Geloofgetuigenis.

[evelien87]

Hallo allemaal,

Twee weken geleden moesten we op de youth alpha van mij kerk, allemaal een geloofsgetuigenis schrijven, jongeren van 16 tot 22 jaar, ongeveer 20 personen die er toen waren. Maar voordat wij er 1 hadden geschreven, hadden we eerst als jongeren 1 (of 2) namen van een gemeentelid opgeschreven waar wij de getuigenis van wilden hebben. Die hebben we later doorgelezen en toen moesten we zelf 1 schrijven. Het is heel moeilijk om 1 te schrijven. Het zet je aan het denken wat je gelooft. Wanneer je geloof super is en wanneer het echt weg is.

Ik plaats in het volgende bericht mijn getuigenis, ik hoop dat ik niet de enige ben die het hier durft te plaatsen.

Ik vind het super om iemand anders getuigenis te horen, het bezorgt je rillingen over de rug. Ik spreek uit ervaring, (ook al ben ik jong)

Dus plaats hier als je getuigenis, een ander kan van je leren.

Groetjes Evelien

[evelien87]

Tijdens het kamp heb ik God ervaren. Hij was zo dicht bij mij. Na het kampweekend 2004 ben ik veel meer bezig met het geloof. Vooral Psalm 119:105, waarin staat ‘w woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.’ Om naar God toe te gaan moet je steeds een stap vooruit doen. Mijn geloof gaat soms met stappen dat ik dichter bij God kom. Maar het zijn ook periodes dat ik verweg ben van het geloof. Dat ik ga twijfelen of God bestaat. Elke keer kom ik er weer achter dat ik rust vind bij de Here God door te bidden en de bijbel te lezen. Vooral door te bidden al mijn zorgen, verdriet en pijn kan ik bij hem terecht. Maar ook mooie dingen. God vind niks raar of stom, mesen hebben soms wel iets van hou nu maar een keer op me zeuren. De Here God zal dat nooit hebben van daar heb je die zeur weer. Bij hem mag je alles kwijt. De Here God heeft mij uitgekozen. Hij heeft mij bij mij nek gepakt en gezegd Evelien, ik wil je vader zijn. Psalm 139 zegt het ook mooi dat de here God je beter kent dan dat ik mezelf ken. En dat God mij heeft uitgekozen als 1 van zijn schapen. De volgende stap die ik wil zetten is om de Here te laten weten dat ik voor hem heb gekozen. Ik hoop volgend jaar belijdenis cathecisatie te gaan volgen

[mw]

geweldig he? om God zo te mogen ervaren!

Ik heb ook over een geloofsgetuigenis nagedacht, ik vind het niet gemakkerlijk er een te schrijven. Zal ik binnenkort gaan proberen en zal hem misschien hier wel plaatsen, maar ik moet eerst ff tijd vrij maken

[evelien87]

geweldig he? om God zo te mogen ervaren!

Ik heb ook over een geloofsgetuigenis nagedacht, ik vind het niet gemakkerlijk er een te schrijven. Zal ik binnenkort gaan proberen en zal hem misschien hier wel plaatsen, maar ik moet eerst ff tijd vrij maken

Inderdaad. Neem de tijd met denken. En veel succes. Het is soms echt moeilijk om het hier te schrijven. Maar ook om voor je eigen JV op papier te zetten. Want wat geloof je nou? Ik wou eigenlijk thuis mijn getuigenis schrijven, maar ik stelde het steeds uit. En toen was het 2 weken later of 4 weken later weet zo niet. Op JV heb ik toen 1 geschreven. Het ging wel gemakkelijk. En je eigen getuigenis is goed. Dus schaam je niet voor je getuigenis.

[Gercoo]

Erg treffend om zo'n getuigenis te lezen. Hoewel ik er zelf niet zo vlug eentje zou geven, misschien omdat ik een binnenvreter ben, maar ook omdat ik dan bang ben dat mijn verhaal in het middelpunt komt en niet God (niet dat dat in jouw getuigenis zo is, nee, juist niet bij jou staat God erg in het middelpunt, mooi). Ook ben ik dan bang dat mensen hun verhaal met mijn getuigenis gaan vergelijken, en gaan denken dat als ze het zo doen het wel goed komt, of juist dat ze het precies zo het zelfde denken moeten te doen. Het zijn zwakke punten maar voor mij (nu nog) de reden om mijn getuigenis niet zwart op wit te zetten.

[M@rije]

Mooi getuigenis!
Mijn getuigenis is eigenlijk simpel: God werkte al vroeg in mij, en heeft Zijn werk in mij steeds verder voortgezet. Geen saulusbekering, maar gewoon de hand van de Heer vanaf kind zijnde.
Geweldig toch? We mogen ons gelukkig prijzen dat we in christelijke gezinnen zijn geboren en dat ook onze kinderen het Evangelie weer mogen horen.
Tverbond van Abraham zijn vrind
Bevestigt Hij van kind tot kind!

[Boekenlezer]

Tsja, het geloofsgetuigenis...
Ik heb daar een beetje een dubbel gevoel bij.
Als ik zoiets hoor van 'en toen voelde ik dat de Heer dit en dat deed', dan krijgen mijn kritische vermogens altijd nogal een stimulans, in de zin van: 'hoe weet je dat zo zeker, dat je het zo moet interpreteren? Waarom zou dat geen projectieidee zijn, terwijl er in werkelijkheid misschien wat anders gebeurde?' Het kan sentimenteel op mij overkomen, en daar houd ik niet van.
Ik richt me liever op het meer objectief verifieerbare. Zoals: geloof, en u zult behouden worden. (Leven naar) Gods geboden die in de Bijbel zijn vastgelegd.
Natuurlijk kan dat best, dat je Gods hand op bepaalde momenten nadrukkelijk voelt, en dat het dan ook werkelijk Zijn hand is. Maar ik voel er weinig behoefte aan om daarmee te koop te gaan lopen. Het blijft immers iets oncontroleerbaars, iets wat voor mijn gevoel wat in de lucht hangt.
En daarbij kan je ook nog eens krijgen dat alle aandacht op het individu wordt gericht, en dat de kerk als gemeenschap uit beeld raakt. De kerk is in de eerste plaats toch een katholieke gemeenschap, en niet een verzameling Jezus-fans die verder als los zand fungeren.
Ik denk dat vroomheid zich ook niet hoeft te uiten in een heel persoonlijk verhaal, maar dat het ook non-verbaal wel doorklinkt.

[Lalage]

Boekenlezer, voor mij zijn getuigenissen juist altijd een bemoediging en een bevestiging van wat ik al geloofde. Geloven doe je niet alleen met je verstand, maar ook met je hart (al is dat laatste bij mij soms ver te zoeken helaas).

[Boekenlezer]

Ik zal ook niet gaan beweren dat je alleen met je verstand gelooft. Ik houd alleen niet van drijven op het gevoel. Dan komt er al gauw zo'n druk op te staan van: 'jij moet ook je hart blootleggen! Dan kunnen wij eens zien of je geloof wel echt is.' Wie zijn wij om dat te bepalen? Of geloof echt is, dat blijkt volgens mij non-verbaal ook wel. De Bijbel legt als kenmerk van echtheid meer nadruk op het naleven van Gods geboden en geloven in Christus dan op allerlei 'religieuze' gevoelens. Ja, dat naleven van Gods geboden gaat natuurlijk ook met je hart.

[M@rije]

Ik denk dat vroomheid zich ook niet hoeft te uiten in een heel persoonlijk verhaal, maar dat het ook non-verbaal wel doorklinkt.

Ik denk dat laatste wel (dat het ook non-verbaal doorklinkt) maar als jij ontzetend veel van Iemand houdt en een levende relatie met Hem hebt, denk ik dat je soms voelt dat je zo graag wilt (en ook moet) getuigen van Hem!

[Boekenlezer]

Daar is ook niks mis mee. Als spontane uiting is het goed. Zolang het maar geen verplicht nummer gaat worden.

[Raido]

Sluit zich aan bij Boekenlezer, is ook nogsteeds wars van 'toen voelde ik Jezus, ervaarde ik Jezus'..

[M@rije]

Raido, explain...

[Raido]

Mijn verstokte refohardje heeft daar wat tegen. Eerst is het oorlog met God ik ken het van kamp. Iemand vertelde mij, dat ze eens buiten af had gelopen met verkeerde muziek op, toen was ze Satan tegen gekomen had ze hem een mep gegeven ofzo.. even later weer een keer, de derde keer merkte ze dat er iemand naast haar liep, dat was Jezus, toen was het peace en vree..

Niks gezegt, ja en amen geknikt.. maar dat botst met mijn refozijn.

[M@rije]

Dat vind ik geen bevredigend antwoord eigenlijk.
Want je oordeelt nu over wat iemand anders ECHT zo heeft ervaren. Kan zijn dat het onzin was, maar waarom zou dat? Geloof je niet in de kracht van de duivel en de overwinningskracht van de Heer. Was Martha ook niet bezeten van 7 duivelen die door Jezus werden uitgeworpen. Misschien raar voorbeeld, maar de Heer doet dit soort dingen in het leven van mensen. Ik vind het echt fout als je dat zomaar aan de kant zet.
We twijfelen teveel aan de macht en kracht van de Heer!