kootje schreef:
Jezelf beproeven hoeft volgens mij beslist geen ongeloof te zijn. Beproeven klinkt een beetje 'zwaar', geef ik toe. Maar 't is wel bijbels: Paulus zegt: Onderzoekt uzelf, of gij in het geloof zijt. (2 Kor. 13:5) Ik denk dat daarmee niet wordt bedoeld dat je moet gaan twijfelen aangaande je genadestaat. Ik denk dat het veel meer een aansporing is om te staan naar gemeenschap met God. Om niet op zand te bouwen maar op de steenrots Christus.
Als je Jezus aanneemt, heb je Hem ook. Het is geen proces! Je bent dood óf levend, niet 'levend-aan-het-worden'. De ervaring is echter iets anders. Dáárom is gemeenschap met God zo belangrijk, dan getuigt Gods Geest met onze geest dat wij kinderen Gods zijn. (Rom 8:16)
Wat ik wil zeggen?
Als je niet staat naar gemeenschap met God, is er iets mis. Dan maak je van je geloof je Christus. Dan zeg je als het ware 'ik geloof , dus waar maak ik me nog druk over'. De ware gelovige zegt 'ik leef niet meer, maar Christus leeft in mij, waar maak ik me zorgen om?'
Ik ben met Christus gekruist; en ik leef, doch niet meer ik, maar Christus leeft in mij; en hetgeen ik nu in het vlees leef, dat leef ik door het geloof des Zoons van God, Die mij liefgehad heeft, en Zichzelven voor mij overgegeven heeft. (Gal. 2:20)
Zie ik het zo een beetje goed??
Groet,
Ko
Over het oordelen over een ander. Daar moet je mee uitkijken. Je mag een ander toch wel waarschuwen?
Bij de Evangelischen is oppervlakkigheid misschien een gevaarlijke klip, in de gereformeerde gezindte is dat wetticisme. Zo van, je moet eerst dat en dat beleefd hebben, als je dit niet hebt, moet je je zaakje nog maar es nazien.
Wat ik wil zeggen, hou asjeblieft op met dat 'hokjesgedenk', zo van: Joris en Joepie zijn 'lichte', Wilko en Ikke21 zijn 'zware'. Reageer asjeblieft een klein beetje inhoudelijk. Om te beginnen: zeg ik in bovenstaand, eerdergeplaatst bericht iets onjuist?
Groet,
Ko