aardmannetje schreef:...in mijn eerder genoemde rijtje (vriendschap, intimiteit, liefde en seksualiteit) begrijp ik ook wel dat jij nu anders liefde geeft aan je partner dan velen dit geven aan aan hun vaders, broers en vrienden. Ik denk echter dat er veel meer mogelijk moet kunnen zijn als het gaat om liefde.
Op zich ben ik dat wel met je eens. Maar tegelijk denk ik ook dat er toch ergens een grens is. En dan bedoel ik niet zozeer een grens die vanuit je geloofsovertuiging word ingegeven, maar juist ook de grens van je gevoel. Uiteindelijk is het je lichamelijk geven aan je partner toch iets dat net dat beetje meer is dan dat je aan een "gewone vriend(in)" zou doen.
Of, anders gezegd, dan laat je toch al je maskers vallen? of denk ik nu te romantisch?
Goed, nog even iets anders:
Onlangs werd in de Nederlands Gerformeerde kerk (gemeente te Doorn) een predikant, die openlijk samenleefde met zijn vriend ontslagen. Jacobine Geel, vraagt zich in het programma Schepper en Co af of dit een achterhoede gevecht is of dat er sprake is van een aanscherping in de ortodoxe kringen. http://www.ncrv.nl/ncrv/home?nav=plinsCsHtGDTWGmxBdyB
persoonlijk denk ik dat recente uitgaven van Seldenrijk en Loonstra aangeven dat het een item is. Tegelijk heeft bv de Synode van de GKV het onderwerp voorlopig maar in de koelkast gestopt. To hot to handle, of loopt de orthodoxe richting in deze inmiddels tegen haar eigen grenzen op.
. Ik bedoel natuurlijk geen polygamie, alhoewel ik dat tussen mannen die elkaar niet penetreren (lelijk woord) helemaal niet raar zou vinden. Kortom als je elkaar aardig vind en je maakt indruk op elkaar dan ontstaat er romantiek, of dat nu met een man is of met een vrouw. (ps. voor mij staat 'geen gemeenschap hebben zoals je dat met een vrouw hebt' toch als leidraad voor mijn seksuele beleving met een man, niet als grens maar als respect voor de maker).
)