Zondagochtend, fietsje in het fietsenhok, sleuteltje in de tas en vlug naar binnen. Maar al ver voor je de deur van de kerk ook maar bereikt hebt, slaat de walm je al tegemoet. Geurige vlagen van sigarettenrook wervelen om je heen en benemen je de adem. Nog minstens twintig stappen te gaan voor je de bevrijdende kerkdeur bereikt hebt. Eindelijk, binnen, vlug jas uit en diep ademhalen. Dat hebben we ook weer overleefd.
Is dit nou netjes? Vinden we dit nou kunnen? Overal waar ik kom, bij elke kerk, wordt pontificaal, recht voor de ingang, gerookt. Je moet er dwars doorheen en zeker voor iemand die toch al niet zulke geweldige longen heeft is dat een nachtmerrie. Je vernietigt niet alleen je eigen lichaam, je vernietigt ook dat van anderen zonder dat ze daarom gevraagd hebben en zonder dat ze het kunnen vermijden.
Ik zal niet oordelen; rook maar tot je erbij neervalt, maar doe het niet in mijn gezicht, en al helemaal niet recht voor de kerk!
me er gewoon voor! Ook als ik bij ons op het kerkplein loop.
