Als God zwijgt

[surfer]

Er zijn op het forum een aantal mensen die altijd blij in het geloof lijken te staan. Maar beseffen jullie wel dat lijden een centraal onderdeel van een christelijk leven is? Dat er ook periodes kunnen zijn dat God niets zegt?
Denk bijvoorbeeld aan Job, David en andere psalmdichters. Isaak heeft bijvoorbeeld 40 jaar gebeden voor een zoon Hoe blij ben je nog na 40 jaar 'vergeefs' bidden?
Het lijkt me een reden voor zelfonderzoek als je ALTIJD maar blij bent. Reacties graag!

[Pieter]

In de wereld zult gij verdrukking hebben ...(Joh. 16:33)

Met name in het licht van deze tekst heb ik altijd mijn vraagtekens bij al die "blije christenen". Het lijkt wel alsof deze mensen nooit twijfelen, nooit strijd ervaren, nooit last hebben van de zonde... Volgens mij kan dat niet. Ik wil niet zeggen dat je altijd bedrukt over de wereld moet gaan, en een leven zonder vreugde moet leiden, maar 't is nog altijd wel "Wie hier bedrukt met tranen zaait, zal juichen als hij vruchten maait". In een oprechte gestalte voor God, welteverstaan!

Ik zou willen stellen: Hier op dit ondermaanse kan er geen ware blijdschap worden ervaren, zoals God dat heeft bedoelt. Pas in de eeuwige Heerlijkheid zullen we dat mogen ervaren, als we tenminste deel zullen uitmaken van de schare die niemand tellen kan.

[meschianza]

God zwijgt......
Dat gevoel heb ik nu al sinds het nieuwe jaar. En ik vraag me af wat Hij van me wil. Ik twijfel nu als ooit tevoren.

[pippylangkous]

wie weet hoeveel die " blije christenen" van binnen strijden in hun hart je kan je soms heel erg vergissen in mensen dat je denkt van oh daar is nooit wat mee aan de hand en het gaat allemaal heel gemakkelijk maar ondertussen is er een heel groot probleem.

[surfer]

wie weet hoeveel die " blije christenen" van binnen strijden in hun hart je kan je soms heel erg vergissen in mensen dat je denkt van oh daar is nooit wat mee aan de hand en het gaat allemaal heel gemakkelijk maar ondertussen is er een heel groot probleem.

maar waarom dragen ze dan een andere boodschap uit

[Lalage]

Het lijkt me een reden voor zelfonderzoek als je ALTIJD maar blij bent.

Mee eens. Als Satan je niet tot zonden kan verleiden, zal hij ervoor zorgen dat je het altijd druk hebt, zei Corrie ten Boom.

[joris]

De heilige Geest woont als het goe dis in je hart, hoe kan Hij dan zwijgen?
ik denk dat het probleeem bij ons ligt: wij praten te hard en weten niet hoe we naar hem lusiteren moeten.

[Wishori Wasesu]

Als het inderdaad ALTIJD zo is dat je vrolijk bent, dan zou ik er ook mijn twijfels bij hebben, maar om eerlijk te zijn vind ik niet dat je dat hier echt mee kan krijgen op het forum. Dus ik vraag me af hoe je dat kan zien zonder er doorheen te willen prikken?

Ik vind blijheid of vreugde eerlijk gezegd altijd begerenswaardig. Christen of niet, een persoon die (bijna) altijd vrolijk is die verdient veel respect. Als je je vreugde uit oneervolle zaken haalt, dan is het altijddurende gelach snel aan zijn einde denk ik.

Zo zegt een spreuk:
Het meest zichtbare bewijs en het duidelijkste teken van ware wijsheid is een onophoudelijke en uitbundige vreugde.

En die vreugde ligt niet in de dingen, het ligt in onszelf. Ik zie eerlijk gezegd veel meer reden juist wel vrolijk te zijn onder je lijden, zelf na 40 jaar bidden!(tevergeefs laat het lijken alsof God je gebed ongemoeid heeft gelaten, maar ook al wordt deze niet beantwoord met concrete wensen, een vertrouwen dat Hij luistert en doet/voorheeft, wat het beste voor ons is, lijkt me veel belangrijker dan dat alles.)

Het toppunt van vreugde voor mij is geweest, dat ik in opperste blijdschap mijn zonden heb beleden en ik er voor geen moment aan heb getwijfeld of mijn gemoed van belang is geweest, met betrekking tot de mate van oprechtheid of onrechtmatigheid waarmee ik dit deed.

[Pieter]

WW schreef:

Het toppunt van vreugde voor mij is geweest, dat ik in opperste blijdschap mijn zonden heb beleden

Dat moet je me eens even uitleggen, WW. Je zonden belijden in blijdschap. Het lijkt me dat als je zover bent dat je je zonden gaat belijden voor God, dat je dat met grote ernst, schroom, zelfs diepe schaamte doet.
Ik kan me wel voorstellen dat je grote vreugde ervaart, als je mag weten dat je in Christus geborgen bent, maar volgens mij komt dat later pas...

[TheEdge]

Zalig zijn die treuren; want zij zullen vertroost worden.

Blije christen of niet... Ik denk dat het een wisselwerking moet zijn van treuren om de ellende in de wereld, en het gelukkige besef dat het ooit - in de nieuwe hemel en op de nieuwe aarde - weer goed komt...?

[joris]

WW schreef:

Het toppunt van vreugde voor mij is geweest, dat ik in opperste blijdschap mijn zonden heb beleden

Dat moet je me eens even uitleggen, WW. Je zonden belijden in blijdschap. Het lijkt me dat als je zover bent dat je je zonden gaat belijden voor God, dat je dat met grote ernst, schroom, zelfs diepe schaamte doet.
Ik kan me wel voorstellen dat je grote vreugde ervaart, als je mag weten dat je in Christus geborgen bent, maar volgens mij komt dat later pas...

Ik ben dan wel WW niet, maar ik wil wel reageren. iK denk dat je hier hét grote verschil hebt tussen een evangelisch persoon en een (ge)reformeerd persoon: je kan nameljk je zonden belijden en daar erg verdrietig over zijn. Maar je kan ook je zonden in blijdschap belijden omdat je weet dat ze vergeven zijn: kom maar op met die troep!!! al je shculden in een keer afbetaald, halleluja!!!!!!

Ik zeg vaak: een gereformeerd iemand leeft vanuit de belofte, een evangelisch iemand leeft vanuit de bevrijding!!!! Geloof me, ik ben heteen geweest en ben het tweede!!!

[Cathy]

wie weet hoeveel die " blije christenen" van binnen strijden in hun hart je kan je soms heel erg vergissen in mensen dat je denkt van oh daar is nooit wat mee aan de hand en het gaat allemaal heel gemakkelijk maar ondertussen is er een heel groot probleem.

Hier ben ik het mee eens, en inmiddels heb ik wel geleerd dat je God 'op je blote knieen mag danken' als het leed dat je te dragen krijgt voor iedereen zichtbaar is. Dan krijg je tenminste medeleven en aandacht.
Er bestaat heel wat verzwegen leed onder ons.

[Wishori Wasesu]

Dat moet je me eens even uitleggen, WW. Je zonden belijden in blijdschap. Het lijkt me dat als je zover bent dat je je zonden gaat belijden voor God, dat je dat met grote ernst, schroom, zelfs diepe schaamte doet.
Ik kan me wel voorstellen dat je grote vreugde ervaart, als je mag weten dat je in Christus geborgen bent, maar volgens mij komt dat later pas...

Joris: Leuk dat je er al wat over wou zeggen en daar kan ik me ook wel in vinden. Mijn gevoel destijds kwam er enigszins mee overeen!

Pieter: Het is inderdaad niet meer dan de gewoonste zaak van de wereld dat ik, wanneer ik me zondig toon, daarbij een grote ernst, schroom en intens diepe schaamte ervaar. Het verschil was dat ik op het moment dat ik me tot God richtte, ik zo vol van Hem raakte, dat ik haast uit mijn voegen barstte van innerlijke vreugde. Ik ben uiteraard gewoon doorgegaan met waar ik mee bezig was, en toen ik bij mijn zonden kwam was dit gevoel nog alles behalve verdwenen. Moest ik daarom maar even wachten met het belijden van mijn zonden, omdat ik er volgens de "correcte" beschrijvingen anders niet de juiste gemoedstoestand bij zou hebben ofzo? Ik denk het niet. Volgens mij komt de vreugde op Zijn tijd en wijze en daar valt geen pijl op te trekken. Ik had inderdaad zoals Joris ook beschreef het gevoel dat ik alles, maar dan ook alles voor Hem neer kon leggen en het echt direct van me af werd genomen. Hoe groot is Zijn genade!!!

[joris]

gaaf! zo zie ik de mensen in e biijbel ook overtuigd worden van zonde! Goed he!!! zo zie ik tijdens een doopdienst mensen (zondaars) het doopwater ingaan om als mensen (geheiligd) er weer uit te komen.
Daarom wordt ik altijd zo heftig als het gaat over de vooroordelen van evangelische mensen: die zijn altijd blij!!! ja, die weten waarom ze blij zijn, omdat ze van zo ver komen!!!!!!