Ik zit eigenlijk redelijk vaak in een "dip". Meestal als ik achter de computer zit op school zit of alleen op mijn kamer ben (omdat ik het niet aan mijn ouders wil laten merken) Vorig jaar heb ik echt een enorm akelig jaar gehad op school, mega slechte mentor die je niet kon vertrouwen maar waarbij je wél moést zeggen wat je dwars zat. En nee hij zwoer dat hij het tegen niemand vertelde, later moest ik dus via via horen dat mijn ouders er wel vanaf wisten/weten. Ik ben enorm boos geworden op mijn mentor en heb hem mailtjes gestuurd waar hij niet echt blij mee was.
Dat jaar heb ik ook bij een vertrouwenspersoon gezeten. Even alles van me af vertellen, iemand die ik wel kon vertrouwen en in de hoop dat het allemaal wat beter zou gaan. Maar het was juist het tegenovergestelde. Ik voelde me vaker depri en ging niet graag naar haar toe. Na een paar keer bij haar geweest te zijn heb ik gezecht dat ik niet vaker meer wou komen.
In de tijd er na ging alles bergafwaarts de vriendinnen die ik op school had verwaarloosde ik, en de dagen dat ik depri was en op school zat zei ik niks tegen hun. Dan dachten ze dat ik boos op hun was terwijl ik het eigenlijk op me eigen was. Ik ben in die tijd gaan nadenken, Waren ze wel goed genoeg voor me? Vertrouwde ik ze? Na lang denken kwam ik er achter dat ik ze eigenlijk helemaal niet vertrouwde (1 van hun weet wel mijn grootste geheim). De dagen daarna zei ik niks meer, en reageerde hun heel boos op mij.
In de zomer vakantie is alles los gebroken bij mij. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Ik fietse een keer met een vriendin mee naar haar huis en we moesten een spoorlijn over ik durfde niet en ben een heel groot stuk omgefietst om onder het spoor door te gaan ipv er over heen (bang dat er een trein aankwam en ik mezelf niet meer hield).
Een paar dagen voordat ik op vakantie zou gaan met mijn ouders ben ik weggelopen. De dag erna (dinsdag) ben ik weer thuis gekomen. Allemaal gezeik natuurlijk, en woensdag moest en zou ik met mijn moeder naar de huisarts gaan voor hulp.
Tegen de huisarts heb ik gezecht dat het allemaal wel mee valt en geen hulp wou.
Ik zit amper 3 weken op school en heb het nu al niet meer naar mijn zin. Zelfde klas als vorig jaar alleen een andere mentrix. De mentrix is hartstikke aardig weet veel van mij en haar vertrouw ik echt. Maar nog steeds zit ik bij die 3 meiden van vorig jaar in de klas. Ik heb nu al weer een "depri" dag gehad en ruzie gemaakt met hun. Toen zei 1 van hun dat ik me aanstel met mijn gedichten en andere depri"dingen". Eigenlijk zou ik rust willen hebben helemaal weg van hier want het is toch niet normaal als je na de 2e keer mentorles alweer elke donderdag met je mentrix moet gaan praten?
Maar dat die vriendin zei dat ik me aanstel heeft me wel diep geraakt. Ik had tegen een paar mensen "geheimen" van mezelf verteld en gedichten laten lezen. Ik kom nou langzaam maar zeker achter steeds meer dingen. Dat mensen weten dat ik weggelopen ben zonder dat ik het verteld heb dingen die ik in vertrouwen heb verteld lijkt nu heel Bennekom en Ede te weten.
Ik vroeg me af of jullie ook zo iets hebben mee gemaakt? en of ik me dus werkelijk ook echt aan stel. Iedereen heeft toch wel iets? Dus ik ben maar een zandkorreltje en het maakt niet uit wat ik voel wat er met me is.
gr Yvonne
zo bedoelde ik het ook denk ik. op 1 of andere manier wilde ik iets liefs tegen je zeggen, omdat ik het zo rot voor je vind.
maarja.. ik zie nog wel ff
