lammetje schreef:Ik ben daarnaast ook geen voorstander om te gaan adopteren en er bewust voor kiezen geen 'natuurlijke' kinderen te krijgen. Niet dat ik dat Bijbels kan onderbouwen, zal ik alvast meteen zeggen

maar omdat het in mijn ogen niet goed voelt.
Weet je, misschien voelt het niet goed, omdat je zelf dat verlangen niet voor kan stellen, omdat je het zelf niet hebt. En dan is het denk ik ook moeilijk om te beseffen wat dat dan precies voor verlangen is. Net zoals ik jouw diepe verlangen naar je biologische kinderen maar moeilijk kan begrijpen. Maar wel PRACHTIG vind en ervan geniet om die liefde en dat verlangen in je posts terug te lezen.
Om voor mezelf te spreken: mensen die kiezen voor adoptiekinderen hebben een enorm verlangen van binnen naar die kinderen en een liefde die overweldigend is. Soms weet ik niet waar ik met mijn liefde voor mijn (nog onbekende) kinderen naartoe moet en weet ik me bijna geen raad. Dan ga ik een stukje wandelen en probeer vrede en rust te zoeken bij God. Hij gaf aan ons dit verlangen: hoe kan dat anders? Het is ZO sterk, ZO echt, ZO puur... Hij heeft ons hart geraakt en aan ons specifiek deze opdracht gegeven: zorgen voor kinderen die het zo hard nodig hebben. Ik vind het een voorrecht dat God ons dalijk voor die kinderen laat zorgen.
Zaterdag waren we op een feestje/verjaardag en een goede vriend, vader van 2 prachtige biologische kinderen, vroeg hoe het met ons ging en de procedure/het wachten. We deelden onze gevoelens en deze - stoere - man barstte spontaan in huilen uit: hij voelde gewoon de liefde van mijn man en mij voor deze kinderen. Hij kon het niet onder woorden brengen, maar hij snikte het uit...