Mijn verkering is(misschien tijdelijk) uit.
Het liep al een poosje niet lekker tussen ons, hij was de hele tijd afwezig en stil. Hij zei ook nooit meer dattie van me hield. Ik probeerde er van alles aan te doen om onze relatie weer nieuw leven in te blazen, maar het was tevergeefs. Kwerd er op een gegeven moment zo gek van dat ik vroeg wat er aan de hand was. Toen zei hij dat hij er de laatste tijd moeite mee had om nog dingen aan me te geven. Volgens hem lag dat eraan omdat ik het dus een hele poos moeilijk had gehad en hij heel veel voor me over moest hebben en dat nu een beetje ‘op’ was.
Op zich wel logisch, maar de laatste tijd was ik echt weer aan mezelf gaan werken en probeerde ik hem ook meer te geven, alleen al om het feit dat ik iets terugwilde doen. Maar daardoor voelde ik me heel erg schuldig als er een keer iets was wat ik me aan hem ergerde, ik durfde het bijna niet meer te zeggen als ik ergens mij zat uit angst dat hij zich schuldig of bezorgd zou maken. Nu zou hij zich eerder bezorgd dan schuldig voelen, want hij is namelijk aardig eigenwijs. Als ik geen goede reden had waarom hij zou veranderen dat deed hij het 9 van de 10 keer niet, want zo zei hij, dan moet hij eerst motivatie hebben om te veranderen. Zelf heb ik zoiets van: je moet niet tegen je eigen grenzen ingaan maar je kan af en toe wel wat meer voor elkaar over hebben. Ik ben zelf namelijk ook erg eigenwijs maar ik had toch wel een aantal dingen voor hem over, alleen heb ik het idee dat hij dat zelf niet echt ziet.
Ik heb eigelijk alles ervoor over om hem weer terug te krijgen, zelfs relatietherapie… al denk ik dat we ook nog wel aan een aantal dingen kunnen werken zonder... kben uit wanhoop pas naar m'n vriendin gegaan en die heeft me geholpen om een doelenlijst op te stellen... zij zou hem zo snel mogelijk proberen te bereiken om hierover te praten)aangezien ik nu beter niet naar hem toe wil gaan.... dan heb je kans dat ik hem toch weer ompraat. Maar aan de andere kant ben ik bang dat als hij er met niemand over praat en ik niks van me laat horen hij op een gegeven moment zoiets heeft van laat allemaal maar zitten...(heeft hij zelf ook zo gezegd) dat hij zn problemen uit de weggaat en daarmee dus eigelijk aantoont dat hij niet van me houdt en dan is het dus definitief uit... en dat wil ik ook niet.
Daarbij komt dat in het begin onze relatie ook niet zo lekker liep. Ik was al heel lang verliefd op hem(dat wist hij) maar hij niet op mij. Op een gegeven moment had ik de moed opgegeven en ongeveer een week later vroeg hij verkering aan mij. Hij was zichzelf niet goed bewust van zn gevoelens maar nu zegt hij weer dat hij niet precies weet of hij zichzelf al al die tijd voor de gek aan het houden was. Nu vraag ik aan jullie, kan ware liefde (serieus we hadden het al over trouwen enzo) opeens over gaan?! Kan je met iemand zoenen en alles delen terwijl je eigenlijk niet van diegene houdt?! En het belangrijkste: wat moet ik nu doen, hem nog proberen terug te winnen of afwachten met het risico dat hij er niet uitkomt en het daarom uitmaakt?!
Groetjes van een broken woman
