@Marnix: ik heb er geen persoonlijke ervaring mee, maar door mijn beroep krijg ik er wel wat van mee… Veel mensen (vrouwen EN mannen overigens) voelen – wanneer hun kinderwens niet uitkomt – een soort falen. Rationeel gezien natuurlijk volledig raar, want de versmelting van eicel en zaadcel is natuurlijk niet een prestatie; het is niet zo dat het ene stel daarin “beter” is dan een ander stel.
Gek genoeg voelt het wel zo. Als het niet zo snel gaat, schamen mensen zich ervoor, denken dat ze iets verkeerd doen, of begrijpen niet wat ze verkeerd doen. Je merkt het ook aan de opmerkingen die erover gemaakt worden als iemand zwanger is: “het is gelukt!”, “hij hoeft haar maar aan te kijken en ze is alweer zwanger!”.
Ik denk dat de kwestie van vruchtbaarheid zo diep ligt, dat we het daadwerkelijk als een prestatie ervaren. Het blijkt ook dicht bij onze identiteit als man of vrouw te liggen. (Alsof je minder man/vrouw bent, wanneer er geen kinderen (kunnen) komen…) Rationeel gezien wederom raar, maar emotioneel kan het een boel raken.
Hierdoor komt het punt “wat is de oorzaak” of: “bij wie ligt de oorzaak” nog veel gevoeliger te liggen. Diegene bij wie de oorzaak ligt, kan zich vreselijk schuldig voelen en het gevoel hebben, te falen, de partner wederom voelt zich gedwongen te troosten, maar kan tegelijkertijd ook een beetje boos zijn, omdat de “schuld” bij de ander ligt. Precies dat wat Tuinfluiter net beschreven heeft. Het kan daarom zo belangrijk zijn, deze gevoelens eens uit te spreken, voordat de bijzonder intensieve, hormonaal zware en emotioneel geladen behandelingen begonnen worden of men al in de hele medische molen zit. Het lucht enorm op en vaak zien paren (die hun gevoelens eens eerlijk en open benoemd hebben) in, dat het voor hen beiden moeilijk is, dat die gevoelens die ze in zich hebben weliswaar niet-rationeel zijn, maar dat het begrijpelijk is, dat die er zijn. (gevoelens van schuld over en weer kunnen zelfs door zulke gesprekken volledig verdwijnen)
Bedankt voor je uitleg. Ik denk dat het dan wel goed is om te relativeren... Wat voor de een makkelijker is dan voor de ander. En er inderdaad over te praten.
Ik heb zelf daarbij het idee dat – in het bijzonder in gereformeerde kringen, waar kinderen krijgen als geschenk Gods wordt gezien – het misschien nog wel lastiger ligt, aangezien die gedachte impliceert, dat Hij een aantal paren niet zegent, hetgeen het hele “wat doen we verkeerd” en het zich schuldig voelen nog erger maakt.
Een kwestie blijft, naar mijn mening, buiten kijf staan: wij zijn niet in staat te doorzien wat Zijn plan is en of het nou iemands schuld is of wat dan ook. Het wordt zo snel aangeduid, maar ik denk niet dat het zo simpel ligt. Tegen iedereen die hiermee worstelt, zou ik willen zeggen: er is geen sprake van schuld! Er kan alleen sprake zijn van niet-weten en dat is al lastig genoeg!
Dat denk ik ook. Het is denk ik ook goed om hierover op geestelijke niveau met elkaar te praten. Het feit dat God alles in Zijn hand heeft, moet toch ook een zekere rust geven, ook al begrijpen we Hem soms niet.
