Kiezen !!

[Annemieke86]

Ik heb een probleem. Hopelijk leg ik het een beetje simpel uit Het zit zo:
A.s zaterdag wil mijn vriend met mij naar een computerbeurs. Heel leuk natuurlijk want hij is er helemaal thuis in en vind het heel erg leuk en gezellig.
Op hetzelfde moment wordt er een familie-reünie gehouden. Ik wist niets van de reünie af (de uitnodiging is door mijn ouders gelezen en opgeborgen). Ik wil dus naar de computerbeurs!!! Mijn vader is er op tegen en werd heel boos (dreigde zelfs dat ik maar uit huis moest gaan). Toch laat hij mij wel gaan.

Vanaf het moment dat ik op Belijdenis zit, doet mijn vader anders tegen mij. Hij gaat sinds jaren niet meer naar de Kerk en laat het geloof links liggen. Mensen geloven nog wel dat hij naar 'mijn' dienst komt maar ik geloof er al helemaal niet meer in. Als ik er over begin wordt hij boos en loopt weg. Hij wil er niets meer mee te maken hebben. Als hij er op aangesproken wordt door de familie wordt hij boos. Ook wil hij elke confrontatie met het geloof uit de weg gaan.

Vroeger was ik zo dat ik 'om de lieve vrede wil' de wil van mijn ouders wilde volgen. Maar nu ben ik op een leeftijd gekomen ( 18 ) dat ik mijn eigen wil wil doen. Howel mijn ouders hadden het liever anders gezien. Ze hadden een 'andere Annemieke' willen zien. Eentje die niet naar Belijdenis zou gaan en het geloof links zou laten liggen. Ik had het om de lieve vrede wil van mijn ouders kunnen doen maar dit keer heb ik besloten om door te gaan. Ik wil heel graag een kind van God zijn! Afgelopen zondag werden er twee kinderen gedoopt bij ons in de gemeente. Ik vond het heel mooi en bij Psalm134 kon ik bijna niet meer meezingen omdat ik realizeerde dat ze dat mij (en twee anderen die ook gedoopt worden) ook zouden toezingen. Ik wil er mee doorzetten!!

Nu is mijn vraag eigenlijk: Heb iemand wel eens zo'n soort keuze moeten maken? Eentje waar weer twee kanten aan zit, of eentje waar je weer achteraf gezeur krijgt ? Ik ben benieuwd!

[Melody]

Aan één stuk door. Ik wou dat ik eens keuzes mocht maken waarvan er gewoon één optie was die wel goed was. Bij bijna alle keuzes kan ik kiezen uit mensen teleurstellen en mensen woedend maken, uit een foute optie en een nog veel foutere optie, uit mezelf in de problemen helpen en mezelf er nog veel dieper in helpen. Maar blijkbaar ben ik niet de enige!

[Flex187]

Ja, dat heb je vaker, als je een bepaalde keuze maakt dat er mensen zijn die dat minder leuk vinden. Zeker met ouders dus, alle ouders hebben denk ik wel een bepaalde verwachting van hun kids en als ze dan pubers worden en een eigen wil krijgen dan wil dat nog wel eens problemen geven.

Het probleem wat je noemt is voor mij wel herkenbaar. Ik heb een broertje die is moslim geworden en dat wordt nou ook niet echt geaccpeteerd. Ik heb er zelf om eerlijk te zijn geen enkele moeite mee, maar ik heb er verder nog weinig positieve reacties op gehad.

Zelf vind ik dat als jij die keuze voor jezelf maakt je daar gewoon mee door moet gaan. Als jij laat zien dat het jouw goed doet zal je ouders dat uiteindelijk ook goed doen neem ik aan.
Ze zullen je toch niet zomaar het huis uit gooien? Dan moet er wel meer aan de hand zijn lijkt me. Andersom werkt het ook nog zo, als jouw ouders of je vader niets meer met het geloof te maken wil hebben je hem daarin ook moet respecteren. Anders maak je dezelfde fout.
Persoonlijk, als ik naar mijn broertje kijk, zou ik meer respect voor hem hebben als hij moslim bleef als dat hij zich zou aanpassen aan de mening van iemand anders. Het is zijn keuze en wie ben ik dan om te zeggen dat hij het mis heeft?

[Javaca]

Vroeger was ik zo dat ik 'om de lieve vrede wil' de wil van mijn ouders wilde volgen. Maar nu ben ik op een leeftijd gekomen ( 18 ) dat ik mijn eigen wil wil doen. Howel mijn ouders hadden het liever anders gezien.

Hoi Annemieke.
Houd gewoon vol en blijf bij je standpunt. Hier heb ik ook last van, maar dan op een andere manier. Mijn ouders zouden me het liefst naar elke kerkelijke activiteit sturen die er is. Ze zien met het liefst elke zondag met een netjes gekamde kop in de kerk zitten. Ze willen me in een keurslijf drukken waarin ik me niet thuis voel.

Dit jaar wil ik graag naar Pinkpop (de Golden Earring komt ). Je zou het gezeur eens moeten horen. M'n moeder die dan weer begint te zeuren dat ik daar niet thuis hoor, over haar vleugelwoord "je taak als christen" , "respect voor iedereen(met name oudere mensen" (sorry maar als ik kijk naar het respect wat zij hebben voor mensen die anders denken dan zij heb ik echt zin om over ze heen te kotsen). Al het commentaar wat ze hebben op mijn vriendenkring (er zitten idd mensen bij die op het eerste gezicht vreemd lijken, tot je ze beter leert kennen en ziet dat ze eigenlijk heel puur zijn, geen mensen met een masker op, niet onecht zoals je zo veel tegenkomt)

Ik onttrek me meer en meer aan het zgn. "gezinsleven". 's Avonds zit ik liever boven achter m'n computer dan dat ik beneden naar van die gelikte televisie ga zitten kijken. Het klakkeloos eens zijn met gladjakkers als Knevel, Balkenende e.d. (zelfs een persoon als George "War" Bush die uit naam van ons allemaal bloed aan het vergieten is)
Misschien klinkt het hard, maar ik ben niet zo'n doorsnee EO-HC-ruitjesblouzenkleinbrilletjekeuriggekamdekortgeschorenkop-nieuwliedboek-christen die zij graag zien.

Hoe meer ze blijven zeuren, hoe minder zin ik er nog in heb. Tegen God heb ik helemaal niets, sterker nog, ik denk niet dat ik zonder kan. Maar het zgn. grondpersoneel is zo ver*t irritant.

Vorige week heb ik het gedicht OUDERS geschreven. Het is misschien hard, maar wel hoe ik het voel.

[Flex187]

hehe, lijkt wel Dyer's eve van Metallica. Ook zo'n fijne lofzang over pa en ma.

[Raido]

Ik heb het ook een tijdje gehad, maar nu denk ik veel vaker, het zei zo... maar ik zou gewoon naar een computerbeurs gaan, helemaal met een leuke vriend

[Annemieke86]

Ik heb het ook een tijdje gehad, maar nu denk ik veel vaker, het zei zo... maar ik zou gewoon naar een computerbeurs gaan, helemaal met een leuke vriend

Mijn leuke vriend

@Javaca: Ik onttrek me ook meer en meer uit het gezinsleven. Misschien ben ik wat gevoeliger voor zulk soort dingen.. Ik moet gewoon het positieve ervan inzien hoewel het niet altijd meevalt.

[Mariamagdalena]

Als ik er over begin wordt hij boos en loopt weg. Hij wil er niets meer mee te maken hebben. Als hij er op aangesproken wordt door de familie wordt hij boos. Ook wil hij elke confrontatie met het geloof uit de weg gaan.

Vroeger was ik zo dat ik 'om de lieve vrede wil' de wil van mijn ouders wilde volgen. Maar nu ben ik op een leeftijd gekomen ( 18 ) dat ik mijn eigen wil wil doen. Howel mijn ouders hadden het liever anders gezien. Ze hadden een 'andere Annemieke' willen zien.

Nu is mijn vraag eigenlijk: Heb iemand wel eens zo'n soort keuze moeten maken? Eentje waar weer twee kanten aan zit, of eentje waar je weer achteraf gezeur krijgt ? Ik ben benieuwd!

Beste Annemieke,
Ik ben moeder van kinderen in dezelfde leeftijd als jij, mijn jongste is ook uit 1986.

Ik denk dat er bij jullie een hele normale natuurlijke situatie gaande is.
Jij bent volwassen aan het worden, met een eigen identiteit.
Jou keuzes zijn anders dan die van jou ouders, en dat is vaak zo bij mensen, eigenlijk is het maar soms niet zo.

Jou vader heeft het er duidelijk heel erg moeilijk mee.
Hij had het liefste dat jij je niet zou afzetten tegen hem en je moeder en de dingen zou doen waarvan hij denkt dat ze goed voor je zijn. Waarvan hij denkt dat je het meest gelukkig zou zijn.

Maar het zou ongezond zijn als jij je niet zou afzetten en je ouders tot in het einde der tijden zou volgen. Dat is tegen natuurlijk.
Dan zou jij jezelf niet kunnen ontwikkelen tot een eigen persoonlijkheid.

Misschien is er een rustig moment, warin je je papa kunt uitleggen dat jij als jongvolwassene je eigen keuzes moet maken, ook al zijn die in zijn ogen fout.
Dat het je hoopt dat hij begrip voor jou kan opbrengen en dat je best begrijpt dat hij het er moeilijk mee heeft omdat hij het beste voor je wil en dat het niet zijn manier van leven is.

Of misschien kan het via je moeder?
Dat je het haar uitlegt en dat zij met hem praat.

Uit onmacht reageert hij zo als hij nu doet
Blijf zien dat hij van je houdt en dat hij het moeilijk kan verkroppen dat je volwassen aan het worden bent en keuzes maakt die niet de zijnen zijn.

Mannen kunnen vaak niet praten, daarom lopen ze boos weg of gaan ze schreeuwen of dreigen, uit onmacht.

Het is ook moelijk voor een ouder om te zien dat je kind zich niet ontwikkeld zoals jij het gehoopt had, en dat het totaal andere keuzes maakt.
Maar dat zullen wij als ouder allemaal meemaken, een uitzondering daargelaten.

Wees niet boos op je vader, maar probeer hem te begrijpen.
Daarom hoef je hem nog niet zijn zin te geven, maar wel liefde.
Hij heeft het gevoel dat zijn kleine meisje door zijn vingers heenglipt en hij moet haar loslaten, maar dat is zo moeilijk voor hem, want hij wil haar zo graag beschermen en voor dingen behoeden.

[Javaca]

@Javaca: Ik onttrek me ook meer en meer uit het gezinsleven. Misschien ben ik wat gevoeliger voor zulk soort dingen.. Ik moet gewoon het positieve ervan inzien hoewel het niet altijd meevalt.

Het positieve van dingen zien blijf ik moeilijk vinden, zeker als ze niet stroken met je eigen visie. Ik probeer altijd positief te blijven, zelfs als ik dat eigenlijk niet kan. Maar soms wordt het echt te veel.

Volgens mij zou m'n moeder het liefst zo'n Soundofmusic-gezinnetje hebben. Ze wil constant weten waar ik ben (heb al gezegd dat ze me dan maar een zender in m'n kleding moet doen of op moet sluiten in een kooitje). Ik ga haar toch ook niet de hele dag volgen?

[lindita]

Ik zou zeggen: kies wat jij zelf het liefste wil!!!
Natuurlijk kun je de mening van anderen meenemen in jouw keuze, maar het is en blijft jouw keuze!!

Ik heb het gehad toen ik op kamers wilde. Mijn ouders waren daar echt helemaal tegen, maar ik heb het tóch doorgezet. Het eerste jaar waren ze pisnijdig, maar nu zijn ze eraan gewend en hebben zelfs min of meer toegegeven dat het toch wel beter was!

[Aragorn]

@Javaca: Ik onttrek me ook meer en meer uit het gezinsleven. Misschien ben ik wat gevoeliger voor zulk soort dingen.. Ik moet gewoon het positieve ervan inzien hoewel het niet altijd meevalt.

Het positieve van dingen zien blijf ik moeilijk vinden, zeker als ze niet stroken met je eigen visie. Ik probeer altijd positief te blijven, zelfs als ik dat eigenlijk niet kan. Maar soms wordt het echt te veel.

Ja, het is vooral lastig als jij wel hun eigenaardigheden accepteert en hen wel in alles vrijlaat, terwijl ze dat omgekeerd niet doen.

Ik heb dus ook vaak genoeg van die keuzes en ik kies meestal voor mezelf. Niet omdat m'n ouders me niet interesseren, maar uiteindelijk moet ik toch mijn eigen weg gaan en niet die van hun, dus kan ik dat netzogoed gelijk doen ipv daar eerst nog een paar jaar aan toegeven. Dan zijn ze er ook sneller aan gewend.

[Annemieke86]

Dank jullie wel voor de lieve reacties Het is het zoveelste "probleem" die ik hier op het forum zet, maar ik moet het gewoon kwijt omdat ik soms nog niet weet wat ik er mee aanmoet Maar één ding weet ik heel zeker: Ik behoor God toe omdat Hij mij heeft gemaakt. Daarom moet ik Hem volgen en Hem belijden!

[wieb83zd]

Ach, ik als braaf thuiswonend mannetje kan juist heel veel leren van jouw problemen . En je mag ze hier dus gerust neerzetten. Als het echt niet interessant is, of vervelend, dan mag de volgende poster dat betogen.
En verder, ik hoor hier allemaal mensen die lekker toch hun zin doen. Ik merk thuis (best wel ideaalsituatie overigens, ben het in veel dingen met mijn ouders eens) dat als ik iets anders wil, het vaak meer helpt om het te overleggen/bediscussieren dan om het in een keer te poneren als: dit ga ik doen.
Maar dat werkt ook alleen als je ouders voor die discussie open staan. Anders kun je misschien beter gewoon naar die computerbeurs gaan, en later uitleggen waarom dat voor jou belangrijker was dan die familiereunie. Dat die reunie voor hen belangrijker is, dat snap je, en dat je het snapt, moet je misschien ook gewoon zeggen. Dan weten ze dat je bewust voor iets anders kiest, en dat je dus niet wegblijft daar, omdat je niet doorhebt hoe belangrijk het is.

Sterkte ermee, en dat ook voor alle andere jong volwassenen hierzo
En voor de ouders natuurlijk, want voor hen is het idd net zo moeilijk.

[Annemieke86]

Ach, ik als braaf thuiswonend mannetje kan juist heel veel leren van jouw problemen . En je mag ze hier dus gerust neerzetten. Als het echt niet interessant is, of vervelend, dan mag de volgende poster dat betogen.
En verder, ik hoor hier allemaal mensen die lekker toch hun zin doen. Ik merk thuis (best wel ideaalsituatie overigens, ben het in veel dingen met mijn ouders eens) dat als ik iets anders wil, het vaak meer helpt om het te overleggen/bediscussieren dan om het in een keer te poneren als: dit ga ik doen.
Maar dat werkt ook alleen als je ouders voor die discussie open staan. Anders kun je misschien beter gewoon naar die computerbeurs gaan, en later uitleggen waarom dat voor jou belangrijker was dan die familiereunie. Dat die reunie voor hen belangrijker is, dat snap je, en dat je het snapt, moet je misschien ook gewoon zeggen. Dan weten ze dat je bewust voor iets anders kiest, en dat je dus niet wegblijft daar, omdat je niet doorhebt hoe belangrijk het is.

Sterkte ermee, en dat ook voor alle andere jong volwassenen hierzo
En voor de ouders natuurlijk, want voor hen is het idd net zo moeilijk.

Ja daar ben ik het wel mee eens. Mijn vader was pisnijdig maar heeft zich er nu min of meer bijgelegd maar is bang dat hij op z'n kop krijgt van de familie maar ik heb al uitgelegd dat ze daarvoor bij mij moeten zijn. Ik ga ook naar de computerbeurs, maar ik ben benieuwd wat de reactie van mijn familie is..

Oké, ik mag mijn toppics posten, als het vervelend is (wordt) hoor ik het wel. Leuk dat iemand iets van mij kan leren, had ik nou nooit in mijzelf gezocht

[trijntjejohanna]

en hoe is het nu allemaal gelopen? daar ben ik wel benieuwd naar...