Dummy schreef:5. Dat is zo met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Ik heb daar namelijk niet alleen de wetenschap als bron voor, dat kan ik ook zelf waarnemen. Het is uiteraard niet zwart-wit, dat stelt de filosofie ook niet. Dus: de volledige wetenschap is betwistbaar, nee, de filosofie bekijkt gewoon de hele wetenschap en plaatst kritische noten waar nodig is. Maar een allesomvattend filosofisch antwoord is er uiteraard niet.
Prachtig.
Echter zal niemand eraan twijfelen dat wanneer je neefje je vraagt of je weet waar Australië ligt, jij gewoon de globe erbij pakt, Australië aanwijst en zegt: "Kijk! Hier beneden ligt Australië, bijna helemaal aan de andere kant van de aarde."
Want dat de aarde rond is, dat is een feit voor jou.
Zou men je vragen hoe je dat zo weet, dan zeg je: "Omdat alles daar op wijst. Schepen die wegzakken aan de horizon, de poolster die steeds lager aan de hemel staat als je naar het zuiden gaat, de reizen om de wereld die zijn gemaakt, de foto's gemaakt door satellieten, de wetten van Newton, enzovoorts. Het zou onredelijk zijn om daar nog langer aan te twijfelen."
Het woord 'aannames' zul je niet meer in je mond nemen. Je zult spreken van een wetenschappelijk model dat door onafhankelijke aanwijzingen steeds weer is bevestigd en nooit gefalsificeerd, zodat de logische conclusie luidt dat dit model de werkelijkheid beschrijft.
Maar zodra het gaat om de ouderdom van de aarde of evolutie, zaken die je
emotioneel niet onberoerd laten, begin je uit een heel ander vaatje te tappen. Diezelfde wetenschappelijke methodiek om vanuit aanwijzingen te komen tot een model en een uitspraak over de waarschijnlijkheid waarmee dat model de werkelijkheid beschrijft, die methodiek maak jij opeens verdacht. Opeens begin je te blaten over ‘aannames’ en ‘dominerende’ wetenschappers en ‘filosofische stoelpoten’.
Nee, beste Dummy. Het is niet zozeer dat ik slimmer ben dan jij. Het is dat ook een heel wat dommere persoon dan ik kan aantonen hoe jij met twee maten meet.