Veel scheidingen ook binnen christelijke gezinnen.

[Riska]

M'n hele leven heb ik niets anders gedaan dan anderen tevreden te stellen. Ik was niet belangrijk,ik telde nooit mee. Op de basisschool al niet en nu nog steeds niet. Iedereen probeert mij te veranderen op een manier die hun bevalt.

Ligt daar misschien de basis van je onvrede?
Zou het niet goed zijn of een assertiviteitstraining te doen of er eens met een psycholoog over te praten? Want als jij het gevoel hebt dat het 'je hele leven' al zo was, dan dus ook in eigen gezin...

Slaan hoort niet in een huwelijk thuis -tenzij in sm-relaties, maar dat is hier niet van toepassing veronderstel ik. In dat geval zou het voor mij absoluut 'over en uit' zijn.

[Jozo]

Ik heb met grote verbazing dit topic doorgelezen.

Ook al weet ik dat dit verhaal van 1 kant komt (zijn kant hebben we niet gehoord), de zaken die je hier opnoemt zoals slaan, elkaar niet steunen, een extreem bemoeierige familie, etc zouden in alle gevallen een no-go voor me zijn. In zo'n geval zou ik direct scheiden of als de partner direct meewerkt aan een relatietherapeut beginnen. Liefde ja, maar dan wel van 2 kanten. Misschien ben ik daarin erg hard, maar je het leven zuur laten maken door je eigen partner (die als het goed is van je houdt), dat is toch te zot voor woorden. En dan op de koop toe ook nog zo'n bemoeallerige schoonfamilie. Nou, ik wist het wel

Of ben ik nu zo naïef, en heb ik een te rooskleurig beeld van het huwelijk?

[Mortlach]

Slaan hoort niet in een huwelijk thuis -tenzij in sm-relaties, maar dat is hier niet van toepassing veronderstel ik.

Zelfs in een sm-relatie niet. Dat klinkt misschien raar, maar binnen zo'n relatie is slaan aan duidelijke 'spelregels' gebonden (haha). De vuistregel is 'safe, sane & consensual' (veilig, gezond verstand, in samenspraak/instemming). Huiselijk geweld is geen van die drie dingen. Dat heeft dan ook niets met sm te maken. Als ik zou worden geslagen uit woede of frustratie zou ik ook direct weg zijn.

[T.A.F.]

Laat ik beginnen met te melden dat het jezelf in verleiding brengen met een ander, verkeerd is.
"en leid ons niet in verzoeking" ik kan je dus alleen maar aanraden dat contact te verbreken of ernstig in te perken.

Verder lees ik NERGENS dat mishandeling grond is voor echtscheiding, niet dat het daarmee goed is, maar jij hebt jouw eigen verantwoording naar God, en er staat toch echt Gij zult niet echtbreken.
(en er staat ook nog dat het verboden is met iemand te trouwen die gescheiden is..)

Jouw situatie vraagt om oplossingen, maar weglopen is niet Gods weg.
Huwelijkspastoraat zou dan ook mijn eerste gedachte zijn, als jouw eigen kerk dat niet bied, vind een christenlijke organisatie waar je dat samen kunt volgen.

Hij heeft welliswaar zijn werk, maar hij is eigenlijk altijd thuis vertroeteld, tot jij dat stokje mocht overnemen. Een clichesituatie, die bij "zorgenkindjes" vaker voorkomt. Je zegt dat hij niet alleen niet beseft hoeveel werk het huishouden is (los van dat hij er dus te weinig in doet, in jouw ogen), maar dat hij daarnaast ook nog gaat slaan (onmacht, klein kind reactie) en over het algemeen je ook niet de waardering geeft die jij zoekt.
Dat laatste wil overigens niet zeggen DAT hij dat niet doet, een hoop mensen geven wel liefde, maar zijn er niet goed in dat te doen op de manier die de ander aanspreekt.

Ik begrijp zijn ouders ergens wel.. ze hebben een zorgenkindje, worden ook een dagje ouder, en dan is er iemand die die zorg van hun afneemt. Dat schoonfamilies zich ergens mee blijven bemoeien zeker bij een dergelijk zorgenkind is ook begrijpelijk.. en dat vraagt dan ook dat jullie (jij en je man) duidelijker grenzen aangeven naar hen hierin..

Je bent als ik het zo hoor, iemand getrouwd die zelfs nu nog niet gewend is verantwoording te dragen. Nooit op zichzelf gewoond zal daar zeker in meespelen, maar dat zal vast het enige niet zijn.
Iemand die zich in die rol laat zetten, zal vermoedelijk ook wel zelf een rugzakje mee hebben, (een stoornis, al of niet door de manier waarop hij is opgevoed waardoor hij niet inziet hoe absurt zijn positie is)

Al met al iets waar met goede counceling (pastoraat dus) wel uit te komen is, als hij zich er tenmindste voor open wil stellen. Besef je echter dat dat OOK veranderingen van jou kan vragen, als hij moet leren to Man-Up
dan kan het goed zijn dat jij ook minder de dienst kan uitmaken zoals je gewend bent. (zodra hij zich meer met het huishouden en actiever met jullie relatie gaat bemoeien dus)

Ook in de verhouding tussen werkuren en huishouden zou hierin wat kunnen verschuiven. In een relatie moet je samen een weg vinden, en het zou goed kunnen dat hij een meer tradtionelere realtie zou waarderen (waar hij meer werkt, en jij minder en het huishouden doet) daarbij kan hij natuurlijk jouw wensen niet negeren, maar dat zal dus wel ook betekenen dat jij mogelijk moet comprimeren.

Ik wens je in dit alles sterkte.

[Riska]

Zelfs in een sm-relatie niet. Dat klinkt misschien raar, maar binnen zo'n relatie is slaan aan duidelijke 'spelregels' gebonden (haha). De vuistregel is 'safe, sane & consensual' (veilig, gezond verstand, in samenspraak/instemming). Huiselijk geweld is geen van die drie dingen. Dat heeft dan ook niets met sm te maken. Als ik zou worden geslagen uit woede of frustratie zou ik ook direct weg zijn.

Het is mij bekend. Het is onder strikte voorwaarden en afspraken.

[Hermanus]

Ik ben ook getrouwd geweest en heb kinderen gekregen en ook ons huwelijk is stuk gegaan, niet door overspel, maar omdat er niet meer gepraat werd en we wilden geen hulp want het moest niemand weten dat we zo met elkaar leefden, want voor de buitenwacht waren we een net keurig gezinnetje.......... En toen was er opeens die dag.......dat ze is weggegaan met de kinderen.

Ben ruim 10 jaar alleen geweest en toen ontmoette ik weer een ongetrouwde alleen wonende vrouw....en ben met haar getrouwd.

Ben ik nu gelukkig??.........Ik had nooit willen scheiden, maar als er één van de twee dat wel wilt kan je het helaas niet tegenhouden.

Ik ben dus niet echt gelukkig, ook niet met mn 2e huwelijk. Wat is dat toch vreselijk erg he?
Ik denk dikwijls: ik had beter maar niet meer kunnen trouwen, maar ik was ook bang om me te branden, als jullie begrijpen wat ik bedoel. Maar ik ben niet echt uit liefde met haar getrouwd. Ik ben al wat ouder maar ik huil er nog dikwijls om.

[pipgirl]

@ Hermanus.

Toen ik jouw verhaal las,werd ik verdrietig,want ondanks dat jullie gescheiden zijn ben je dus niet gelukkig.

En wat eigenlijk nog erger is,is dat je in je vorige huwelik dus nooit gepraat hebt met elkaar,en juist dat is
zo belangrijk binnen een huwelijk.Want door te praten met elkaar.leer je elkaar kennen maar ook je eigen fouten en daar kun je dan weer mee aan de slag.

Ik denk dat er veel huwelijken stuk lopen door dat er niet meer gepraat wordt.

Sterkte,want je hebt het niet makkelijk

[Schipje]

@Pretoogje,

Met heel veel verbazing heb ik je posts gelezen.
Wat een ellende in je leven zeg! Er klinkt ook een ellendig verleden indoor maar ik weet niet of dat zo is of dat ik er dat bijlees?

Je hebt ernstige huwelijksproblemen en je kunt twee dingen doen: 1.oplossen. 2.vluchten. Je bent nu aan het vluchten. Een andere man lijkt jouw behoeftes te kunnen vervullen. Hij neemt tijd voor je, laat je vrouw voelen, verrast je, helpt je..........allemaal dingen die je nu mist. Maar vergeet niet dat deze man één ding zowiezo mist en je dat niet geeft en dat is TROUW. Hij is niet eerlijk. Hij verovert het hart van de vrouw van een ander! Kan dat een basis voor een relatie zijn? Mocht het gebeuren dat je met deze man een relatie krijgt: over 10 jaar zie je er niet meer uit als nu, heb je geen gelegenheid voor (vaak) lange wandelingen omdat de kinderen op bed liggen (ik noem een mogelijk toekomstperspectief), belt en smst hij je niet meer zo vaak want vanavond ziet hij je toch weer, en dan verschijnt er op zijn werk een jongere/knappere vrouw......en trouw staat niet hoog in zijn vaandel....

Je schoonfamilie klinkt vreselijk en daar moet je mee LEREN handelen. Ik denk dat als jij inderdaad (wat iemand hiervoor zei) een assertiviteitscursus of iets dergelijks doet, dat al een hoop scheelt.

Volgens mij moet je drie dingen doen. Drie ACTIEpunten:
1-Stoppen met je nieuwe vlam. Zo'n oneerlijke man is jou niet waard! Hij maakt je tot een leugenaar. Jij hebt een ander trouw belooft, als jij er met hem vandoor gaat, ben jij dus een leugenaar.
2-Aan jezelf werken. Je weet zelf nog niet goed wat je wil volgens mij. Je zit in moeilijke omstandigheden en maakt keuzes. Het valt me in je reacties op dat je anderen de schuld wil geven van jouw eigen verkeerd gemaakte keuzes. Hoe lastig je situatie ook is, al zou je erdoor aan de drank of drugs raken, je bent zelf verantwoordelijk voor de keuzes die je maakt. En iedereen maakt weleens verkeerde keuzes.
3-Relatietherapie. Je man probeert te veranderen, dat is heel positief. (zit hij ook niet enorm met zichzelf in de knoop?)

Sterkte!

[Mortlach]

Het is mij bekend. Het is onder strikte voorwaarden en afspraken.

Ik weet het, het was ook niet venijnig/verwijtend bedoeld. De beeldvorming voor buitenstaanders is al zo lastig dat ik me geroepen voelde nadere uitleg te geven.

[Pretoogje]

Zeggen het nooit meer te doen, en het is een aantal keer voorgekomen. Wat klopt er hier niet? Buiten het feit dat jullie nog steeds bij elkaar zijn dan. Voor mij zou het direct einde verhaal zijn, of op zijn minst een rechte lijn naar de relatietherapeut.

Kijk met mijn werk in de gezondheidszorg kan ik overal terecht. Dus in principe kan ik nu m'n werk opzeggen, een woning voor mezelf zoeken of ergens logeren tijdelijk en een andere baan zoeken. Ik kan gewoon zeggen: joh wat je me nu allemaal flikt is niet normaal. Hij weet ook dat het niet normaal is maar dan IS het al gebeurd. En dan niet even nadenken van: "Zal ik het niet doen? Ze is wel m'n vrouw." Waarom voelt het dan verkeerd om te scheiden? Ook al zit ik in een niet-normale relatie nu. Ben ik bang voor de gevolgen? Ben ik bang dat de kerk op m'n nek komt met: "Gij zult niet scheiden!" Doet mijn geluk er dan niet toe? Ik weet het, het IS niet normaal als m'n schoonfamilie zo op m'n nek zit. Laatst kwamen er een paar buren binnen onverwacht. Ik was verbaasd en wilde naar de slaapkamer lopen want ik wilde er niet bij zijn. Ik zei ook: Joh je overvalt ons een beetje, ik wil rust vanavond. Mijn man zat er bij en keek er naar. Liet het allemaal toe. Zelfs al gaat die kerel met z'n hand op m'n schouder zitten en ik zeg van: Nog een keer en ik verbouw je geval daaronder. Dan nog zit hij op z'n gat. Hij zei wel: het overviel me. Sorry als ik zoiets zie tegenover m'n man of kinderen dan verbouw ik toch echt wel alles wat er in zijn lijf zit. Het spijt me zeer.
Een hele hoop dingen kloppen ook niet, ik weet het. Ik ben gewoon bang voor de reacties en bang dat ik een hele hoop gezeik over me heen krijg van: Ja dat kan je niet maken, hij is zo lief en hij is er kapot van. Maar ja, nogmaals. Moet ik er dan onder lijden omdat het anders niet sociaal gewenst is?

[Mortlach]

Kijk met mijn werk in de gezondheidszorg kan ik overal terecht. Dus in principe kan ik nu m'n werk opzeggen, een woning voor mezelf zoeken of ergens logeren tijdelijk en een andere baan zoeken. Ik kan gewoon zeggen: joh wat je me nu allemaal flikt is niet normaal. Hij weet ook dat het niet normaal is maar dan IS het al gebeurd. En dan niet even nadenken van: "Zal ik het niet doen? Ze is wel m'n vrouw." Waarom voelt het dan verkeerd om te scheiden?

Omdat je is aangeleerd dat verkeerd te vinden...

Ook al zit ik in een niet-normale relatie nu. Ben ik bang voor de gevolgen? Ben ik bang dat de kerk op m'n nek komt met: "Gij zult niet scheiden!"

Ook die/de kerk kun je de rug toekeren, al begrijp ik wel dat dat misschien niet je eerste keus is. Maar goed, het lijkt erop dat je je huwelijk in stand houdt uit angst en dat lijkt me nu ook weer niet de bedoeling van Gods sacrament. Nogmaal, dat is best begrijpelijk, drastische veranderingen geven onzekerheid, maar vaak zijn de gevolgen stukken minder dan we er in ons hoofd van maken.

Doet mijn geluk er dan niet toe? Ik weet het, het IS niet normaal als m'n schoonfamilie zo op m'n nek zit. Laatst kwamen er een paar buren binnen onverwacht. Ik was verbaasd en wilde naar de slaapkamer lopen want ik wilde er niet bij zijn. Ik zei ook: Joh je overvalt ons een beetje, ik wil rust vanavond.

Klein dorp zeker? Bij mij stappen de buren echt niet zomaar binnen, sterker nog, ik ken mijn buren niet eens. Ook niet ideaal misschien, maar mensen die onuitgenodigd binnenkomen... nee, dat zou ik niet over mijn kant laten gaan.

Een hele hoop dingen kloppen ook niet, ik weet het. Ik ben gewoon bang voor de reacties en bang dat ik een hele hoop gezeik over me heen krijg van: Ja dat kan je niet maken, hij is zo lief en hij is er kapot van. Maar ja, nogmaals. Moet ik er dan onder lijden omdat het anders niet sociaal gewenst is?

Natuurlijk zul je een hoop gezeik over je heen krijgen. De vraag is wat erger is: tijdelijk wat gezeik (en je schreef al dat je ook gewoon kunt weg verhuizen) of de rest van je leven in deze situatie blijven zitten. Kijk, het lijkt me wel dat je je situatie moet proberen op te lossen: relatietherapie, assertiviteitstraining, grenzen stellen naar je schoonouders, maar als dat allemaal niet genoeg is, tja...

[Riska]

Het gaat om jou. Niet om de kerk, niet om de familie.
Kan allemaal zijn dat je dat geleerd hebt, maar het is niet belangrijk.
Wat belangrijk is is de vraag die je jezelf moet stellen: houd ik (nog) van hem?
Ten tweede: kan ik met hem oud worden?
Ten derde: kan ik erop vertrouwen dat hij zijn handen thuis houdt?

En de vraag stellen of het waard is om voor je huwelijk te vechten, zo nodig met relatietherapie.

Scheiden, het besluit tot scheiden, komt aan de orde als je aan niets anders meer kunt denken.
Als je van binnen zeker weet dat het het juiste besluit is - en dan nog betekent dat een heleboel verdriet.
Scheiden is altijd een rouwproces - tenminste als het om de kernzaken gaat en niet een opwelling is geweest.

[cornelis]

Ik had eerst moeite om te reageren,maar al lezend dacht wat een verdriet,en ik hoor de Heiland der Wereld zeggen:Kom tot Mij,allen die vermoeid en belast zijt en ik zal u rust geven.
Ja echt bidden geeft rust en er is een God die hoort,zou Hij die het oor geplant heeft en het oog gevormd niet horen en zien?
Er zijn rijke beloftens omtrend het gebed in de Biibel.
Ik gun het zo,dat ieder die getrouwd is het kan beamen: ik heb haar/hem van mijn Hemelse Vader ontvangen.
Dat geeft een afhankelijkheid en grote dankbaarheid jegens God de Vader,die bovenal een Zorgzame Vader is en niet wil,dat Zijn kinderen ongelukkig zijn,daarom gaf Hij hun Zijn Geliefde Zoon Jezus.

[Pretoogje]

Bedankt, Cornelis voor je reactie en fijn dat je ook reageert. M'n man heeft mij zondag min of meer laten kiezen: wel huwelijk of geen huwelijk. Ik schrok er erg van want ik dacht dat ik alleen met 'verwarde' gevoelens zat. Ik heb gezegd dat ik onze kerst niet wil laten verpesten. Dus na de kerst bekijken we hoe of wat.

[Mortlach]

Nou, dat maakt het wel makkelijker, lijkt me. Al is het wel vreemd dat je man de keuze bij jou legt als hij zelf net zo goed niet weet of hij samen verder wil.

Natuurlijk moet je er rustig de tijd voor nemen om het te laten bezinken, maar aan de andere kant, nu is het Kerst, daarna is het een verjaardag, Valentijnsdag, Pasen, de zomervakantie en voor je het weet is het Kerst 2012.