Angst voor kerken

[DeeKaa]

De titel mag misschien raar klinken maar ik ga het proberen uit te leggen.

Op 20 Mei 2002 heb ik belijdenis gedaan van mijn geloof. Op dat moment ging ik nog elke zondag 2x naar de kerk. Maar rond oktober 2002 liep alles minder goed dan ik had gehoopt. Heel mijn toekomst was even onzeker en ik kwam weer eens in een depressieve tijd. Deze problemen waren rondom werk en school etc. Maar ook in mijn persoonlijke leven stond alles even op tilt. Veel dingen gingen absoluut niet goed en ik raakte in een neerwaartse spiraal. Van nog redelijk naar slecht. Door deze problemen kwam ik destijds ook minder in de kerk. Uiteindelijk kan ik hier spijt van hebben dat ik destijds een vergissing heb gemaakt door uit de kerk weg te blijven maar dat is een ander punt als waar ik nu mee zit. Doordat ik een stuk minder in de kerk kwam kwamen er zo verhalen. Zo ook verhalen over mensen die zaten te twijfelen aan mijn geloof. Mensen die twijfelden of ik wel belijdenis had moeten doen etc. Ik kan mij hier enorm kwaad om gaan maken maar dat heeft zo weinig nut. Ik heb op 20 mei niet voor niets ja tegen God gezegd en daar sta ik ook 100% achter. Ik heb toen beloftes gemaakt die ik, door het weg blijven uit de kerk niet ben nagekomen. Daarin heb ik dan gefaald volgens enkele mensen blijkbaar en daar kan ik ze dan ook geen ongelijk in geven. Maar het feit blijft dat hoe slecht het dan ook ging, ik ten alle tijden God heb meegenomen in alle uren en minuten dat het slecht ging. Te allen tijde heb ik God om mij heen gevoeld.

Na een tijd van weinig kerk bezoek ben ik terug in de kerk gekomen en ik heb gebeden of God het mij kon vergeven dat ik zijn huis heb gemeden in de periode daarvoor en mij kon sterken om voortaan zulke keuzes te vermijden aangezien ik de verkondiging van Gods Woord nodig heb in het dagelijkse leven. Maar na enige tijd kwamen alle verhalen naar mij toe. Alle verhalen over de mensen die dus twijfelden aan mijn geloof. En op dat moment kwamen ook meteen alle gedachtes naar voren waarom niemand ooit op mij is afgestapt. Al eerder heb ik een lange tijd van depressie gehad waar ook een alcohol verslaving bij kwam. Destijds is er maar 1 iemand naar mij toe gestapt en dat was de dominee waarbij ik op 20 mei ook belijdenis heb gedaan. Hij zag aan mij dat het niet goed ging met mij en hij heeft mij dan ook uitgenodigd voor een gesprek. Dit gesprek heb ik destijds als zeer fijn ervaren. Maar in die tijd heeft er verder, op mijn ouders na natuurlijk, niemand ook maar gevraagd wat er nu precies aan de hand was etc. Niemand heeft omgekeken naar mij. En ook deze keer was dit niet het geval. Het enige wat er is gebeurd is dat er achter mijn rug om conclusies zijn getrokken zonder mij ook maar aan te spreken. Als iemand mij had gevraagd wat er aan de hand was of iets dergelijks. Al had er maar iemand een “simpel” iets gezegd als: “Waar je ook mee zit, ik zal voor je bidden”. Maar dit is niet gebeurd.

Ik ben van nature geen persoon die graag dingen verteld en ik los liever in mijn eentje, dan wel met de hulp van God, problemen op. En ook dat is deze keer met de depressiviteit gelukt. Maar juist door alle dingen die achter mijn rug om zijn gezegd ben ik het vertrouwen in de kerk verloren. “Bij deze bent u opgenomen in de gemeente”. Dat moet toch ook inhouden dat we er voor elkaar zijn. Op dit moment durf ik een kerk niet meer binnen te stappen omdat ik bang ben dat men weer achter mijn rug om over me gaat praten en conclusies gaat trekken. Op dit moment ben ik bang voor de kerk. Bang om er achter te komen dat ik in een kerk zit waar mensen niet om mij geven.
Nu is er wel een kleine “verklaring” voor. De gemeente waar ik zit bestaat voornamelijk uit ouderen. Een grijze gemeente zeg maar. Er zijn maar enkele jongeren. Dus wie weet komt het daar allemaal door.

Dit bericht is absoluut geen manier om mijn kerk even aan te vallen en hen zwart te maken etc. Want ik zie dat bijvoorbeeld voor mijn moeder of vader het wel perfect werkt. Wanneer 1 van 2-en ergens mee zit is alle hulp dicht bij en zie ik hier mensen uit de gemeente zitten om te praten.

Het is niet dat ik niet meer naar de kerk wil. Mijn hart wil dolgraag weer naar de kerk en mijn hoofd ook. En ik hoor God dan ook roepen. Maar welke kerk dan ook, ik ben te bang om er naar binnen te gaan en weer zoiets mee te maken.

Ik heb God nooit los gelaten en dat zal ik ook nooit doen. En ik vertrouw er ook op dat God mij weer in de kerk zal brengen.

En nu aan het einde van dit bericht besef ik even niet meer waarom ik dit allemaal heb getypt. Ik wilde misschien kijken of iemand zich herkent in wat ik hierboven type..

[Optimatus]

Indrukwekkend... Ik vind het wel dapper dat je dit zo beschrijft.

[Rock-G]

Mensen die achterom je rug praten zijn onmensen, laten we dat even voorop stellen. Helaas heb ik moeten constateren dat kerkelijke mensen meesters zijn in roddelen (en is ook een van de zovele redenen dat ik niet meer naar de kerk ga).

In jouw verhaal komt erg duidelijk naar voren dat je diep gelovig bent, en dat respecteer ik ten zeerste. Ik weet heel goed wat een depressie is, heb er 2 jaar in gezeten, en het heeft mij ontzettend geholpen (daar gaan we weer) om vaarwel tegen de kerk te zeggen. Nu adviseer ik jou dat uiteraard niet, zeker niet, maar als je zo religieus bent geloof je toch dat God overal is? Dat je niet per sé naar een instituut (de kerk) hoeft te gaan om God te beleven?
En dat God het je zal vergeven dat je niet in de kerk bent gekomen, hij wist dan toch wat er met je aan de hand was?

De vooroordelen, de veel te snel gemaakte conclusies, het indoctrinerende gedrag van (sommige) kerkelijke mensen ; trek het je alst-je-blieft niet aan.

[Fly29]

Mensen die achterom je rug praten zijn onmensen, laten we dat even voorop stellen. Helaas heb ik moeten constateren dat kerkelijke mensen meesters zijn in roddelen (en is ook een van de zovele redenen dat ik niet meer naar de kerk ga).

In jouw verhaal komt erg duidelijk naar voren dat je diep gelovig bent, en dat respecteer ik ten zeerste. Ik weet heel goed wat een depressie is, heb er 2 jaar in gezeten, en het heeft mij ontzettend geholpen (daar gaan we weer) om vaarwel tegen de kerk te zeggen. Nu adviseer ik jou dat uiteraard niet, zeker niet, maar als je zo religieus bent geloof je toch dat God overal is? Dat je niet per sé naar een instituut (de kerk) hoeft te gaan om God te beleven?
En dat God het je zal vergeven dat je niet in de kerk bent gekomen, hij wist dan toch wat er met je aan de hand was?

De vooroordelen, de veel te snel gemaakte conclusies, het indoctrinerende gedrag van (sommige) kerkelijke mensen ; trek het je alst-je-blieft niet aan.

Hmm.. ik heb het eens zo gelezen. Dat verhaal kan ik heel goed begrijpen. Je gaat er vanuit dat juist de mensen uit een kerkverband het zouden moeten weten. We hebben immers het Woord waarin ons geleerd wordt hoe we moeten leven. Je ziet het dan alleen schijnbaar niet terug komen en dat schrikt je dan af waardoor je gaat twijfelen. Tevens ben ik ook er mee eens dat God overal is. AL eens eerder heb ik op gemerkt dat God er voor mij overal kan zijn. Soms kan ik Hem meer voelen als ik op een zondagochtend(hmm moet je dan niet in de kerk zitten?) buiten rond dwaal in het bos. Soms zie ik zoveel mooie dingen dat ik daar echt gelukkig in kan voelen. Dan zie ik het werk van God in al zijn glorie. Ik kom soms zo in opspraak als ik in de kerk ben. Dan hoor ik alleen maar over zondes en dat we overal aan schuldig zijn. Is dit misschien selectief luisteren of ben ik eigenwijs en wil ik niet weten dat ik vol met zondes zit? Waarom laat God dan wel ieder jaargetijde Zijn natuur zo opbloeien en word ik daar zo gelukkig van? Is dat mezelf wijsmaken? Ik hoop van niet. Ik ervaar dat God op vele manieren kan praten met je. En als je dat in de kerk zo ervaar dan moet je daarheen maar ervaar je dat op een andere manier dan moet dat toch ook goed zijn? Ik denk dat God je heel goed op je fouten laat kijken als het zo is. Jezus had het immers ook niet op met de schriftgeleerde. Waarom niet? omdat die het hele leven in allerlei regeltjes wilden vatten. dat kan niet. God heeft ons keuzevrijheid gegeven. Ik denk ook niet dat je dan met een groot boek voor regeltjes moet gaan zwaaien. Jezus leerde mij een ding heel goed. Heb je zelf lief en je naaste. Daar heb je geen heel groot boek voor nodig. Wel toon ik respect naar andere als zij denken dat de kerk voor hun alles is. Dat ben ik verplicht en zo voel ik dat ook als een uiting van Liefde. Ik heb persoonlijk meer het gevoel dat ik ook zelf moet lezen in de bijbel, zelf moet leren hoe ik dingen moet begrijpen. Want domweg achter de dominee aan lopen doe ik niet. Ik ga nog eens wat verder denken. Vond het een interessant en herkenbaar stukje om te lezen. Ik zou willen zeggen. Denk zelf na en vertrouw op je persoonlijk contact met God. Dan komt het goed. Dat vertrouwen heb ik.

Met vriendelijke groet,

Fly29

[Fly29]

De titel mag misschien raar klinken maar ik ga het proberen uit te leggen.

Op 20 Mei 2002 heb ik belijdenis gedaan van mijn geloof. Op dat moment ging ik nog elke zondag 2x naar de kerk. Maar rond oktober 2002 liep alles minder goed dan ik had gehoopt. Heel mijn toekomst was even onzeker en ik kwam weer eens in een depressieve tijd. Deze problemen waren rondom werk en school etc. Maar ook in mijn persoonlijke leven stond alles even op tilt. Veel dingen gingen absoluut niet goed en ik raakte in een neerwaartse spiraal. Van nog redelijk naar slecht. Door deze problemen kwam ik destijds ook minder in de kerk. Uiteindelijk kan ik hier spijt van hebben dat ik destijds een vergissing heb gemaakt door uit de kerk weg te blijven maar dat is een ander punt als waar ik nu mee zit. Doordat ik een stuk minder in de kerk kwam kwamen er zo verhalen. Zo ook verhalen over mensen die zaten te twijfelen aan mijn geloof. Mensen die twijfelden of ik wel belijdenis had moeten doen etc. Ik kan mij hier enorm kwaad om gaan maken maar dat heeft zo weinig nut. Ik heb op 20 mei niet voor niets ja tegen God gezegd en daar sta ik ook 100% achter. Ik heb toen beloftes gemaakt die ik, door het weg blijven uit de kerk niet ben nagekomen. Daarin heb ik dan gefaald volgens enkele mensen blijkbaar en daar kan ik ze dan ook geen ongelijk in geven. Maar het feit blijft dat hoe slecht het dan ook ging, ik ten alle tijden God heb meegenomen in alle uren en minuten dat het slecht ging. Te allen tijde heb ik God om mij heen gevoeld.

Na een tijd van weinig kerk bezoek ben ik terug in de kerk gekomen en ik heb gebeden of God het mij kon vergeven dat ik zijn huis heb gemeden in de periode daarvoor en mij kon sterken om voortaan zulke keuzes te vermijden aangezien ik de verkondiging van Gods Woord nodig heb in het dagelijkse leven. Maar na enige tijd kwamen alle verhalen naar mij toe. Alle verhalen over de mensen die dus twijfelden aan mijn geloof. En op dat moment kwamen ook meteen alle gedachtes naar voren waarom niemand ooit op mij is afgestapt. Al eerder heb ik een lange tijd van depressie gehad waar ook een alcohol verslaving bij kwam. Destijds is er maar 1 iemand naar mij toe gestapt en dat was de dominee waarbij ik op 20 mei ook belijdenis heb gedaan. Hij zag aan mij dat het niet goed ging met mij en hij heeft mij dan ook uitgenodigd voor een gesprek. Dit gesprek heb ik destijds als zeer fijn ervaren. Maar in die tijd heeft er verder, op mijn ouders na natuurlijk, niemand ook maar gevraagd wat er nu precies aan de hand was etc. Niemand heeft omgekeken naar mij. En ook deze keer was dit niet het geval. Het enige wat er is gebeurd is dat er achter mijn rug om conclusies zijn getrokken zonder mij ook maar aan te spreken. Als iemand mij had gevraagd wat er aan de hand was of iets dergelijks. Al had er maar iemand een “simpel” iets gezegd als: “Waar je ook mee zit, ik zal voor je bidden”. Maar dit is niet gebeurd.

Ik ben van nature geen persoon die graag dingen verteld en ik los liever in mijn eentje, dan wel met de hulp van God, problemen op. En ook dat is deze keer met de depressiviteit gelukt. Maar juist door alle dingen die achter mijn rug om zijn gezegd ben ik het vertrouwen in de kerk verloren. “Bij deze bent u opgenomen in de gemeente”. Dat moet toch ook inhouden dat we er voor elkaar zijn. Op dit moment durf ik een kerk niet meer binnen te stappen omdat ik bang ben dat men weer achter mijn rug om over me gaat praten en conclusies gaat trekken. Op dit moment ben ik bang voor de kerk. Bang om er achter te komen dat ik in een kerk zit waar mensen niet om mij geven.
Nu is er wel een kleine “verklaring” voor. De gemeente waar ik zit bestaat voornamelijk uit ouderen. Een grijze gemeente zeg maar. Er zijn maar enkele jongeren. Dus wie weet komt het daar allemaal door.

Dit bericht is absoluut geen manier om mijn kerk even aan te vallen en hen zwart te maken etc. Want ik zie dat bijvoorbeeld voor mijn moeder of vader het wel perfect werkt. Wanneer 1 van 2-en ergens mee zit is alle hulp dicht bij en zie ik hier mensen uit de gemeente zitten om te praten.

Het is niet dat ik niet meer naar de kerk wil. Mijn hart wil dolgraag weer naar de kerk en mijn hoofd ook. En ik hoor God dan ook roepen. Maar welke kerk dan ook, ik ben te bang om er naar binnen te gaan en weer zoiets mee te maken.

Ik heb God nooit los gelaten en dat zal ik ook nooit doen. En ik vertrouw er ook op dat God mij weer in de kerk zal brengen.

En nu aan het einde van dit bericht besef ik even niet meer waarom ik dit allemaal heb getypt. Ik wilde misschien kijken of iemand zich herkent in wat ik hierboven type..

Beste Deekaa,

Als ik je laatste vraag zo lees.. Dan zou ik gevoelsmatig willen zeggen dat God je iets wil laten zien. Ik ervaar namelijk zelf vaak ook dat de kerk niet altijd mijn plaatsje hoeft te zijn. Nu moet ik er bij vertellen dat ik slechthorend ben en mogelijk daardoor minder behoefte aan heb. Zo heel veel pik ik niet op van een preek. Ongeveer de helft is duidelijk te verstaan voor me. meerderdeels ben ik afhankelijk van wat ik zie. Voorzichtig op gemerkt zou ik kunnen zeggen:"God wil je laten zien dat Hij belangrijk is. Ik ben er overal voor je! Niet alleen in de kerk. God wil dat je Hem aanbid overal. Ik ben immers almachtig. De isreallieten wilde toendertijd ook een tempel bouwen. Een huis voor God. Maar God was zo groot(is nog steeds zo) Hij kan niet in een Tempel wonen. Ik denk dat God ons wil leren zien dat we Hem overal moeten vinden en Hem overal moeten aanspreken. Ik geeft toe dat de kerk een middel kan zijn. Maar is het dat ook als je er heen gaat maar het als een vorm van tijdsvermaak ziet? Nee, dat denk ik dus helemaal niet! God laat niet met zich spelen. Hoevaak moet ik soms zeggen dat ik niet kan bidden? Ik wil niet tegen Hem liegen. Als ik in de problemen zit die ik zelf heb veroorzaakt dan zegt mijn gevoel dat ik dat eerst op moet lossen. De basis is voor mij namelijk ook dat ik een eigen keuzevrijheid heb dus.. Dan moet ik ook verantwoordlijk zijn voor mijn daden en resultaten.

Ik denk dat je rustig moet gaan proberen je te openen voor God. Probeer eens of Hij tot je door kan dringen. Als de kerk je nog afschrikt dan moet je eerst voor je zelf gaan proberen. Als je op God vertrouwd, dan zal Hij je er vanzelf weer heen brengen.

Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad.

groet,

Fly29

[Lalage]

Ik begin me af te vragen of zij dan wel echt christenen zijn, als ze zo over je roddelen en niet eens vragen hoe het met je gaat of het aan je ouders vragen bijvoorbeeld. Misschien moet je naar een gemeente zoeken waar Jezus alle eer krijgt en waar mensen echt het lichaam van Christus vormen. Je zegt dat het bij je ouders wel werkt en dat maakt het extra schrijnend. Maar als ik jou was zou ik eens voorzichtig bij een andere gemeente gaan kijken, waar je met een schone lei kunt beginnen. Je merkt snel genoeg of mensen een praatje met je gaan maken of dat ze nieuwe mensen maar eng vinden.

Het moeilijke is dat je dan het beeld dat ze van je hebben nog versterkt. Dan kan je je in ieder geval proberen in te prenten dat het er niet om gaat wat mensen van jou vinden. Het gaat erom wat God van je vindt. Daarom kan je ook maar het beste niet naar mij luisteren, maar naar Hem! En als je niet weet hoe dat moet, kan je het boek 'Luisterend bidden' van Leanne Payne lezen.

[Riska]

Moedig om het hier te schrijven... ik weet het uit ervaring dat bepaalde dingen niet gemakkelijk zijn om "bekend" te maken - je bent al kwetsbaar en de kans op bezeren is dan groot.

Er spelen twee dingen mee denk ik.
In de eerste plaats is ern in een beetje gemeente een stukje 'sociale controle', dat al gauw uitloopt op een roddelcircuit (je ziet haar of hem ook nooit meer, jonge jonge, wat een geloof).
In de tweede plaats het pastoraat, dat kennelijk niet helemaal goed functioneert. Ik weet niet hoe groot je gemeente is. In mijn kerk (PKN-Gereformeerd) komen zondags zo'n twee tot driehonderd mensen (nu wij vacant zijn is het vaak iets minder, normaal meestal 250 tot 300). Ik ken velen van gezicht, maar vooral de 'import' vaak niet bij name. Wel uiteraard de mensen die belijdenis deden of die hun kind ten doop hielden om maar wat te noemen.
Er is bij ons een pastoraal team met een 'meldpunt' - de bestuurlijke ouderling pastoraat neemt elke melding op en verdeelt dat onder ouderlingen en/of pastoraal medewerkers. In deze vacante tijd hebben wij een professionele pastoraal werker die de echt zware dingen voor zijn rekening neemt gedurende een of twee dagen in de week.

Het "tipcircuit" is heel belangrijk. Zie je iemand al lange tijd niet in de kerk? Meld het bij dat meldpunt. Hoor je dat iemand al lange tijd ziek is? Soms hoor je dingen via-via. Het blijkt bijna een cruciaal punt te zijn om mensen te bereiken die om welke reden dan ook niet (meer) in de kerk komen. Nee, niet alles gaat perfect, er slipt best wel eens wat tussendoor.
Maar dat 'tipcircuit' dekt veel af.

Een ander ding is dat mensen soms zelf alleen blijven tobben en het niet laten merken aan anderen, dat er wat aan de hand is.
Dat ligt er ook aan wát er aan de hand is en veel mensen schamen zich - volkomen onterecht - dat zij bv. depressief zijn geworden. Want depressie komt ergens vandaan en dat moet aangepakt worden...

Misschien is het toch goed om eens rond te kijken en in een andere kerk binnen te stappen. Een gemeente waar wellicht wel behoorlijk wat jongeren zijn, waardoor je je misschien ook meer thuisvoelt.

Zelf ben ik, toen ik hier net woonde 'zwervend' geweest, want ik voelde mij absoluut niet thuis in de gemeente waar ik toe behoorde. Een oplettende overbuur heeft toen de toenmalige dominee van de Gerformeerde kerk hier naar mij toegestuurd (ik lag in het ziekenhuis van mijn oudste) en toen was de overstap snel gemaakt. Van oorsprong Hervormd ben ik volgens velen in onze kerk "gerformeerder dan de gereformeerden"...
Wel kostte het aanvankelijk ook moeite om me een beetje thuis te voelen. Tot ik me beschikbaar stelde voor diverse commissies, dan leer je mensen kennen en dan ben je al heel gauw thuis.

Jij hebt God om vergeving gevraagd dat je iet naar de kerk ging. Ik denk dat Hij - zie mijn onderschrift - veel groter is dan wij bidden of beseffen en dat Hij weet heeft van jouw strijd met de depressies. Dat Hij - even heel menselijk gesproken - alleen maar heel blij is dat je bij Hem bent gekomen met je vragen. Soms denk ik dat wij mensen 'wettischer' zijn dan God Zelf. Dat wij de meetlat naar elkaar veel hoger leggen dan Hij ooit bedoeld heeft. Goede Vrijdag en Pasen zijn daarvan het bewijs!!

Ik wens jou sterkte en veel wijsheid in je keuzen die de moet maken.
Het gevecht tegen altijd weer opkomende somberte, door wat dan ook veroorzaakt, ken ik maar al te goed. Voel me wat dat betreft enigszins een lotgenote...

[Optimatus]

Toch moet je er wel voor waken dat je de kerk als geheel afschrijft. Er zijn namelijk genoeg kerkelijke gemeenten waar men wel op een goede manier met elkaar omgaat (ik doel daarmee niet op een specifiek kerkgenootschap ofzo) en waar mensen met plezier naar toe gaan om God en elkaar te ontmoeten.

Zou het een optie zijn om eens te gaan "shoppen"? Dan weet je wat er te koop is. Kijk gewoon eens in de gemeentegids van je burgelijke gemeente om te kijken welke kerken er zijn en in het telefoonboek kun je altijd wel adressen vinden van kerken in omliggende plaatsen. En bid om de hulp en de vertroosting van de H. Geest, dat Hij je wil leiden op je weg.

[Raido]

Het gaat niet om God, of om de kerk, het gaat om de mensen. Mensen die het liefste hun vingers in hun oren doen, en een vroom wijsje fluiten als jij je verhaal kwijt wilt. Je meewarig aan kijken als je zegt, dat het soms moeilijk vind om in God te geloven, of te geloven dat God goed is..

Je zit in een depressie en de mensen in je kerk vangen jou niet op, je valt, heel hard naar beneden maar daar waar jij op wilt steunen, stapt rustig, zonder het door te hebben een pas op zei, en jij stort verder. Ik ken het, ook met een depressie, het waren vooral onchristelijke mensen (c.q. anti) die mij opvingen.

Mensen die niet echt in de wereld staan, kijken raar op naar problemen... die hebben wij niet..

God is goed, alleen jammer dat christenen zo zijn... aldus Nietschze

[joris]

moeilijk he zo'n depressieve periode. Mijn vriendin zakt er helaas ook regelmatig in weg. En dan is het puur het cognitieve weten dat je bestaat en dat er mensen van je houden wat je op de been kan houden. als dat al lukt.
bij depressieve perioden hoort ook een stukje achterdocht en een stukje drang naar complimenten en fijne gesprekken en aandacht. En als je dat dan niet krijgt lijkt alles heel koud en onlief enzo.
Terwijl, als je niet depressief zou zijn, alles misschien wat zou meevallen.

het mooie is dat je God vasthoudt en hem nooit hebt lostgelaten. Misschien kan je wat met psalm 22, een psalm waarin David door diepe dalen gaat maar ook de toppen weer bereikt. hij voelt eerst Gods liefde, maar daarna voelt hij zich in de steek gelaten, is hij boos en verdrietig. en dan schakelt hij bewust over op zijn cognitie; ik weet dat God er is!!! En uiteinelijk kan hij weer naar voren kijken: mijn kinderen zullen weer Gods daden ertellen!!!

God blijft hetzelfde, ook in donkere dagen. Wij veranderen, of laten ons in beslag nemen door gedachten en dingen die niet van God zijn. God blijft dezelfde, zo heet HIj immers: ik ben die ik ben.
En het is verleidelijk om in zulke dagen naar medekerkmensen te kijken. Maar dat moet je niet doen. het kan wel een stimulans zijn om zelf als straks de lucht weer blauwer wordt te kijken wat jij voor de kerkmensen kan betekenen. overwin het kwade door het goede immers.

[Marnix]

Tja, er worden veel fouten in de kerk gemaakt.

Het lijkt me lastig DeeKaa, omdat je vertrouwen in de gemeente een flinke deuk heeft opgelopen en dat niet zomaar weer gerepareerd is.

Wat nog niet is geopperd maar ik toch wel wil noemen is: Er zijn een hoop kerken in Nederland. Misschien is er naast de keuze "deze kerk of geen kerk" ook nog wel de optie "andere kerk". In hoeverre dat een optie voor je is weet ik niet, maar als je zo teleurgesteld in je eigen kerk bent dat je er met tegenzin heengaat is verder kijken misschien wel een betere optie dan uit je eigen kerk wegblijven of met tegenzin gaan.

Maar misschien is dit beter: je kerk heeft hier pijnlijke fouten gemaakt. In een periode waarin je juist hulp en liefde uit de kerk zou mogen verwachten krijg je het tegenovergestelde. Maar waar ze op dat punt in gebreke bleven is het misschien wel aan jou om daarin dan het goede voorbeeld te geven. Kun je het ze vergeven? En misschien is het dan goed om de gemeente bewust te makien van hoe je hun gedrag hebt ervaren. Misschien zou het goed zijn om ze, bijvoorbeeld via ingezonden brief aan het kerkblad te vertellen dat je in een periode waarin je steun verwachte, juist kritiek hebt gekregen, en de kerk zegt dat je daar eigenlijk wel mee zit. Het zou kunnen helpen zodat die mensen zien dat ze fout zaten op dit punt, als mensen dat inzienen en het de voglende keer beter willen doen is vergeven makkelijker, en is er weer vertrouwen voor een nieuwe start. Het is wel een hele stap maar wat heb je te verliezen?

Veel succes, ik zal er ook voor bidden.

[joris]

vind ik geen goed plan. Je moet mensen in een persoonlijk gesprek op hun fouten wijzen en niet via een anoniem kerkblaadje.Bovendien weten mensen waarschijnlijk niet eens waar het over gaat.
Deekaa vertelde zelf ok dat hij niet iemand is die zijn problemen aan de klok hangt. Dat is zijn goed recht. maar het is ook het goed recht van al die andere gemeenteleden om niet iemand te zijn die gelijk op iemand afstapt die misschien een probleem zou hebben.

[Marnix]

Wat is er anoniem aan als je je naam er onder zet? Bovendien betreft het zo te zien een behoorlijk grote groep mensen, hoe wil je die allemaal (waarbij DeeKaa waarschijnlijk niet eens weet wie er allemaal aan hebben meegedaan) een persoonlijk gesprek houden? En Joris, het gaat er niet om of iedereen gelijk op hem afstapt als hij een probleem heeft, het gaat mij om het roddelen / vals getuigenis spreken. Dat is gebeurd en dat is niet goed te praten. Ik weet dat DeeKaa problemen niet graag aan de grote klok hangt... Maar als anderen iets verkeerd doen en je daar de dupe van wordt, moet je om het met die ander weer goed te krijgen, het misschien wel aan de grote klok hangen, tenminste wel als het om een grote groep mensen gaat. Want als die anderen niet inzien dat ze fout zijn geweest, hoe maak je hen dat dan duidelijk? Want dat moet dan wel gebeure, anders wordt eht vertrouwen niet hersteld. Als je zoiets zelf wil oplossen kom je er niet, omdat de oplossing van het probleem niet bij jezelf maar bij die ander zit, en je hen pas weer kan vertrouwen als ze zien dat ze een fout hebben gemaakt en daar spijt van hebben.

[joris]

als je zelf weet dat je goed zit, dan is er toch niets aan de hand? Jezus ging onschuldig aan het kruis. Wat is het verschil tussen nederigheid en voor je recht opkomen?

[DeeKaa]

Punt blijft dat ik niet hen de schuld wil geven... Ik geloof er in dat ook zij goede mensen zijn maar dat ik misschien te moeilijk te bereiken ben of iets dergelijks.

Andere kerken.. Ik heb er al een aantal gehad maar overal waar ik binnen stap heb ik meteen weer angst. En dan niet van "Ik vind het niet leuk hier" maar echt een angst dat ik het liefste er gewoon niet zit, weg wil rennen.. laatst heb ik maar een bandje van mijn vader gepakt met een preek van dominee Velema... en dat was fijn... maar als ik dan weer in een kerk zit met alle mensen om mij heen..... dan ben ik echt mega onrustig.. en mensen die mij een beetje kennen weten dat ik altijd redelijk relaxed ben

Helaas heb ik nu even niet de tijd om alle verhalen even goed door te nemen maar bedankt voor alle reacties zo ver