euthenasie bij uitzichtloos en ondraagelijk lijden? (Betoog)

[Optimatus]

Dat is een hele mond vol, Essieee, maar je zegt niks. Waar ligt de grens?

Leuk dat je het over verantwoordelijkheid hebt, maar hoe ga je die verantwoordelijkheid invullen? Als je daar geen concrete invulling aan geeft, blijft het bij holle frasen en die zijn leuk bij scrabble, maar niet in de zorg.

[MrSokkie]

Ik kwam het volgende citaat toevallig tegen in een boek van Terry Pratchett, Carpe Jugulum:

"They [the stories] were about those times when medicines didn't help and headology [psychology] was at a loss because the mind was a rage of pain in a body that had become its own enemy, when people were simply in a prison made of flesh, and at times like this she [Granny Weatherwax] could let them go. There was no need for desperate stuff with a pillow, or deliberate mistakes with the medicine. You didn't push them out of the world, you just stopped the world pulling them back. You just reached in, and ... showed them the way."

De rest van het boek is een stuk lichtvoetiger hoor, maar ik vond het wel typisch dat ik net dit stuk gisteren tegenkwam tijdens het lezen.

[essieee]

Dat is een hele mond vol, Essieee, maar je zegt niks. Waar ligt de grens?

Leuk dat je het over verantwoordelijkheid hebt, maar hoe ga je die verantwoordelijkheid invullen? Als je daar geen concrete invulling aan geeft, blijft het bij holle frasen en die zijn leuk bij scrabble, maar niet in de zorg.

Ik denk en vind dat dat per situatie verschillend ligt!
Een reanimatie bijvoorbeeld bij een kankerpatient die terminaal ligt, ligt anders dan een jonge gehandicapte...Ik bedoel te zeggen dat niet iedere situatie verschillend ligt!
Waar het mij om gaat is....mag ik , als aards persoon, beslissen over het leven, mag ik meegaan in euthanasie....
Als je een patient hebt die terminaal is, geen zin in eten heeft- ga je die nog sondevoeding geven???NEE, dus dan heb je het over versterven, m.i. totaal iets anders dan euthanasie ( maar watt bij sommige wel zo opgevat wordt)

Ik heb afgelopen maand een patient intensief begeleid in haar laatste levensfase, die zij 'zelf' verkorte door te kiezen voor euthanasie, en dat is voor mij zo tegen God's Woord in.....

(ik weet ff niet hoe ik het verder moet noemen opti, vragen staat vrij )

[Optimatus]

Goed, dit antwoord verheldert veel. Je hebt je gevoel verwoord en op een manier dat ik daar begrip voor op kan brengen en ik moet zeggen: dapper dat je die patient zo begeleid hebt.

[MrSokkie]

Als je een patient hebt die terminaal is, geen zin in eten heeft- ga je die nog sondevoeding geven???NEE, dus dan heb je het over versterven, m.i. totaal iets anders dan euthanasie ( maar watt bij sommige wel zo opgevat wordt)

Tja, versterven is toch ook geen pretje en gaat met een hoop extra leed gepaard, zeker als de patient nog gewoon bij bewustzijn is. Waarom dan niet hem/haar in ieder geval die ellende besparen als de uitkomst toch hetzelfde is?

Ik heb afgelopen maand een patient intensief begeleid in haar laatste levensfase, die zij 'zelf' verkorte door te kiezen voor euthanasie, en dat is voor mij zo tegen God's Woord in.....

Dat je het tegen God's woord in vind gaan kan ik wel begrijpen, maar ik denk hier vooral pragmatisch over. Je kunt wel principieel willen zijn, maar dan niet over de ruggen van anderen. Als iemand duidelijk aangeeft niet meer verder te willen en verder aan alle voorwaarden voldoet voor euthenasie (ondraaglijk en uitzichtsloos lijden), hoe hard is het dan te zeggen: "Nee, maar ik kan wel stoppen met je eten en drinken geven zodat het creperen wat sneller gaat."

Maar goed, als je er direct mee te maken hebt is het natuurlijk heel anders. Vat mijn mening dan ook niet op als kritiek. Het blijft een moeilijk onderwerp waar iedereen zijn eigen weg in moet vinden, zoals in zoveel dingen.

[Riska]

Er zijn perioden dat het leven wordt gezien als een gave... gekregen uit de hand van de Schepper...

Er zijn ook persioden, dat het leven wordt ervaren als een opgave... En in veel gevallen komen we zo'n periode door en zijn we weer blij met het leven.

Maar soms, wordt die opgave te zwaar. Mensen die psychisch of lichamelijk zwaar lijden, waarvan de toekomst uitzichtloos is, waar mensen alleen nog kunnen leven door allerlei toeters en bellen aan het bed.
Wanneer een mens eindeloos veel pijn lijdt, wanneer een mens het gevoel heeft geheel ontmenselijkt te zijn, dan komt wellicht euthanasie als mogelijkheid in het vizier.
Zoals soms, bij een mens die zeer zwaar psychisch lijdt zelfdoding in gedachten komt. Zo iemand geeft zijn levensopgave terug aan de Schepper...

Dat laatste heb ik in mijn familie meegemaakt. De levensopgave was te zwaar geworden en hij wilde - en vooral kon! - niet meer verder.
Ik ben ervan overtuigd dat in dit geval God hem in grote barmhartigheid heeft opgenomen... zoals ik ervan overtuigd ben dat God in groot erbarmen omziet naar de mens die ondragelijk lijdt.

Soms heb ik het gevoel dat wij mensen op grond van wat wij menen uit de Bijbel te moeten opmaken, God veel onbarmhartiger, strenger, voorstellen dan dat Hij in werkelijkheid is.
Geboden? Als een staf om te gaan, niet als een stok om te slaan.

Dit is zoals ik ertegenaan kijk, waarbij ik wil benadrukken dat ik respecteer als iemand er totaal anders over denkt.

[kurtyo]

In principe is euthanasie een vorm van zelfdoding voor mensen die amper meer in staat zijn om zichzelf te doden. (Ja, ik chargeer.) Als ik op een bepaalde manier enorm lijd, kan ik besluiten om mezelf te doden (zelfmoord, inderdaad). Als ik enorm ziek ben of in coma lig zonder kans op verbetering, hoeveel nut heeft het dan nog om door te leven (punt 1) en waarom zou een arts mij dan niet mogen helpen (als ik dat zelf aangegeven heb) met zelfdoding?

[Wullimpie]

Omdat zelfdoding in strijd is met het 6e gebod.

Begrijp ik het nu goed dat jij vind dat de mens het recht heeft op zelfmoord, en dat het recht op euthanasie daaruit voort vloeit?

[Optimatus]

Wellicht dat we moord en laten gaan kunnen splitsen.

Moord zie ik als een onvrijwillige vorm van sterven. Iemand ontneemt iemand het leven met het doel hem of anderen enorm te beschadigen.

Laten gaan is iets anders. Als iemand aan vijfduizend slangen verbonden is om als kasplantje in een aftands ziekenhuiskamertje vijftien jaar moet wegteren, lijkt het mij niet meer dan een gebaar van mededogen om te besluiten dat deze persoon, zeker als hij daar zelf om gevraagd heeft, over te geven aan God.

Maar ik geef toe, het is makkelijk praten als je er zelf niet mee te maken hebt.

[mw]

Laten gaan is iets anders. Als iemand aan vijfduizend slangen verbonden is om als kasplantje in een aftands ziekenhuiskamertje vijftien jaar moet wegteren, lijkt het mij niet meer dan een gebaar van mededogen om te besluiten dat deze persoon, zeker als hij daar zelf om gevraagd heeft, over te geven aan God.

oke daar hebben we een punt. Zonder die vijfduizend slangen gaat die persoon dood. Hebben wij het recht om dat in leven te houden? Is het de plicht van de medici? Nee.

Even 2 voorbeelden:

Casus1: EuthanasieLaten we ons in gedachten eens verplaatsen naar een gang van een ziekenhuis. Aan het einde van de gang ligt de IC. Op de laatste kamer van de gang, vlakbij de IC zit een 65-jarige man op zijn bed: meneer A. Verschillende familieleden zitten bij zijn bed. Meneer heeft uitgerekte longen. In de loop van de jaren voelde hij zich verslechteren. Recent lag hij nog opgenomen met een longontsteking. En kort erna weer met een verergering van de klachten van de uitgerekte longen. Hij vond het lijden ondraaglijk worden en zijn situatie uitzichtloos. Met zijn behandelende longarts besprak hij de mogelijkheid van euthanasie. Deze schakelde een onafhankelijke collega-arts in, die concludeerde dat op wettelijke gronden euthanasie is geoorloofd. Met de behandelende arts werd afgesproken dat over twee dagen om 11 uur in de ochtend meneer zelf de knop van de infuusslang mag omdraaien waarna de dodelijke medicatie in zijn bloedvaten zal lopen. Nu is het moment gekomen. Aan de infuuspaal hangt een klein zakje met daarin 2 gram thiopental natrium en 20 mg pancuronium dibromide. De arts en de verpleegkundige komen binnen. Meneer neemt kort afscheid van zijn familie. Een laatste groet. Meneer draait met zijn hand het knopje van de infuusslang om… en meneer raakt na enkele minuten in een diep coma. Tien minuten laten is hij overleden. Euthanasie: het leven in eigen hand.

Casus 2: kunstmatige beademingLaten we nog eens naar dezelfde gang gaan. Aan het eind van de gang op de IC ligt een 70-jarige meneer B. Meneer is alcoholist. Een week geleden is hij opgenomen met verwaarlozing en een grote longontsteking. Drie dagen geleden kreeg hij een hartstilstand, waarvoor hij is gereanimeerd en aan de beademing is gelegd. Hij ligt nog steeds in een diepe coma. Geen enkele verandering is opgetreden. De neuroloog concludeerde een onherstelbare hersenbeschadiging als gevolg van zuurstoftekort. In een bespreking van het medisch team is afgesproken dat om deze reden de beademing gestaakt zal worden. Dit wordt met de familie besproken. Om 11 uur de volgende ochtend zal het zover zijn. Om 5 voor 11 loopt de arts door de gang. In het halletje voor de IC zitten verschillende familieleden te wachten. De zoon en 2 broers van meneer gaan met de arts mee. Precies om 11 uur wordt het buisje die met een slang aan het beademingstoestel verbonden is uit de keel van meneer gehaald. De omstanders kijken vol spanning toe. Meneer ademt niet… Geen enkele ademteug…Enkele minuten later wordt op de monitor gezien dat de hartslag minder wordt: 80…60…40…20…0. Meneer B. is overleden.

Vroeger was het de taak van de arts om mensenlevens te behouden, te sparen en te verlengen waar en wanneer hij dat kan. Dus altijd! Tegenwoordig hangen velen de ethiek aan die zegt dat het de taak van de arts is leven te behouden, te sparen en te verlengen wanneer dat zinvol is. En met zinvol wordt dan meestal bedoeld: nuttig, acceptabel, gelukkig, menswaardig, leefbaar en een goede kwaliteit van leven. Stuk voor stuk subjectieve begrippen. Deze vorm van geneeskunde, waarin bijvoorbeeld de uitvoering van euthanasie uitstekend past, noemen we levensrelativerende geneeskunde.

Haaks hierop staat de levenseerbiedigende geneeskunde. Hiermee wordt niet de oude klassieke vorm van geneeskunde bedoeld. Ook het oogmerk van artsen die deze geneeskunde aanhangen mag zijn, nee moet zijn, om het menselijk leven te behouden, te sparen en te verlengen waar en wanneer dit zinvol is. Alleen aan zinvol wordt dan een andere betekenis gegeven. Namelijk een bijbelse invulling: het leven goed doen en niet schaden .

Maar er is nog iets. We kennen hem allemaal: de uitdrukking bij leven en welzijn. Dit zijn 2 belangrijke woorden, die we ook wel de kernwoorden van het handelen in de geneeskunde mogen noemen. Het gaat niet om leven of welzijn. Of om leven ten koste van welzijn of andersom. Nee, om leven en welzijn. Dus meer toegespitst: in ons medisch handelen moeten u en ik het leven beogen en niet de dood.

[Optimatus]

Het leven beogen... mooie uitdrukking!

Je hebt volkomen gelijk dat het een subjectief gebeuren is. Zolang het leven leven is, moet je het mijns inziens handhaven, zodra het leven inhoudt dat het eigenlijk sterven is, maar omwille van wat dan ook wordt tegengehouden, dan moet je kunnen overwegen het alsnog af te geven.

[MrSokkie]

Toch weer actueel... In Italië is de man die euthenasie wilde inderdaad overleden. Een arts heeft, op dringend verzoek van de man, de beademingsapparatuur uitgezet. De man had geprobeerd via de rechter af te dwingen dat de behandeling stop zou worden gezet, maar dat werd in het katholieke italië afgewezen. De eigen arts wilde de apparaten ook niet ontkoppelen, en met gegronde reden, want de arts die het wél deed wordt nu waarschijnlijk vervolgd wegens moord. Je kunt in Italië dus blijkbaar niet eens behandeling weigeren.

De man lag al 9 jaar met een spierziekte aan de machines. Van top tot teen verlamd. Moet je je eens proberen voor te stellen: volledig bij bewustzijn zitten opgesloten in je eigen lijf, zonder dat je je kunt bewegen of kunt reageren op je bezoek, de artsen, de zusters en je familie. In leven gehouden door apparaten terwijl je dat zelf niet wilt. Dat gun je toch niemand?

Ook in Zuid-Amerikaanse landen waar het katholicisme nog een factor is worden artsen vervolgd wegens het plegen van euthenasie en abortus. Een 12 jarig meisje dat zwanger is nadat ze bruut is misbruikt door haar eigen vader. De zwangerschap volbrengen betekent de dood voor zowel meisje als baby, dus wordt er abortus gepleegd. En vervolgens worden de artsen aangeklaagd.... Het is toch niet te geloven.

[mw]

Je hebt volkomen gelijk dat het een subjectief gebeuren is. Zolang het leven leven is, moet je het mijns inziens handhaven, zodra het leven inhoudt dat het eigenlijk sterven is, maar omwille van wat dan ook wordt tegengehouden, dan moet je kunnen overwegen het alsnog af te geven.

mooi omschreven!

Toch weer actueel... In Italië is de man die euthenasie wilde inderdaad overleden. Een arts heeft, op dringend verzoek van de man, de beademingsapparatuur uitgezet. De man had geprobeerd via de rechter af te dwingen dat de behandeling stop zou worden gezet, maar dat werd in het katholieke italië afgewezen. De eigen arts wilde de apparaten ook niet ontkoppelen, en met gegronde reden, want de arts die het wél deed wordt nu waarschijnlijk vervolgd wegens moord. Je kunt in Italië dus blijkbaar niet eens behandeling weigeren.

als dit op mijn afdeling zou gebeuren zou ik ten volle er aan meewerken.
En dit is echt een leven, die zoals opti opschrijft, meer sterven is dan leven.

[essieee]

Als je een patient hebt die terminaal is, geen zin in eten heeft- ga je die nog sondevoeding geven???NEE, dus dan heb je het over versterven, m.i. totaal iets anders dan euthanasie ( maar watt bij sommige wel zo opgevat wordt)

Tja, versterven is toch ook geen pretje en gaat met een hoop extra leed gepaard, zeker als de patient nog gewoon bij bewustzijn is. Waarom dan niet hem/haar in ieder geval die ellende besparen als de uitkomst toch hetzelfde is?

Ik heb afgelopen maand een patient intensief begeleid in haar laatste levensfase, die zij 'zelf' verkorte door te kiezen voor euthanasie, en dat is voor mij zo tegen God's Woord in.....

Dat je het tegen God's woord in vind gaan kan ik wel begrijpen, maar ik denk hier vooral pragmatisch over. Je kunt wel principieel willen zijn, maar dan niet over de ruggen van anderen. Als iemand duidelijk aangeeft niet meer verder te willen en verder aan alle voorwaarden voldoet voor euthenasie (ondraaglijk en uitzichtsloos lijden), hoe hard is het dan te zeggen: "Nee, maar ik kan wel stoppen met je eten en drinken geven zodat het creperen wat sneller gaat."

Maar goed, als je er direct mee te maken hebt is het natuurlijk heel anders. Vat mijn mening dan ook niet op als kritiek. Het blijft een moeilijk onderwerp waar iedereen zijn eigen weg in moet vinden, zoals in zoveel dingen.

Als men mij vraagt om euthanasie is het mij PLICHT te verwijzen naar een huisarts. Wanneer men mij vraagt om mijn visie MAG ik uitleggen waarom ik vanuit bijbels oogpunt tegen ben!

Je hebt volkomen gelijk dat het een subjectief gebeuren is. Zolang het leven leven is, moet je het mijns inziens handhaven, zodra het leven inhoudt dat het eigenlijk sterven is, maar omwille van wat dan ook wordt tegengehouden, dan moet je kunnen overwegen het alsnog af te geven

Inderdaad, dat laatste is dus leven rekken! Door onze medische apparatuur is het steeds moeilijker om hierin een objectief handelen uit voort te laten komen.
Weet je...en ik snap het soms zo goed! Als ik wist dat er geen Schepper was die mij het leven gegeven heeft...ach, dan zou ik niet meer zo moeilijk doen over euthanasie.....Het is met het verstand zo goed te snappen!

[Machiavelli]

Ook in Zuid-Amerikaanse landen waar het katholicisme nog een factor is worden artsen vervolgd wegens het plegen van euthenasie en abortus. Een 12 jarig meisje dat zwanger is nadat ze bruut is misbruikt door haar eigen vader. De zwangerschap volbrengen betekent de dood voor zowel meisje als baby, dus wordt er abortus gepleegd. En vervolgens worden de artsen aangeklaagd.... Het is toch niet te geloven.

Toch zit daar, imho, nog een groot verschil in vergeleken met euthanesie. Bij abortus wordt een leven vroegtijdig afgebroken, omdat het ánderen beter uitkomt(Wat scherp geformullerd, maar je ziet mijn punt), terwijl er bij abortus, als het goed is, de patient er zélf voor kiest om er een einde aan te maken.