Kinderwens deel 2

[Tuinfluiter]

Ik lees dat het heel wisselen gaat hier, de 1 heeft wat rust gekregen en de ander heeft het erg moeilijk nu.

Hortensia: je krijgt van mij een hele dikke knuffel.
Voel zo goed wat je verteld...
Zit hier met tranen in m'n ogen dat het je zo moeilijk gaat op het moment!
Weet eigenlijk niets te zeggen als alleen maar: kom voor jezelf op, zeker naar stellen die je pijn doen of niet meer aan jullie kinderwens denken en verder, probeer te ontspannen en dingen te doen waar jij je goed door gaat voelen.

Hier gaat het best goed.
Vorige week een evaluatie gesprek gehad en we moeten doorgaan volgens de gyn met hetgeen we al een tijd mee bezig waren.
Zie er best tegenop maar ik moet niet piepen want wie een kind wil moet er iets voor over hebben.
Deze maand gaan we nog zonder hormonen.
Deze maand ook prikles en dan volgende maand met hormonen, dan maken we meer kans.
Hopelijk geven alle zh bezoekjes niet te veel stress kwa vrij nemen van het werk!

[saartje]

Veel ups en nog meer downs . Overal blijf ik weer tegen muren aanlopen. Mensen die geen aandacht schenken aan ons verdriet, het onbegrip of zelfs mensen die zeggen 'oh ik ben jaloers op je'. Hoe bedoel je, jaloers? Dat wij vaak op vakantie gaan, een leuk huis hebben, een goede relatie hebben? Ik begrijp dat niet zo goed. Ik ruil mijn vakanties graag in, ik zou zeven weken op mijn kop willen gaan staan voor een kind, maar niemand schijnt echt te begrijpen wat het is. Rouwen om het kind wat ik nooit heb gekregen, rouwen om het moederschap waar ik altijd van heb gedroomd, rouwen van een verlies. Geen verlies van een dierbare, maar verlies van het kind wat ik zo voor me zie, waar ik al jaren namen voor heb maar nooit kreeg. Ondanks bloed, zweet en liters tranen...

Wat moet ik hierop zeggen... alleen maar heel veel sterkte...

[LauraC]

Sterkte Hortensia!

[Evelien]

Veel ups en nog meer downs . Overal blijf ik weer tegen muren aanlopen. Mensen die geen aandacht schenken aan ons verdriet, het onbegrip of zelfs mensen die zeggen 'oh ik ben jaloers op je'. Hoe bedoel je, jaloers? Dat wij vaak op vakantie gaan, een leuk huis hebben, een goede relatie hebben? Ik begrijp dat niet zo goed. Ik ruil mijn vakanties graag in, ik zou zeven weken op mijn kop willen gaan staan voor een kind, maar niemand schijnt echt te begrijpen wat het is. Rouwen om het kind wat ik nooit heb gekregen, rouwen om het moederschap waar ik altijd van heb gedroomd, rouwen van een verlies. Geen verlies van een dierbare, maar verlies van het kind wat ik zo voor me zie, waar ik al jaren namen voor heb maar nooit kreeg. Ondanks bloed, zweet en liters tranen...

Wat een verdriet meisss.. *hug*. En ook heel herkenbaar. Heel veel sterkte.

Ook al geeft het bij mij nu een soort van rust, het kan ook zo omslaan.

De pijn zal er altijd blijven.

[Sophie77]

Sterkte Hortensia!

[Hortensia]

Lief dat jullie reageren!

Soms heb ik hele goede momenten hoor, maar over het algemeen vind ik het vreselijk moeilijk en zit ik met veel vragen. Ik word ouder, dus daar ga je ook over nadenken. En dan een paar mislukte ICSI's, een zwangerschap, miskraam.... ik weet ook echt niet meer of ik nou nog een poging wil doen, of we het maar moeten afwachten (vertrouwen dus). Maar waar vertrouw ik dan op? Ja op God. Maar vertrouw ik er dan op dat God ons toch ooit nog een kind gaat geven? Ik weet niet meer zo goed waar ik op moet vertrouwen en ik voel me eigenlijk heel alleen in mijn (ons) verdriet.

Hoe ervaren jullie dat dan? Hebben jullie meer rust, kunnen jullie het makkelijker overgeven? Of ligt het misschien aan het feit dat we al zoveel achter de rug hebben op dit gebied en ik al midden dertig ben?

[saartje]

Lief dat jullie reageren!

Soms heb ik hele goede momenten hoor, maar over het algemeen vind ik het vreselijk moeilijk en zit ik met veel vragen. Ik word ouder, dus daar ga je ook over nadenken. En dan een paar mislukte ICSI's, een zwangerschap, miskraam.... ik weet ook echt niet meer of ik nou nog een poging wil doen, of we het maar moeten afwachten (vertrouwen dus). Maar waar vertrouw ik dan op? Ja op God. Maar vertrouw ik er dan op dat God ons toch ooit nog een kind gaat geven? Ik weet niet meer zo goed waar ik op moet vertrouwen en ik voel me eigenlijk heel alleen in mijn (ons) verdriet.

Hoe ervaren jullie dat dan? Hebben jullie meer rust, kunnen jullie het makkelijker overgeven? Of ligt het misschien aan het feit dat we al zoveel achter de rug hebben op dit gebied en ik al midden dertig ben?

Persoonlijk denk ik dat die laaste zaken wel meewerken. Ik herken veel in je verdriet. Maar wij hebben geen ellenlange slopende behandelingen achter de rug. En ik denk dat die wel heel zwaar gaan meewegen omdat dat een giga hoop energie moet kosten. Het zwanger worden wordt meer een ziekenhuis gebeuren, met constant weer de hoop op, en vervolgens telleurstelling. Zo wordt je constant heen en weer geslingerd, en daarnaast niet te vergeten; je hormonenhuishouding! (als ik het verkeerd verwoord moet je het zeggen hoor!)
Bij mij persoonlijk gaat het ook met ups en downs. Ik krijg vaak opmerkingen als: wat ben je dapper enz. En diep in m'n hart kan ik er niets mee. Natuurlijk vind ik het fijn dat mensen me dapper vinden. Maar ik voel me ook vaak zat moe, telleurgesteld, ongelooflijk verdrietig. Wat jij schreef over namen; ik heb altijd gezegd dat ik een groot gezin wilde en ik weet bij wijze van van de eerste 4 de namen. Ik droomde er altijd over. En opeens is die droom aan stukken. En dat is zéker een rouwproces. En daarom vind ik het heerlijk dat ik dat gewoon hier neer kan zetten zonder dat ik bang ben om zielig te zijn, want dat wil ik ook weer niet.

[Tuinfluiter]

Hortensia: De meeste vrouwen worden toch, naarmate ze ouder worden steeds meer ongerust dat ze misschien wel voorgoed kinderloos blijven, dit is natuurlijk erg heftig!!
De strijd die jij nu voelt, wel of niet nog een poging proberen, dat is erg herkenbaar.
Het is heel moeilijk het maar over te gaan en dan min of meer af te wachten.
(Ben zelf nog best jong dus bij ons dringt de tijd minder, maar toch)
Je wilt er, zolang dit nog kan gezien de leeftijd van de vrouw, alles aan doen om toch te proberen zwanger te worden.
Want stel je voor, oud worden zonder een kindje, zonder papa en mama ze zijn...
Als jullie er samen achter staan zou ik alsnog gaan kijken of jullie nog een keer ICSI kunnen doen.
Verder, het over geven en het vertrouwen, heel moeilijk voor mij, manlief kan het beter, maar misschien is dat het verschil tussen man en vrouw...

[ajl]

Meiden...heel veel sterkte bij de keuzes die jullie moeten maken!

@hortensia.....wat een verdriet....heel veel sterkte.

[LauraC]

Lief dat jullie reageren!

Soms heb ik hele goede momenten hoor, maar over het algemeen vind ik het vreselijk moeilijk en zit ik met veel vragen. Ik word ouder, dus daar ga je ook over nadenken. En dan een paar mislukte ICSI's, een zwangerschap, miskraam.... ik weet ook echt niet meer of ik nou nog een poging wil doen, of we het maar moeten afwachten (vertrouwen dus). Maar waar vertrouw ik dan op? Ja op God. Maar vertrouw ik er dan op dat God ons toch ooit nog een kind gaat geven? Ik weet niet meer zo goed waar ik op moet vertrouwen en ik voel me eigenlijk heel alleen in mijn (ons) verdriet.

Hoe ervaren jullie dat dan? Hebben jullie meer rust, kunnen jullie het makkelijker overgeven? Of ligt het misschien aan het feit dat we al zoveel achter de rug hebben op dit gebied en ik al midden dertig ben?

Persoonlijk denk ik dat die laaste zaken wel meewerken. Ik herken veel in je verdriet. Maar wij hebben geen ellenlange slopende behandelingen achter de rug. En ik denk dat die wel heel zwaar gaan meewegen omdat dat een giga hoop energie moet kosten. Het zwanger worden wordt meer een ziekenhuis gebeuren, met constant weer de hoop op, en vervolgens telleurstelling. Zo wordt je constant heen en weer geslingerd, en daarnaast niet te vergeten; je hormonenhuishouding! (als ik het verkeerd verwoord moet je het zeggen hoor!)
Bij mij persoonlijk gaat het ook met ups en downs. Ik krijg vaak opmerkingen als: wat ben je dapper enz. En diep in m'n hart kan ik er niets mee. Natuurlijk vind ik het fijn dat mensen me dapper vinden. Maar ik voel me ook vaak zat moe, telleurgesteld, ongelooflijk verdrietig. Wat jij schreef over namen; ik heb altijd gezegd dat ik een groot gezin wilde en ik weet bij wijze van van de eerste 4 de namen. Ik droomde er altijd over. En opeens is die droom aan stukken. En dat is zéker een rouwproces. En daarom vind ik het heerlijk dat ik dat gewoon hier neer kan zetten zonder dat ik bang ben om zielig te zijn, want dat wil ik ook weer niet.

Uit het hart gegrepen! Ik kan er ook weinig mee als mensen zeggen dat ik het 'zo goed doe'. Ze moesten weten hoe kapot ik soms van binnen ben, dat iedere lach soms echt uit m'n tenen moet komen.

[Hortensia]

Lief dat jullie reageren!

Soms heb ik hele goede momenten hoor, maar over het algemeen vind ik het vreselijk moeilijk en zit ik met veel vragen. Ik word ouder, dus daar ga je ook over nadenken. En dan een paar mislukte ICSI's, een zwangerschap, miskraam.... ik weet ook echt niet meer of ik nou nog een poging wil doen, of we het maar moeten afwachten (vertrouwen dus). Maar waar vertrouw ik dan op? Ja op God. Maar vertrouw ik er dan op dat God ons toch ooit nog een kind gaat geven? Ik weet niet meer zo goed waar ik op moet vertrouwen en ik voel me eigenlijk heel alleen in mijn (ons) verdriet.

Hoe ervaren jullie dat dan? Hebben jullie meer rust, kunnen jullie het makkelijker overgeven? Of ligt het misschien aan het feit dat we al zoveel achter de rug hebben op dit gebied en ik al midden dertig ben?

Persoonlijk denk ik dat die laaste zaken wel meewerken. Ik herken veel in je verdriet. Maar wij hebben geen ellenlange slopende behandelingen achter de rug. En ik denk dat die wel heel zwaar gaan meewegen omdat dat een giga hoop energie moet kosten. Het zwanger worden wordt meer een ziekenhuis gebeuren, met constant weer de hoop op, en vervolgens telleurstelling. Zo wordt je constant heen en weer geslingerd, en daarnaast niet te vergeten; je hormonenhuishouding! (als ik het verkeerd verwoord moet je het zeggen hoor!)
Bij mij persoonlijk gaat het ook met ups en downs. Ik krijg vaak opmerkingen als: wat ben je dapper enz. En diep in m'n hart kan ik er niets mee. Natuurlijk vind ik het fijn dat mensen me dapper vinden. Maar ik voel me ook vaak zat moe, telleurgesteld, ongelooflijk verdrietig. Wat jij schreef over namen; ik heb altijd gezegd dat ik een groot gezin wilde en ik weet bij wijze van van de eerste 4 de namen. Ik droomde er altijd over. En opeens is die droom aan stukken. En dat is zéker een rouwproces. En daarom vind ik het heerlijk dat ik dat gewoon hier neer kan zetten zonder dat ik bang ben om zielig te zijn, want dat wil ik ook weer niet.

Uit het hart gegrepen! Ik kan er ook weinig mee als mensen zeggen dat ik het 'zo goed doe'. Ze moesten weten hoe kapot ik soms van binnen ben, dat iedere lach soms echt uit m'n tenen moet komen.

Precies. Ik vind het ook heel moeilijk om daar balans in te vinden. Ik wil geen zielig poppetje zijn of dat mensen me zo (gaan) zien, maar aan de andere kant zou ik het wel van mijn vrolijke, spontane hoofd af willen schieten: ik ben onzettend verdrietig en bang, hopeloos en teleurgesteld....

[Hortensia]

Hortensia: De meeste vrouwen worden toch, naarmate ze ouder worden steeds meer ongerust dat ze misschien wel voorgoed kinderloos blijven, dit is natuurlijk erg heftig!!
De strijd die jij nu voelt, wel of niet nog een poging proberen, dat is erg herkenbaar.
Het is heel moeilijk het maar over te gaan en dan min of meer af te wachten.
(Ben zelf nog best jong dus bij ons dringt de tijd minder, maar toch)
Je wilt er, zolang dit nog kan gezien de leeftijd van de vrouw, alles aan doen om toch te proberen zwanger te worden.
Want stel je voor, oud worden zonder een kindje, zonder papa en mama ze zijn...
Als jullie er samen achter staan zou ik alsnog gaan kijken of jullie nog een keer ICSI kunnen doen.
Verder, het over geven en het vertrouwen, heel moeilijk voor mij, manlief kan het beter, maar misschien is dat het verschil tussen man en vrouw...

Ja, ik zweef ergens tussen er alles aan willen doen en hoop en vertrouwen blijven houden. Daarnaast moeten wij onze verdere behandelingen zelf gaan betalen (met nul garantie op succes en wel de garantie dat er zo'n 4000 euro van onze bankrekening wegvliegt ). Mijn man is inderdaad ook veel beter in vertrouwen. Godsvertrouwen! Daarom ben ik wel ontzettend blij met m'n man, hij steunt me door dik en dun!

[schelpje3]

Hortensia: De meeste vrouwen worden toch, naarmate ze ouder worden steeds meer ongerust dat ze misschien wel voorgoed kinderloos blijven, dit is natuurlijk erg heftig!!
De strijd die jij nu voelt, wel of niet nog een poging proberen, dat is erg herkenbaar.
Het is heel moeilijk het maar over te gaan en dan min of meer af te wachten.
(Ben zelf nog best jong dus bij ons dringt de tijd minder, maar toch)
Je wilt er, zolang dit nog kan gezien de leeftijd van de vrouw, alles aan doen om toch te proberen zwanger te worden.
Want stel je voor, oud worden zonder een kindje, zonder papa en mama ze zijn...
Als jullie er samen achter staan zou ik alsnog gaan kijken of jullie nog een keer ICSI kunnen doen.
Verder, het over geven en het vertrouwen, heel moeilijk voor mij, manlief kan het beter, maar misschien is dat het verschil tussen man en vrouw...

Ja, ik zweef ergens tussen er alles aan willen doen en hoop en vertrouwen blijven houden. Daarnaast moeten wij onze verdere behandelingen zelf gaan betalen (met nul garantie op succes en wel de garantie dat er zo'n 4000 euro van onze bankrekening wegvliegt ). Mijn man is inderdaad ook veel beter in vertrouwen. Godsvertrouwen! Daarom ben ik wel ontzettend blij met m'n man, hij steunt me door dik en dun!

Dat is iig heel fijn voor je, een man die met je meegaat, door dik en dun !
Er zijn nl mannen die afhaken als het resultaat tegenvalt en dan is het een zaak voor de vrouw alleen geworden.
Vind het wel eens hard om te lezen dat sommige mensen geen kinderen willen en ze dus "weggooien" en dat anderen er letterlijk naar smachten.
Dit weekend ook weer een foetus gevonden in een vuilniscontainer.
Er zal wel een wereld van verdriet achter zitten, maar toch, het moet voor jou, Hortensia en anderen, heel bitter zijn om dit te lezen ?

[Hortensia]

Hortensia: De meeste vrouwen worden toch, naarmate ze ouder worden steeds meer ongerust dat ze misschien wel voorgoed kinderloos blijven, dit is natuurlijk erg heftig!!
De strijd die jij nu voelt, wel of niet nog een poging proberen, dat is erg herkenbaar.
Het is heel moeilijk het maar over te gaan en dan min of meer af te wachten.
(Ben zelf nog best jong dus bij ons dringt de tijd minder, maar toch)
Je wilt er, zolang dit nog kan gezien de leeftijd van de vrouw, alles aan doen om toch te proberen zwanger te worden.
Want stel je voor, oud worden zonder een kindje, zonder papa en mama ze zijn...
Als jullie er samen achter staan zou ik alsnog gaan kijken of jullie nog een keer ICSI kunnen doen.
Verder, het over geven en het vertrouwen, heel moeilijk voor mij, manlief kan het beter, maar misschien is dat het verschil tussen man en vrouw...

Ja, ik zweef ergens tussen er alles aan willen doen en hoop en vertrouwen blijven houden. Daarnaast moeten wij onze verdere behandelingen zelf gaan betalen (met nul garantie op succes en wel de garantie dat er zo'n 4000 euro van onze bankrekening wegvliegt ). Mijn man is inderdaad ook veel beter in vertrouwen. Godsvertrouwen! Daarom ben ik wel ontzettend blij met m'n man, hij steunt me door dik en dun!

Dat is iig heel fijn voor je, een man die met je meegaat, door dik en dun !
Er zijn nl mannen die afhaken als het resultaat tegenvalt en dan is het een zaak voor de vrouw alleen geworden.
Vind het wel eens hard om te lezen dat sommige mensen geen kinderen willen en ze dus "weggooien" en dat anderen er letterlijk naar smachten.
Dit weekend ook weer een foetus gevonden in een vuilniscontainer.
Er zal wel een wereld van verdriet achter zitten, maar toch, het moet voor jou, Hortensia en anderen, heel bitter zijn om dit te lezen ?

Klopt. Heel erg bitter om te horen en te lezen. Het gaat maar door. Babylijkjes in containers, in koffers op zolder en ga zo maar door. Terwijl wij er zo naar smachten. Echt heel onbegrijpelijk voor ons en alle anderen die in hetzelfde schuitje zitten. Ik zap ook meteen weg bij dat soort berichten, ik hoef het allemaal niet te zien of te horen.

[Tuinfluiter]

Wat oneerlijk he Hortensia, wij moeten onze evt kinderen gewoon betalen...
Het is een hoop geld idd, dat zal allicht ook zwwar wegen in een beslissing wel/niet nog een poging wagen.
Het is enorm fijn idd als je heel goed met je man kunt praten over deze dingen.
Alles is zo moeilijk, verdrietig, heftig en soms zo radeloos
Vind het altijd moeilijk te bedenken wat nu het plan van God zal zijn hierheen met ons.
Toch vind ik aan het hele verhaal kinderloos vaak het gedoe omgeving nog het moeilijkst van alles.
Voel me zo vaak opgelaten en niet begrepen.