Gerdien B. schreef:Boekenlezer schreef:Gerdien B. schreef:Mijn blik op de kerk is veranderd. Vooral de reacties van mede kerkgangers op mijn bekering heeft veel doen veranderen. Ik dacht dat ze het geweldig zouden vinden, maar ze hadden alleen maar een kritische noot.
Wat voor soort kritiek hebben ze? Is het dat wantrouwen of je er wel diep genoeg aan onderdoor gegaan bent in de ellendekennis of zo? Wantrouwen ze de echtheid van je bekering?
ja ze wantrouwen of ik wel echt bekeerd ben!
om de redenen: dat ik geen mega diepe ellendekennis heb gehad (al ligt het er maar net aaan hoe je het uitlegt
)
Dat ik voor broeken ben en als je bekkerd bent pijnz je er zelfs niet over om maar een broek aan te doen.
Daarbij werd gezegt dat als ik echt bekeerd ben ik wel met dominee of kerkenraadsleden ging praten. Dat zijn wel de laatste die ik op zou gaan zoeken. Ik ben naar andere mensen toegegaan met al mijn vragen.
Kan je zeggen dat je geloof dan mijlen ver de grond in getrapt word in die paar zinnen die dan uitgesproken worden!!
Jammer dat er vaak in zulke kleine kringetjes gedacht wordt. Wil men een boodschap voor de wereld hebben, dan kan men het niet maken om de kenmerken van het ware geloof te mixen met de eigen verabsoluteerde gewoonten.
(Het afwijzen van make-up en dergelijke kunstmatigheden is misschien nog wel relevanter in het licht van de Bijbel, zie 1 Petrus 3:1-5. Maar ja, dan moet men zelf gaan nadenken op grond van de Bijbel, en dat valt toch echt niet mee...)
Je verhaal klinkt alsof er alleen gesproken wordt over uiterlijke zaken, en dat een echt inhoudelijk gesprek niet gevoerd wordt.
Dat een dame die bekeerd is, nooit in een broek zou lopen, krijg ik niet over mijn lippen. Al vind ik het op zich geen slecht principe als men dames graag in rokken ziet. Maar je kunt zoiets niet verabsoluteren.
Als je echt bekeerd bent ga je wel met dominee of kerkenraadsleden praten...? Dat lijkt dus verdacht veel op het invullen van andersmans gedachten. Iets wat je veel tegenkomt in deze wereld. Maar juist in bepaalde kleinere kringen speelt het nogal eens extra sterk.
Als het gaat om vragen over het ware geloof, dan heb ik altijd zoiets gehad van: eerst de Bijbel op dat punt eens goed leren kennen. En een van de meest treffende teksten, over wat van belang is, waar het begint, vind ik nog altijd Deuteronomium 29:29:
De verborgene dingen zijn voor den HEERE, onzen God; maar de geopenbaarde zijn voor ons en voor onze kinderen, tot in eeuwigheid, om te doen al de woorden dezer wet. Dat begint dus niet bij onze gevoelens, maar bij onze verantwoordelijkheid. De eerste vraag is dus niet: heb je al eens een bepaald gevoel gehad? (Een benadering waar ik helaas menige 'bevindelijk-gereformeerde' prediking van verdenk!) De eerste vraag is: hoe sta je tegenover Gods geboden? Gaat je hart daarnaar uit? Dan is dat het eerste teken van Gods werkzaamheid in je.
Niet dat er dan verder niks meer te zeggen zou zijn, natuurlijk. Want het kan toch niet anders, dat iemand die de Bijbel serieus bestudeert - iets wat onontbeerlijk is voor het geestelijke leven - daarbij Gods heiligheid leert kennen. En dat hij zichzelf ziet tegenover die heiligheid als zondaar. (Een mooi voorbeeld daarvan is nog altijd Jesaja 6.) En als het dan gaat over zalig worden, dan kan dat vragen gaan oproepen: hoe kan dat? En dan leert de zondaar dat dat uitsluitend uit genade kan. Zo is dat mij ook vergaan. Eerst denk je dat je eigen inzet beslissend is, je eigen wetsgetrouwheid. (En wees daarin gewoon eerlijk naar jezelf, hoe je het ziet. Obligate formules staan je daarin alleen maar in de weg, lijkt mij.) Maar als je dan steeds meer God in zijn heiligheid leert kennen, en jezelf in je onheiligheid, dan loop je daarmee vast, en wordt het wel duidelijk dat zo niemand behouden kan worden. En dan leert God wel hoe het wel kan.
Volgens mij heeft het ware geloof niks te maken met 'de tale Kanaäns', of nooit in een broek lopen, en dat soort dingen. Wie het daarin zoekt, loopt het gevaar van religieuze illusie.
Het ware geloof, dat gaat om hoe je nou werkelijk tegenover God en zijn geboden staat. Of je je heil in Christus zoekt.
