Cathy schreef:Ik denk dat je in deze alinea de spijker op de kop slaat. Wanneer je rationeel denkt dat religie door mensen is ‘bedacht’: al het spreken over God komt van beneden enz., dan ben je naar mijn gevoel nl. een grens gepasseerd. Waarom zou je dan überhaupt nog geloven? Vanuit een hang naar nostalgie of om ervaringen die buiten je begripsvermogen liggen een plaatsje te geven? Zin geven aan wat esoterische behoeften?
Voor mij is dat zinloos, nutteloos en doelloos. Ik ben er vast van overtuigd dat er een Kracht is die wij God noemen. Die hebben wij niet geschapen maar Hij heeft ons geschapen. Mijn geloof in Hem komt niet uit mezelf maar van Hem, van buiten mijzelf. Wanneer ik daar niet meer van overtuigd zou zijn heeft geloven geen zin meer en moet ik de zin van mijn leven zelf bedenken en maken. Ik verbeeld me zelfs dat ik wel zo sterk ben dat ik dat zou kunnen, zoals zovelen dat prima kunnen.
Begrijp je mijn dilemma?
Nog niet helemaal. Aan de ene kant zeg je dat het je vaste overtuiging is dat er een Kracht is die wij God noemen. Deze overtuiging is nodig; anders zou geloven geen zin hebben.
Aan de andere kant verbeeld je jezelf dat je sterk genoeg zou zijn om de zin van je leven zelf te bedenken als je niet zou kunnen geloven).
Uit dit laatste trek ik de conclusie dat je wel gelooft en dat je overtuiging dat er een kracht is die wij God noemen sterker is dan de realiteit dat je die overtuiging zelf hebt gewild en zelf hebt gekozen.
Kijk, het punt is natuurlijk dat we aan veel aspecten van de realiteit niet kunnen ontsnappen. Je kunt wel de overtuiging hebben dat het idee van een benzinemotor niet werkt, maar je kunt moeilijk die overtuiging volhouden op het moment dat die benzinemotor werkelijk in elkaar wordt gesleuteld en metterdaad gestart wordt. Je overtuiging wordt zogezegd door de realiteit ingehaald. De werkelijkheid heeft altijd het laatste woord. En dat is eigenlijk onomkeerbaar. Dat geldt ook voor nieuw opgedane kennis. Die is nooit meer teniet te doen. Eens een atoombom bedacht betekent: altijd weten hoe je zo'n ding kunt maken. Kennis verdwijnt niet meer.
In zekere zin geldt dat ook voor de kennis die je zelf als individu opdoet. Als je eenmaal weet dat religie voor een groot deel gevormd wordt door menselijke inbreng en dat je je godsdienst wel degelijk ook zelf vormgeeft en ontwerpt (ook je eigen overtuigingen zijn vaak je eigen keuzes), dan is die kennis niet meer wegneembaar. Het is namelijk een realiteit geworden.
Op zich vind ik dat niet zo'n probleem. Waarom zou godsdienst en geloof ook niet kunnen worden beschreven als iets wat mensen zelf willen (onder druk van alle levens-ellende en existentiele vraagstukken).
Het komt eenvoudigweg voort uit een onstuitbaar verlangen (wens, wil): er moet gewoon een God zijn, anders word ik gek, verlies ik alle zin of ga ik dood van angst en wanhoop.
In die nood is geloof een vurige wens: de mens wil persé geloven, omdat er geen alternatief is. En daarom gelooft hij ook in precies dat wat hij zichzelf voor ogen heeft: een goed God, die het goede met mij, met de wereld voor ogen heeft, een heerlijke toekomst, een hemel en een paradijs, een eeuwig zalig leven.
dat is ook de reden dat echte religie altijd spreekt over de realiteit van de dagelijkse ellende, het kwaad, de duisternis op aarde, de dood, de ziekten en het gevaar van een eeuwige duisternis. Daarmee verwoordt de godsdienst adequaat wat elk mens vreest en kent.
Aan de andere kant wordt in de godsdienst altijd gesproken over een verlangen, een uitzicht, een gelovig verwachten, een daad van totale overgave. Dit heeft te maken met het feit dat mensen uiteindelijk moeten kiezen om te geloven in die voorgestelde hogere werkelijkheid. Je moet een stap nemen, van ongelovig gelovig worden, wedergeboren, bekeerd, de ogen geopend, bevrijd en verlost worden.
Die omwenteling is nodig en daarbij moet je je zelf en de bikkelharde onbuigzame werkelijkheid van de realiteit verloochenen. Hoewel alles duister lijkt, moet je de sprong van geloof nemen. geloof dat het toch licht zal worden.
Deze sprong van geloof is nu zo vreselijk moeilijk geworden voor mensen die kennis hebben van het proces dat zich hier voltrekt.
Misschien kun je nog uitleggen hoe je toch tot een geloof gekomen bent (of besloten hebt) terwijl je naar jouw zeggen nog steeds in een dilemma zit.
Met die geloofssprong zou je toch aan dit dilemma ontsnapt kunnen zijn?
gravo