Het zal de meeste van jullie waarschijnlijk niet gewoon zijn, maar er zijn ook mensen die haast elke dag enkel omgeven zijn met familie, vrienden, kennisen en anderen die geen christen zijn. Like me!
Ik kan me ook goed voorstellen als mensen uit mijn omgeving me een zeikerd vinden. Helemaal als ze altijd maar dingen van me aan (moeten) horen, wat ik beter denk te weten, of wat ze niet goed denken te doen in mijn ogen. Terwijl ik er natuurlijk mijn best voor wil doen hier op een zo goed mogelijk manier mee om te gaan.
Ik heb er erg moeite mee, om alsmaar positief te blijven onder de kijk die ik nou eenmaal heb met betrekking tot mijn geloven. Ik voel me dan ook vaak echt een zeikerd. Ik heb het hier over mijn kijk in deze wereld, waar ik zoveel verachting voor heb, los ervan dat ik mezelf niet zie als iets beters, zo niet meer verachting heb voor mezelf en wat ik allemaal fout doe.
Stay positive, denk ik zo vaak, maar hoe krijg je het voor elkaar toch mensen te wijzen op waar ze mee bezig zijn (elke keer weer) zonder dat ze je een ongelooflijke zeikerd gaan vinden?