scape schreef:Hippieblijhoofd schreef:Dus stelde ik daar ook een vraag over aan een vriendin die het regelmatig over haar geweldige homo-vrienden had, en zij zei: 'denk je dat ze zelf nog niet weten dat veel christenen vinden dat ze verkeerd bezig zijn?
Er zijn zoveel mensen die hen verstoten sinds ze er voor uit komen dat ze homo zijn, zoveel mensen die hen ontwijken of vertellen dat ze helemaal verkeerd bezig zijn. Ik geloof dat ik er veel beter aan doe wanneer ik hen accepteer zoals ze zijn'
Toch blijf ik als man die met vriend samenwoont dubbel vinden. Ik zou het prima vinden als iemand mij zondig vindt als ik allerlei losse relaties zou hebben. . . maar ik wieger mijn huidige relatie als zondig te laten bestempelen. . .
Ik kan alleen met het dubbele gevoel leven als ik met die ander ook daadwerkelijk als broeder/zuster dichter bij God mag komen. . . . Maar die mogelijkheid heb je niet direct met iedereen die je over dit onderwerp spreekt.
Vind je niet dat acceptatie van twee kanten moet komen? Ik ben katholiek, en in dit geval komt het erop neer dat ik het een heel eind kan nuanceren, maar uiteindelijk kom ik er niet onder uit dat homosexualiteit een doodzonde
is. Vanuit mijn geloof
kan ik hier niet onderuit komen, hoewel ik het vanuit m'n eigen wil best stiekem zou willen. Maar het katholiek geloof is van dien aard dat er minder selectief in te shoppen valt, en ik weet dat het waar is, maar ik kan het alleen in z'n geheel aannemen of in z'n geheel verwerpen.
Tegelijkertijd neem ik hier ook verantwoording voor, hoewel het me zwaar valt, als jij me die keuze zou geven, en je zou me onder druk zetten om mijn geloof te loochenen, dan kies ik voor m'n geloof.
Dan de broodnodige nuanceringen; wij kennen het onderscheid tussen objectieve en subjectieve doodzonden, het komt er dan op neer dat de homosexuele daad objectief een zonde is, maar subjectief gezien waarschijnlijk vaak niet. Een zonde is vanuit ons perspectief pas aanrekenbaar als deze
bewust wordt gepleegd. Er zullen naar alle waarschijnlijkheid heel wat homo's zijn die er niet bij stilstaan dat ze een zonde plegen, dus dat zal ze niet, of verminderd aangerekend worden.
Ook moet je alles in perspectief blijven zien, het balletje valt op te werpen dat de gemiddelde heterosexuele Christen net zo vaak zondigt, maar dan op andere terreinen, en aan de andere kant zie je bij Christelijke homo's vaak een soort compensatiegedrag (ik weet er even geen ander woord voor), omdat ze weten dat er erg op hun gelet wordt, of vanuit een meer positieve houding omdat ze zichzelf willen bewijzen, gaan ze erg letten op hun levensstijl en zetten ze zich positief in voor God en maatschappij, wellicht slaat de balans dan zelfs wel dor naar het positieve voor de groep die ik zojuist omschreven heb.
Dan is er nog het volgende aspect, en daar ben ik toevallig zelf erg mee bezig de laatste tijd; volgens de katholieke leer is jouw relatie niet 'fout', maar alleen de sexuele omgang. That's it. Idealiter zou elk mens celibatair moeten kunnen leven, en ook in het huwelijk zouden echtelieden ernaar moeten streven om op een gegeven moment de sex achter zich te laten. Eigenlijk moet je jezelf de volgende situatie voorstellen; als je partner én gruwelijk verminkt zou zijn door een ongeluk, én daardoor ook geen sex meer zou kunnen hebben, en dat je er dan geen moment over twijfelt om hem in de steek te laten, dan zit het qua hoofdmoot wel goed.
Celibatair levenden zijn bij ons eigenlijk een beetje de voorhoede, al moet je dat eigenlijk nooit hardop zeggen natuurlijk, en homosexueel geaarden zijn idealiter gezien daarvoor het meest geroepen, dat is geen troostprijs maar een hoofdprijs.
Maar goed, dan heb je de praktijk, en die wijkt af van het ideaal. Bij mij werkt het zo, een van m'n beste vriendinen is lesbisch, en daar heb ik het één keer met haar over gehad, en ik heb daar ook niets achtergehouden, wat m'n standpunt is, dat onderbouwd, genuanceerd, m'n eigen moeite ook daarin kwijt gekunt, en voor de rest niet. De wijze waarop ik dat gedaan heb, is denk ik redelijk goed geweest, ik heb open kaart gespeeld ,én niet vanuit de hoogte gepraat, integendeel denk ik, volgens mij heb ik me aardig kwetsbaar opgesteld.
Meer kun je en moet je ook niet doen als het om het persoonlijk aspect gaat dan.
Iets anders wordt het als de leer in twijfel wordt getrokken, ik voer dan een rationele discussie, omdat ik meen dat de leer juist is, en dat heb ik te verdedigen als katholiek. Maar de homosexueel geaarde waar je mee discussieert zal het vaak toch opvatten als een persoonlijke aanval. Tja, ik ben er ook nog niet echt uit hoe ik die twee dingen goed uit elkaar kan krijgen.
), dan kun je echt niet zeggen tegen je zoon of broer: Tja, joh, geeft niets, niets aan te doen.' Dan slik je denk ik even.
Maar nu serieus. Ik heb niks tegen homo's. Ik zou het gewoon accepteren. Wat is er nou mis met mensen die homo zijn??
