Alister Mcgrath, een Anglicaanse theoloog, verbonden aan Oxford stelde in ‘2000 jaar christendom’, een inleidend boekje over de theologie, beleving en, stromingen en geschiedenis van het christendom, het volgende met betrekking tot het protestantisme:
'(...) de theologie is gebaseerd op de Schrift en "traditie" betekent "een traditionele manier om de Schrift uit te leggen".
De hoofdstroom van de Reformatie koos deze benadering en betoogde daarbij dat traditionele interpretaties van de Bijbel (...) behouden konden worden, als men kon aantonen dat ze in overeenstemming waren met wat de Schrift leerde.’
Dit riep een vraag bij mij op, of beter gezegd, die vraag heb ik al een tijdje, maar als ik het irl vraag, vind ik het nog steeds niet duidelijk, en op fora hoor ik nogal tegenstrijdige antwoorden van verschillende partijen.
Mijn vraag is dus hoe de verhoudingen liggen. ‘Sola scriptura’ betekend uiteraard geen verwerpen van traditie, maar de reformatie is toch een duidelijke breuk met de opvattingen van het katholicisme over Schrift en Traditie.
Hoe verhoudt het met elkaar? Gaat het om verwerping van zaken die in strijd zijn met de Schrift? (Toch zijn er Bijbelteksten te vinden waar bijv. de RKK een verwijzing naar het vagevuur in ziet) Of het verwerpen van zaken, omdat er geen grond voor is, in de Schrift? (zoals misschien de transsubstantiatie leer? On the other hand, Luther (en ik dacht de Anglicaanse kerk) verschillen daar weer met Calfijn over van opvatting) Of apostolische successie (idem.)
Mijn vraag dus kort gesteld:
Hoe zit het nou precies met de verhouding tussen de H. Schrift en de traditie?
) Waarom is bijvoorbeeld die leer verworpen (een wel erg letterlijke interpretatie van Jezus woorden bij het Avondmaal.) , en de kinderdoop niet? (Wat de Anabaptisten blijkbaar weer heel onschriftuurlijk vonden.)
)
