Lausnitz schreef:Ergens vind ik het wel een aardige gedachtegang dat dé ware niet bestaat. Zo is God (met alle eerbied en ontzag) dus wat flexibeler in zijn plan voor ons leven. Maar wat nou als je verkering hebt en het voelt vertrouwd en goed aan, maar je hebt toch het gevoel dat God er niet achter staat?
Idd, zoals Gershwin zegt; waarom denk je dat God er niet achter staat? Het is nogal wat om dat te denken namelijk...
Maar zoals ik ook zei, het geloof in 'de ware' is de oorzaak van veel onduidelijke gevoelens ('is hij/zij nu wel écht de ware?' 'is het misschien niet tóch die collega?') en spijt, ontevredenheid ('had ik nou maar...' 'och, wat nu als ik...').
Ik durf zélfs te stellen dat dát geloof juist oorzaak is van veel scheidingen. Waarom zou je scheiden als je niet gelooft dat er ergens iets beters rondloopt? Natuurlijk, legio redenen, maar als je niet het idee hebt dat er ergens iets beters voor jou is zou je volgens mij niet scheiden. Je hebt hoop op een betere toekomst.
MissF schreef:Tja, welk gevoel volg je dan...
En: wat gaat voor: God of jezelf?
God is in zijn almacht flexibel, lijkt me? Bovendien hebben we een vrije wil...
En, (mijn stokpaardje) het relationele wezen dat geschapen wordt krijgt een gave van God mee bij zijn schepping. Een goede relatie heeft een 100% vertrouwensband op geestelijk, emotioneel, intellectueel en lichamelijk gebied. Daarmee is dan feitelijk sprake van een nieuw wezen, omdat die relatie in eerste instantie alleen tussen jouw verschillende lichaamsdelen aanwezig is, als kenmerk van een wezen.
"For it was not into my ear you whispered, but into my heart. It was not my lips you kissed, but my soul."
