Prediking kan verschillend zijn.
Als God wordt gepredikt als de Liefdevolle, Barmhartige dan is dat totaal iets anders dan
God de Wrekende Gerechtigheid, de Toornige...
In sommige kerken wordt het eerste verkondigd - overigens vaak niet eenzijdig, want Hij kan
inderdaad toornig zijn. Maar dan om wat wij doen. Zoals een ouder zijn kind berispt en daarna dat kind in volledige vergeving verder laat gaan.
In sommige kerken wordt het tweede verkondigd en ook al kan er wel iets liefdevols in voorkomen,
de nadruk ligt dan toch op de toorn.
Voor het beeld van God is naast wat de Bijbel ons zegt, ook de predikant verantwoordelijk. Waar legt hij de nadruk op. En daarnaast is er nog een belangrijke factor: waar groeit een kind op - in een liefdevolle of liefdeloze omgeving.
Ook bij mij is, en ik denk dat dat bij geloven hoort, het Godsbeeld in de loop van mijn leven verandert. Ik heb Hem nooit gezien als een oude man met een baard op de wolken, om maar wat te noemen.
Heel lang was Hij wel - zie Psalm 139 - een soort 'politieagent'. Waar je ook was, wat je ook deed, ja tot in het graf achtervolgde Hij je.
Daarin heb ik een hoek van 180° gemaakt: er is geen troostrijker Psalm dan 139: Hij begeleidt mij en zorgt voor mij. Hij kent mijn diepste gedachten en ik mag er zomaar gewoon zijn.
Desalniettemin is "Vader" voor mij niet of nauwelijks mogelijk. In liederen verander ik "Vader" bijna altijd met Schepper. Sommigen kunnen het, sommigen niet. Maar voor mij is het vaderbeeld te zeer gedevalueerd...