Ik zit een beetje met een probleempje en hoop dat jullie mij misschien tips hiervoor kunnen geven. Heb ongeveer een half jaar verkering. Deze jongen heb ik tijdens een vakantie leren kennen, het klikte eigenlijks vrijwel direct tussen ons. Na een aantal maanden kregen we verkering.
Voor mijn gevoel mis ik soms wat bij hem. Voordat ik met hem verkering kreeg smste ik redelijk vaak met een andere jongen, ik was gek van hem, hij zette vaak onder een smsje liefs, xmij, nachtx etc. Maar mijn vriend zet zoiets er nooit onder, er staat altijd gr(oetjes) o.i.d. onder.
Zitten we naast elkaar in de kerk, gaat hij met z’n armen over elkaar zitten, hij verwacht dan dat ik dat ook doe zodat hij m’n hand kan vastpakken. Ik leg mijn hand wel eens op zijn schoot neer en dan pakt hij mijn hand ook vast, maar hij zal dat nooit bij mij doen, wel een arm om mij heen slaan als we op de bank zitten.
Zijn we bijvoorbeeld samen met mijn 2 broertjes naar de Wegwijs, en ik soms eventjes wachtte totdat m’n broertjes weer bij ons liepen dan is het kun je vast oefenen, wennen etc.
Ik maak me erg snel druk en bezorgd om dingen, zijn me broertjes vervelend dan word ik hier gewoon boos om. Dan denk ik bij me eigen toe gedraag je ff en doe normaal. Ik ben erg netjes (perfectionistisch) en kan er dan totaal niet tegen als ze ergens een troepje van maken, ik word dan boos dan is het, het geeft toch niet is het dan. Typ ik de notulen van de jeugdvereniging, dan is het zolang verhaal hoeft het helemaal niet te zijn. Wil je soms weer te precies zijn. Dat vind ik erg confronterend, ik maak gewoon een notulen waarin een duidelijke samenvatting staat over het onderwerp waarover het die avond ging. Het zit eenmaal in mij, ik probeer er aan te werken om het minder te doen. Dan doe je het wat minder dan je eigenlijks van plan was en dan is het weer niet goed. Hij zegt best vaak tegen mij rustig nou maar, maak je niet zo druk etc. Ik vind dat gewoon helemaal niet leuk. Dat zit eenmaal in mij. Ik weet ook van mezelf dat ik van netjes houd en soms te perfectionistisch ben.
Hij kan soms erg dwangmatig overkomen, hij stelt een vraag en dan zegt hij er achteraan ja toch? Geef ik daarop nog eventjes geen antwoord dan trekt hij zijn wenkbrauwen op en dan knikt hij met z’n hoofd van ja. Ook bijvoorbeeld in de kerk als hij met z’n armen over elkaar zit en ik dat eventjes niet doet, dan tikt hij de hele tijd tegen mijn arm aan van nou toe ff, ga ook zo zitten dan kan ik je hand vastpakken. Ik heb er dan op dat moment helemaal geen zin in, en doe ik dat ook niet. Maar hij komt zo dwangmatig soms over dat ik het eigenlijks wel moet doen voor mijn gevoel. Ik knip m'n 2 broertjes hun haren, dit is dan gewoon met de tondeuze en vaak laat ik dan eventjes een dikke kuif staan. Dan is het vaak van jij knipt de volgende keer mijn haar. Ik zeg dat ik dat niet wil en doe, ik kan het niet zo knippen dat het bovenop langer blijft, zodat hij stekels in kan. Dan zit die zo te dwangen, jaja is het dan. Dat is ook zo met autorijen. Over een korte tijd hoop ik 18 te worden, maar vind het doodeng om te beginnen met autorijen. M'n ouders zeggen dat het beter is om ook maar gelijk te beginnne. Maar dan zegt hij toch vaak, ja over een paar maandjes rij niet ik maar jij. Ik zal je wel alvast je rijlessen geven. Ik durf totaal niet!
Hij verteld ook heel erg weinig over zichzelf. Als we bijvoorbeeld een keer een avondje aan het oppassen zijn, of hij me komt ophalen als ik dan niks zeg, dan zegt hij ook z.a.n. Hij vraagt wel eens een aantal keren wat aan mij, bijvoorbeeld hoe het nu op school gaat, gesprekken etc. maar verder weinig. Voor mijn gevoel moet ik vaak degene zijn die het gesprek op gang brengt.
Tegen zijn gedrag kan ik ook niet altijd even goed. Ik gedraag me misschien soms wat te ouderlijk voor m’n leeftijd, maar hij gedraagt zich soms erg kinderachtig, vooral bij hem thuis. Hij zit dan vaak z’n broertjes/zusjes te klieren. Dan denk ik bij mezelf, als je bij ons bent kun je je ook volwassen gedragen, waarom doe je het dan hier niet? Zit ze toch niet zo te klieren. Één keer is leuk, maar vaker ook niet. Zo eet hij bijvoorbeeld thuis behoorlijk onbeschoft, dan denk ik waarom kun je het bij een ander wel en hier thuis niet. Zondag was het ook weer helemaal mis, telkens deed hij weer hetzelfde terwijl hij z’n broertje al 2 keer aan het janken had gemaakt. Zn ouders waren toen ook best een beetje boos op hem en zeiden tegen hem dat hij zich eens netjes moest gedragen. ’s Avonds toen we naar bed gingen zei hij tegen mij dat z’n vader tegen hem had gezegd dat hij zich de volgende keer niet zo druk moest gedragen o.i.d. ook met z’n broertjes enzo. Ik had toen gelijk een aanloopje om te vertellen dat ik het soms helemaal niet leuk vind hoe hij zich gedraagt. Ook nog een aantal andere dingen, hij gaf toen toe dat hij helemaal niet in de gaten had dat hij zich dan soms zo irritant gedraagt. Hebben er toen wel eventjes verder overgepraat, daarna pakte hij me vast legde een arm om me zei zoiets van je bent lief hoor. Dat ging eventjes een beetje langs me heen, ik was gewoon eventjes opgelucht dat ik het toch eindelijk eens tegen hem heb durven zeggen dat ik me irriteer aan z’n gedrag vooral als ik bij hun thuis ben.
Zijn er misschien andere meiden/jongens, die dit herkennen in hun verkering/of misschien wel herkent hebben. Wat hebben jullie er aan gedaan? Hebben jullie misschien tips/advies voor mij?
Alvast bedankt voor het reageren,
Knabbel en Babbel
)
