leeftijden hadden wij als het om scheiden ging. Ik ben er misschien nog het 'lekkerst' (als dat een goed woord is) door heen gerold, omdat ik nog iet wat jong was. Maar ook voor mij was het vreselijk. En nog....!!!

En al die mensen met een verhaal dat ze een ander hebben. Dat is echt mijn grote werkpunt. Mijn vader heeft een vriendin. Ik kan d'r niet uitstaan, want ze heeft mijn moeders plekje ingenomen. Als mijn zus een grapje maakt over een vriend van mijn moeder: dan ben ik boos, sacha en kan ik wel huilen, en zeg dan te emigreren.....!

Kortom: Ik ben door alles gehecht aan veiligheid, stabiliteit en structuur. Dat heeft bij mij zo op de kop gelegen. Het is voor een kind alleen al vreselijk om te zien dat je moeder huilt etc...!! Dat doet al zoveel met je als kind.

Oftewel: Met de scheiding van mijn ouders verdween al het vaste geluk, alles wat kalm en betrouwbaar was uit mijn leven. Er kwam nog veel plezier, veel genoeglijks, veel vreugde, maar niet meer de veiligheid van vroeger.

En dit vind ik ook een mooie uitspraak op mijn scheurkalender op moederdag: Het beste wat een vader voor zijn kind kan doen: is houden van zijn moeder!

[Smurffie]

Lieve mensen, ik kom nèt uit m'n werk, dus ik ga na een warme douche uitgebreid reageren, meer ik wilde vast zeggen dat ik het echt heel fijn vind dat er al zoveel reacties zijn! Ik vond het ook wel vervelend om er een onderwerp over te openen omdat ik weet dat het vaak heel moeilijk is. Hartelijk bedankt alvast, vanavond nog hoop ik te reageren en uit te leggen waarom ik dit onderwerp geopend heb.

[jnien]

Soms heb ik zoiets van; kom op zeg het valt wel mee.. er zijn er zoveel die dit meemaken..
Maar zelfs dan valt het nog niet mee..

En inderdaad, mn ma loopt zelf ook wel eens te geinen over -zo noemt ze hem dan- ene Kees die haar vriend zou zijn..
Omdat me pa ook met een of andere vrouw loopt.. -getrouwd en 2 kids, waar zit zijn verstand -
Dat is dan haar manier van verwerken..
Maar ik word er nou niet bepaald vrolijker op..

Dat word overal gezegd; het is voor een kind vreselijk te zien dat een moeder huilt; en dan te bedenken dat ik mn moeder zoveel getroost heb.. Aan de ene kant leuk zoiets te horen..
Aan de andere kant zijn er zoveel dingen die voor mij normaal lijken, die ineens niet normaal zijn..

Een erg mooie uitspraak!

En ook vanuit mijn hoek; sterkte allemaal!

Als jullie eens tijd hebben kom dan eens op mn site kijken, misschien hebben jullie er wat aan; herken je er iets in..

LieffS!

[Gerdien B.]

Ten eerste wil ik zeggen: wat enorm moedig om het hier te posten.

Ik las dat er ook gepost werd: ze horen samen in 1 huis ook al ruzieën ze.
Als ik lees hoe sommige ouders nu met elkaar om gaan, terwijl ze niet bij elkaar wonen, zou het dan voor kinderen te trekken zijn, als de ouders bij elkaar blijven en continu elkaar in een negatief daglicht zetten bij de kinderen? Zouden de kinderen dan ook niet (enorme) psychische problemen krijgen?
Soms vraag ik mij serieus wel is af wat beter is in zo'n situatie: scheiden of bij elkaar blijven. Beide zijn uit eindelijk slecht voor de kinderen, maar welke van de 2 het slechtst?