Sex voor het huwelijk...waar ligt de grens?

[Galateia]

Wat mij in deze hele discussie verbaast, is dat er gesproken wordt over 'toestemming' van de ouders. Die hebben toch in principe niks goed te keuren? Als je wilt trouwen en je bent 18, dan trouw je gewoon.

Hier hadden we ook een hele simpele dag. Woonruimte kun je in geval van nood echt wel vinden. Vrienden van ons woonden de eerste tijd gewoon in een kleine studentenkamer. Via een particuliere huisbaas huurden we het meest crappy appartementje wat je je maar voor kunt stellen: al was het 1 kamer geweest, dan was het nog goed.

Ik was net een maandje 19, mijn ouders vonden het prima. Mijn schoonouders vonden het allemaal maar niks... maar daar luisterden we gelukkig echt niet naar, hoor

[schelpje3]

Dat klinkt niet erg respectvol ! Natuurlijk hoef je geen "toestemming", maar doet de mening en de evt zorg van je ouders er opeens niet meer toe als je 19 bent ?? Of schoonouders in dit verband ??
Ik zou niet graag getrouwd zijn met een man waarvan mijn ouders zouden gezegd hebben: meis, doe het niet ! Je kunt dan wel doordrukken, tuurlijk, mijn ouders leven intussen niet meer, maar ik ben met hun blessings getrouwd ! En ik moet zeggen dat dat in moeilijke tijden toch wel meespeelt. Ieder huwelijk kent zn ups en downs, en als dat veel downs worden denk je wellicht aan de woorden van je ouders: nee joh, denk nog even na.
Dan kun je als je 19 bent heel stoer zeggen: ik doe het lekker toch, ik maak het zelf uit. Maar jaaaaren later, komt toch misschien de waarschuwing van je moeder/vader boven !
Ik heb eens iemand horen zeggen ( ik was het er toen niet mee eens !) als je ouders overlijden, wordt er een bloedband doorgesneden, als je man overlijdt, doet dat heel veel pijn, maar toch is het anders. Het is geen BLOEDband, maar een huwelijksband. Als het goed is door liefde, maar toch, 2 vreemden.
Je komt er eigenlijk pas echt achter als je het meemaakt.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor een kind verliezen, ook weer zo anders !
Maar weer back to topic, naar de sex hoe plat kan het zijn

[kwebbel]

in Galateia's situatie kan ik mij het best voorstellen, gezien de topics over relaties met schoonouders die zij een tijd geleden had opengesteld. Ik denk niet dat je in een persoonlijke situatie kan oordelen (even geen namen genoemd, heb het hier over algemene reacties) Wij hadden toestemming van beide ouders die vonden het prima maar stuurden ons wel een beetje aan. Vonden we ook prima. Nu leven we op onszelf en vinden ze het ook prima. Advies is welkom maar wij beslissen uiteindelijk (en dat is maar goed ook!)

Ik denk dat iedereen zijn grens anders ligt. Je moet er zelf achterstaan en nog belangrijker (!) Kan je het verantwoorden tegenover God? En wat de Bijbel daarin zegt? Tsja iedereen interpreteert dat weer anders.

[MissF]

Omdat ik enorm veel hield op dat moment van mijn ouders, en mijn man van de zijne (dat doen we beiden trouwens nog steeds hoor ) vonden wij het dus wel belangrijk dat onze ouders het ook een goed idee vonden.
Nu lag het bij ons totaal anders, omdat we beiden uit dezelfde kerkelijke gemeente komen (wat dus al niet een struikelblok zou kunnen zijn voor onze ouders), komen we beiden uit een warm nest, waren we 21 en 25 toen we trouwden, niet echt een leeftijd om als ouders nog aanmerkingen op te hebben). Nu zijn onze beide ouders gelukkig niet zo moeilijk. sowieso waren onze beide ouders helemaal op de hoogte hoe wij over gemeenschap (seks vind ik veel te breed) voor ons huwelijk dachten (dat we het niet afkeuren, maar dat we beiden vinden dat je dit bij 1 persoon zou moeten houden, en dat wij het toch wel mooi vonden om het voor onszelf binnen ons huwelijk te houden). Doordat zij dat wisten en wij daar open over waren, hebben ze nooit moeilijk gedaan toen wij samen op vliegreis gingen, en samen op andere vakanties. En als wij dan toch anders hadden gedacht, hadden ze dat jammer gevonden, maar ons niks verboden ofzo. We waren 19 en 23 toen we verkering kregen, dus een leeftijd waarop ouders toch weinig meer te zeggen hebben uiteindelijk. Dat vind ik het grote nadeel van (erg) jong verkering hebben, dan ben je nou eenmaal minderjarig en heb je toch meer met de eisen van je ouders te maken.

[kwebbel]

Ben ik helemaal mee eens! Zolang ik onder de dak van m'n ouders woonde had ik naar hun regels te leven. Wij mochten nl niet bij elkaar slapen. Hij sliep dan ook op de kamer van m'n zus (die toen het huis uit was en dus een bed over was). Ik woonde een half jaar samen maar sliep in de weekenden gewoon bij m'n ouders of schoonouders. Door de week langskomen? Echt niet! Hoogstens een uurtje, wij hadden allebei onregelmatige werktijden bij onze baan.

[ajl]

Ik was bijna 24 toen ik wat met mn man (29) kreeg. Hij woonde (weer) thuis en ik op kamers. Bij zijn ouders was/is het vreemd als je niet bij elkaar sliep. Aangezien hij 45 minuten fietsen bij mij vandaag woonde, bleven wij regelmatig bij elkaar slapen. Dat wisten mijn ouders ook, maar zij vonden dat ik oud en wijs genoeg moest zijn om zelf keuzes te maken. Ik denk dat mijn ouders in het begin zich wel zorgen hebben gemaakt over mijn relatie, maar ze hebben het nooit laten merken en ik moet zeggen dat ze hem volledig in hun hart hebben gesloten.

Toch kan ik mij aan de andere kant goed voorstellen dat mensen zich op een bepaalde leeftijd niets meer aantrekken van de mening van hun ouders met betrekking tot een partnerkeuze, helemaal als je al het huis uit bent.

[Galateia]

@schelpje: zoals Kwebbel al heeft verwoord, was de band met mijn schoonouders nou niet bepaald zodanig, dat we heel veel respect voor ze hadden en naar hun mening luisterden. Zij moesten mij helemaal niet, zagen liever een andere (refo)vrouw voor hun zoon. Dus tsja. Daarom zeg ik zo gemakkelijk, dat op een gegeven moment de mening van ouders er niet toe doet.

En om terug te komen op het onderwerp seks: waarom denk je dat we getrouwd zijn?

Daar gingen we echt niet nog jaren mee wachten, we waren ook gewoon twee gezonde jonge mensen, die ontzettend veel van elkaar hielden! Maar wel jonge mensen met principes. En daarom was trouwen volledig vanzelfsprekend. Mijn ouders vonden het trouwens allemaal best, die vonden en vinden mijn man echt fantastisch en ze kregen er echt een zoon bij.

Wat betreft samen slapen: bij mijn schoonouders mocht het niet, bij mijn ouders thuis op een gegeven moment wel. Ik had de zolderverdieping en mijn broertje was het ook zat steeds zijn kamer af te staan aan mijn man. En mijn man woonde bij ons thuis, hij ging gewoon nooit meer weg. Als hij een keer weg was, dan vroeg iedereen zich af, waar hij was. En zo hebben we meer dan een half jaar samengewoond op mijn zolder.

En mijn schoonouders maar denken dat we volop seks hadden

Ter aanvulling: het valt me op dat ouders zo ontzettend bezig kunnen zijn met het seksleven wat hun kinderen wel of niet hebben. Maar op een gegeven moment houdt het toch op? Dan zijn je kinderen volwassen en heb je ze opgevoed tot zelfstandig denkende mensen, die hun eigen keuzes kunnen maken. Tenminste, dat is wat mijn ouders altijd als uitgangspunt hadden.

Bij mijn man zo geheel anders. Daar draaide alles om 'als ze maar geen seks hebben' en om mijn kerkelijke achtergrond. 3 dagen voor ons trouwen deed de broer van mijn man belijdenis. Hij was natuurlijk de ideale zoon, want hij deed wel belijdenis en had een vriendin van dezelfde kerkelijke gezindte. En ons huwelijk? Mijn schoonmoeder had heel veel moeite met de dag en de kerkdienst. Ze heeft nog net niet zitten huilen - van teleurstelling. Haar mislukte zoon...

Hoe leuk (sorry...) vond ik het, toen een half jaar later de ideale reformatorsiche goed gelukte zoon ging samenwonen met zijn perfecte vriendin

[TheKeimpe]

Hoe leuk (sorry...) vond ik het, toen een half jaar later de ideale reformatorsiche goed gelukte zoon ging samenwonen met zijn perfecte vriendin

[Marnix]

Dat klinkt niet erg respectvol ! Natuurlijk hoef je geen "toestemming", maar doet de mening en de evt zorg van je ouders er opeens niet meer toe als je 19 bent ?? Of schoonouders in dit verband ??
Ik zou niet graag getrouwd zijn met een man waarvan mijn ouders zouden gezegd hebben: meis, doe het niet ! Je kunt dan wel doordrukken, tuurlijk, mijn ouders leven intussen niet meer, maar ik ben met hun blessings getrouwd ! En ik moet zeggen dat dat in moeilijke tijden toch wel meespeelt. Ieder huwelijk kent zn ups en downs, en als dat veel downs worden denk je wellicht aan de woorden van je ouders: nee joh, denk nog even na.
Dan kun je als je 19 bent heel stoer zeggen: ik doe het lekker toch, ik maak het zelf uit. Maar jaaaaren later, komt toch misschien de waarschuwing van je moeder/vader boven !
Ik heb eens iemand horen zeggen ( ik was het er toen niet mee eens !) als je ouders overlijden, wordt er een bloedband doorgesneden, als je man overlijdt, doet dat heel veel pijn, maar toch is het anders. Het is geen BLOEDband, maar een huwelijksband. Als het goed is door liefde, maar toch, 2 vreemden.
Je komt er eigenlijk pas echt achter als je het meemaakt.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor een kind verliezen, ook weer zo anders !
Maar weer back to topic, naar de sex hoe plat kan het zijn

Het is fijn als ouders achter je huwelijk staan. Aan de andere kant, als je veel van iemand houdt en je ouders staan er niet achter, lijkt me dat nog geen reden om het dus maar niet door te zetten.

Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zijn vrouw aanhangen...... en ze zullen een vlees zijn. Dat zegt wel iets over de band met je ouders en met je man/vrouw..... En over waar uiteindelijk de prioriteiten liggen.

[schelpje3]

@schelpje: zoals Kwebbel al heeft verwoord, was de band met mijn schoonouders nou niet bepaald zodanig, dat we heel veel respect voor ze hadden en naar hun mening luisterden. Zij moesten mij helemaal niet, zagen liever een andere (refo)vrouw voor hun zoon. Dus tsja. Daarom zeg ik zo gemakkelijk, dat op een gegeven moment de mening van ouders er niet toe doet.

En om terug te komen op het onderwerp seks: waarom denk je dat we getrouwd zijn?

Daar gingen we echt niet nog jaren mee wachten, we waren ook gewoon twee gezonde jonge mensen, die ontzettend veel van elkaar hielden! Maar wel jonge mensen met principes. En daarom was trouwen volledig vanzelfsprekend. Mijn ouders vonden het trouwens allemaal best, die vonden en vinden mijn man echt fantastisch en ze kregen er echt een zoon bij.

Wat betreft samen slapen: bij mijn schoonouders mocht het niet, bij mijn ouders thuis op een gegeven moment wel. Ik had de zolderverdieping en mijn broertje was het ook zat steeds zijn kamer af te staan aan mijn man. En mijn man woonde bij ons thuis, hij ging gewoon nooit meer weg. Als hij een keer weg was, dan vroeg iedereen zich af, waar hij was. En zo hebben we meer dan een half jaar samengewoond op mijn zolder.

En mijn schoonouders maar denken dat we volop seks hadden

Ter aanvulling: het valt me op dat ouders zo ontzettend bezig kunnen zijn met het seksleven wat hun kinderen wel of niet hebben. Maar op een gegeven moment houdt het toch op? Dan zijn je kinderen volwassen en heb je ze opgevoed tot zelfstandig denkende mensen, die hun eigen keuzes kunnen maken. Tenminste, dat is wat mijn ouders altijd als uitgangspunt hadden.

Bij mijn man zo geheel anders. Daar draaide alles om 'als ze maar geen seks hebben' en om mijn kerkelijke achtergrond. 3 dagen voor ons trouwen deed de broer van mijn man belijdenis. Hij was natuurlijk de ideale zoon, want hij deed wel belijdenis en had een vriendin van dezelfde kerkelijke gezindte. En ons huwelijk? Mijn schoonmoeder had heel veel moeite met de dag en de kerkdienst. Ze heeft nog net niet zitten huilen - van teleurstelling. Haar mislukte zoon...

Hoe leuk (sorry...) vond ik het, toen een half jaar later de ideale reformatorsiche goed gelukte zoon ging samenwonen met zijn perfecte vriendin

Ik bekijk het van de andere kant, als (schoon)moeder. Als de kinderen eenmaal volwassen zijn en een vaste relatie hebben, bemoei ik me niet met een evt seksleven. Omgekeerd willen kinderen het van hun ouders ook niet weten We hebben ze pakweg 20 jaar ong begeleid, steeds meer losgelaten, in de hoop dat ze verstandig genoeg zijn om hun eigen keuzes te maken. Maar.... neemt niet weg dat je als ouder evt best iets mag vinden van de a.s. partner ! Zeker als daar gegronde redenen voor zijn. Niet om een huwelijk tegen te houden, maar ik houd van een open communicatie en ben de persoon er niet naar om poeslief en aardig te doen tegen een vriend(in) waarvan ik denk: ooohhh neeeee he. Nogmaals, er moeten gegronde redenen voor zijn. 1 van mijn zoons had een vriendinnetje waarvan wij zeker wisten dat dat echt niks zou worden. Mijn zoon zag dat uiteraard niet zo, verliefdheid maakt blind. Hoe meer wij zeurden, des te vaster begon hij aan haar te klitten. Dus ik zei tegen mijn man: zwijgen. We begonnen haar te "prijzen". Mijn zoon haalde zijn hakken uit het zand, begon te ZIEN en ja hoor, hij zag het ook. Gelukkig. Op een dag kwam hij thuis: ik heb het uitgemaakt, pfffft, ze irriteerde me al weeeeken ! Ik glimlachte slechts.
O, soms is het moeilijk om te zwijgen hoor

[Marnix]

Het is wel verstandig inderdaad, als iemand verliefd is ziet hij zoiets niet... en je kan dan wel een keer zeggen: Ik vind haar niet bij je passen. Maar het heeft geen zin om dat telkens te gaan zeggen, zo iemand neemt kennis van je mening, weet die dan.... en moet dan zelf een beslissing nemen. Blijf je er over doorgaan, dan wekt het irritatie op. En vaak zie je bij dat soort relaties dat het een poosje goed gaat omdat beiden op een roze wolk leven.... en het op een gegeven moment over gaat.

Het wordt wel vervelend als ouders iemand afwijzen omdat ze van een ander kerkverband is bijvoorbeeld.... dat soort dingen. En ja, soms is het voor ouders heel moeilijk om hun kinderen los te laten... zijn ze allang volwassen, wonen ze niet meer thuis.... en bemoeien ze zich toch nog overal mee

[schelpje3]

Nee over dat soort dingen gaat het niet hoor Kom zeg, dat vind ik zo kortzichtig.
Nee als je echt bij diegene een soort egoisme ziet, of bijv een levensgroot gat in haar hand. Of ikke ikke ikke, je kent ze vast wel, die mensen
Jouw kind is de goedheid zelf en de ander maakt daar kwistig misbruik van.
Ons getrouwde "kind" woont hier ver vandaan, dus wij zien niks van hun dagelijkse besognes, ik moet zeggen dat dat lekker rustig is.
Als wij er zijn, houden ze vast hun "goeie gezicht" op

[Jo'tje]

Als ouders zich ook zoveel zorgen zouden maken over andere aspecten van het leven van hun kind, dan zou het nog wel eens goed kunnen komen met de band

[T.A.F.]

Ik kan ZO pissig worden als ouders die je soms nog niet eens gezien hebben dwars gaan liggen op gronden als

*Oh hij is van een andere kerk (en dan kan soms een minimaal verschil als tussen CKV of GKV of GG al uitmaken) zonder dat gekeken word naar het GEWICHT van de specefieke gemeente waar diegene zit, noch zijn persoonlijk geloof.
*Oh hij heeft autisme (ik snap ook wel dat je graag de perfecte persoon bij je dochter ziet, maar is dat soort perfectionisme wel bijbels? Voelt niet erg christenlijk om mensen hierop af te wijzen en meer materialistsch onderbouwd.
*Oh hij heeft (nog) geen werk (ja zelfs hierop worden mensen afgewezen, geld is immers belangrijk voor veel ouders... en hoewel dat begrijpelijk is, meteen afwijzen???)

en zo kan ik wel even doorgaan er zijn meer van dit soort argumenten waarop ouders hun dictatuur laten doorwegen.
Ik kan daar zeer boos om worden en vind dan ook dat je tegen ouders die hun gezag misbruiken door op dit soort gronden mensen af te wijzen, vaak zonder ze zelf maar te zien, het recht hebt in opstand te komen.

Ik snap dan ook niet als meisjes zich door ouders laten besturen als ze vaak de 18 allang gepasseerd zijn als ze weten dat hun ouders argumenten fout zijn.

[schelpje3]

Heb jij kinderen T.A.F.?
Zo nee, dan kun je daar toch eigenlijk geen oordeel over geven.
Zo ja, dan wel, maar dan moet je ook die "angst" kennen, o als mijn kind maar niet aan de verkeerde blijft plakken.
Ik ga niet ongezien een oordeel geven, maar heb meestal wel snel door wat voor vlees ik in de kuip heb.
En als het dan zo tegenvalt... ik heb inmiddels geleerd te zwijgen en af te wachten en soms ging het vanzelf uit, zonder dat ik er iets aan heb hoeven doen
Je hebt kinderen/jong volwassenen dus, die je gerust zelf hun zaakjes kunt laten opknappen, maar je hebt een categorie (probleem) kinderen die steevast de verkeerde keuzes (dreigen te) maken. Op dit forum zie je regelmatig verontruste ouders over hun kind.
Je kunt zoveel problemen hebben en als ze dan ook nog een foute partner gaan kiezen, kun je als ouder niet met een gerust hart je kind loslaten !
Maar ik snap jouw punt, niet vooraf al zeggen: o hij/zij is van die kerk, dus...
oh, hij/zij heeft problemen op dat gebied dus...
NEE. Geef iemand op zn minst een echte kans.