
Ik zit met n redelijk groot probleem.
Er woont in mijn buurt een Antiliaanse mevrouw, met
een dochtertje van 11.
Deze mevrouw is redelijk verslaafd aan cannabis (weed) en coke (da's dus cocaine..dat snuif je).
Omdat ze erg arm is en met zichzelf overhoopt ligt help ik haar wel eens, boodschappen doen (ze schaamt zich voor zichzelf) draai wel eens een was voor haar en dr meisje etc. Hulpverlening lijkt weinig om haar te geven..dus iemand moet het doen..
Maar ik blijf tegenover haar wel kritisch, en hoe een verschrikkelijk leven ze ook achter de rug heeft, niets is een excuus naar drugs te grijpen.
En al helemaal niet als je een meisje van 11 heb.
Dus ik probeer tegelijkertijd Delya (dochtertje dus) een iets beter leven te geven, breng haar wel eens naar school, ligt toch op de route naar m'n werk en zo weet ik zeker dat ze niet spijbelt, en als haar moeder zichzelf weer eens heeft volgesnoven (en wat eh.."klanten" heeft) eet ze wel eens bij me, en blijft ze soms ook slapen. Ze vind het duidelijk ontzettend fijn soms onder ' normale' omstandigheden te leven te eten en te slapen.
Maar ze is 11. En ik ben 21. En daar begint het probleem dus. Haar moeder verwacht van mij dat ik een soortement van vader-rol voor haar vervul. Ze sprak me er vorige keer op aan dat Delya pas om 10 uur op bed lag. (En dan heb ik weer niet de moed haar erop aan te spreken dat ze zelf voor prostituee speelt om dr zooi te kunnen kopen).
Nu zijn Antiliaanse ouders in de regel behoorlijk streng, en als de moeder bij uitzondering nuchter is en Dalya doet iets wat niet mag wordt daar ook niet over gesproken, maar gaat ze over de knie.
Ik sla geen kinderen, en dat weet ze, maar ze verwacht wel dat als Dalya in mijn huis is dat ik ook regels handhaaf. Maar nogmaals..ze is dus net 10 jaar jonger dan ik. Te jong om daar als 'gelijken' mee om te gaan, maar voor mij ook te oud om voor haar als vader-figuur te fungeren.
Ik heb dat bij haar moeder voorgelegd en reageerde met ' Nou en ik was zelf 15 toen ik Delya kreeg, jullie Nederlanders sturen kinderen altijd naar hun kamer, doe dat dan in ieder geval wel'.
Delya was ernstig verwaarloosd. Er zijn wel wat verbeteringen geboekt, gelukkig wel, Delya gaat nu gewoon naar school, ze ziet er stuk gezonder uit, ze durft nu ook met kinderen van haar leeftijd om te gaan. De eerste keer dat ze bij me bleef slapen was ze net 10 geworden. Ze durfde me niet aan te kijken, leefde in haar eigen wereldje, ik moest haar zelfs nog douchen omdat ze dat zelf niet kon (!!)
Maar de school-psychologe is een wereldvrouw en heeft haar zoveel zelfverzekerdheid gegeven, daar ben ik haar dankbaar voor. Helaas kwam zij ook met het idee ' Als je het aankunt, zou jij Delya dan permanent in huis willen nemen? Je bent 21, het mag, en ik weet zeker dat ik rechter weet te overtuigen'.
Zucht. Ik vind dit echt heel moeilijk beste lezers. Ik weet dat dit eigenlijk de verantwoordelijkheid is voor de hulpverlening , maar die komen 1 keer per week langs,en als iedereen nog leeft en de electrischiteit is nog aangesloten gaan ze weer tevreden weg.
Moet ik gewoon de moed hebben om als Delya bij mij is inderdaad als vader-figuur op te treden, of is mijn taak dan haar gewoon een fijne gezellige avond te geven?
Help !!!