Kinderwens

[*Annet*]

Daphne, gelukkig heb ik gisteravond wat anders gelezen:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/5803 ... tml?p=21,1

en deze is ook mooi:
http://nos.nl/artikel/129404-adoptiekin ... rland.html

[Tuinfluiter]

Maar dat is geweldig Annet!!!!
Wat zullen al die mensen blij zijn

[Daphne]

Daphne, gelukkig heb ik gisteravond wat anders gelezen:
http://www.telegraaf.nl/binnenland/5803 ... tml?p=21,1

en deze is ook mooi:
http://nos.nl/artikel/129404-adoptiekin ... rland.html

Gelukkig!

[Hortensia]

Dat stuk in de Telegraaf over het stel dat veilig is teruggekomen, is een ander stel... Heel fijn dat zij natuurlijk gezond en wel thuis gekomen zijn, maar het stel waar Daphne het over had, heb ik ook op Hart van NL gezien, dat zijn Richard en Rowena Pet, jarenlang bezig geweest met hun kinderwens, afgelopen augustus toch nog spontaan een zoon gekregen en nu net op Haiti om toch ook hun adoptiekind op te halen. Zij zijn helaas niet thuisgekomen, niets meer van vernomen. Tragisch...

Sterkte Saartje, het is niet niks allemaal. En inderdaad. De intimiteit van de slaapkamer wordt een ziekenhuiskamertje en een laboratorium waar een eitje wordt bevrucht. Helaas weet ik daar alles van, van de ellende van maar niet zwanger worden, 3 loodzware ICSI's met alle hormonen en spanning, maar vooral de wachtweken na terugplaatsing: word je wel of niet ongesteld, dat zijn vreselijke weken. En dan het diepe dal elke keer als het weer niet lukte. Ik ben er echt even helemaal klaar mee nu.

Maar goed, zover ben jij nog niet en ik hoop niet voor je dat het nodig is (mocht het je keuze zijn)!

[Marnix]

Het IS ook volslagen onzin om het zo te voelen tegenover de ouders en fam.
Denk dat ook dit echt iets van vrouwen is, want manlief heeft echt zoiets van: waar slaat dat op dat je zo denk, dat is nu helemaal niet nodig!
Weet alleen niet wat je eraan kunt doen...
Dus als iemand een tip heeft

Ik sluit me bij Hortensia aan. Gewoon beter naar je man luisteren

Serieus, het klopt dat het iets vrouwelijks is... en het kan dan helpen om te proberen even iets meer "als een man" te denken. Het gevoel van vrouwen wordt meer door emotie bepaald...

Bijvoorbeeld: Mijn ouders willen graag opa en oma worden, hadden graag gewild dat wij kinderen krijgen... dat lukt niet... dus voel ik me schuldig omdat ik hen teleurstel. En dan is het goed om wat de relativeren, rationeler te bekijken ook. Je doet je uiterste best.... het is niet je schuld... Natuurlijk zijn mijn ouders allicht teleurgesteld maar dat is om het feit dat ze geen kleinkinderen erbij krijgen.... Ze zijn teleurgesteld in een situatie, een feit... maar niet teleurgesteld in jou. Volgens mij is er geen ouder die zegt: Jij kan niet zwanger worden en dat is je eigen schuld. Je moest je schamen. Dus moeten we er ook niet zo mee omgaan. Ga van teleurstelling geen schuld maken....

[Marnix]

Ik vond trouwens de volgende uitspraak op een site en die vond ik wel treffend.

Het zwanger worden voltrekt zich niet langer binnen de intimiteit van de slaapkamer maar in een kliniek. Het is een medische gebeurtenis geworden.

Dat klopt. Daarnaast is er, lijkt mij, nog wel voldoende tijd en ruimte voor intimiteit in de slaapkamer... maar het zwanger worden zelf gebeurt daar dan denk ik niet.

Overigens denk ik dat je, als je graag zwanger wil worden maar het gelijk lukt, ook moet uitkijken dat het "proberen zwanger de worden, daar erg mee bezig zijn etc." niet ten koste gaat van de intimiteit... ik kan me voorstellen dat als je daar heel erg mee bezig bent, zwanger wil worden, en het moeilijk gaat, dat ook bij die intimiteit een te grote stempel gaat drukken.

[Tuinfluiter]

Dat is idd een anders stel wat Daphne bedoelt en waar Annet het over heeft.

Over die behandelingen en dat het meer een 'zh-zwangerschap' is, daar ben ik het niet mee eens.
Want (dit ligt natuurlijk helemaal aan de reden van het niet zwanger worden) er zijn ook verschillende behandelingen waarbij het eitje en het zaadje een soort steuntje in de rug krijgen, maar waarbij de bevruchting gewoon in de baarmoeder tot stand komt.
Dus het zaadje en het eitje hoeven niet perse buiten het lichaam bij elkaar te komen en bevrucht te worden.
Daarom kan er niet over elke behandeling gesproken worden over een 'zh zwangerschap'

[Hortensia]

mmm ik kan toch uit ervaring zeggen dat de intimiteit rondom ziekenhuisbehandelingen stukken minder is. Ik was zo gefocust (mijn man overigens ook) op het zwanger worden en de behandeling, dat we weinig meer intiem waren samen. Ik had daar ook echt geen behoefte aan.

Alleen daarom al vind ik die rust nu heerlijk. We komen eindelijk weer helemaal aan elkaar toe !

[Hortensia]

Over die behandelingen en dat het meer een 'zh-zwangerschap' is, daar ben ik het niet mee eens.
Want (dit ligt natuurlijk helemaal aan de reden van het niet zwanger worden) er zijn ook verschillende behandelingen waarbij het eitje en het zaadje een soort steuntje in de rug krijgen, maar waarbij de bevruchting gewoon in de baarmoeder tot stand komt.
Dus het zaadje en het eitje hoeven niet perse buiten het lichaam bij elkaar te komen en bevrucht te worden.
Daarom kan er niet over elke behandeling gesproken worden over een 'zh zwangerschap'

Dat klopt. Jij hebt het over bijv. IUI, waarbij het zaad op het meest gunstige tijdstip bij de vrouw wordt ingespoten, zodat het lichaam haar eigen werk kan doen. Als dit enigszins mogelijk is, is dat natuurlijk prachtig dat dit kan!! Helaas zat er bij ons alleen ICSI in, dat is nog heftiger dan IVF (bij IVF worden een aantal zaadjes bij het eitje gevoegd en kan het sterkste zaadje zelf zijn werk doen, bij ICSI wordt slechts 1 mooie zaadcel uitgekozen en letterlijk door de laborant in het eitje geprikt... bij ons was alleen dit mogelijk helaas).

[Lalage]

Hortensia, hebben jullie die behandeling uiteindelijk ondergaan of niet?

Het lijkt me wel moeilijk om als enige in je familie of vriendenkring geen kinderen te hebben, of je nu zelf ervoor kiest om geen kinderen te krijgen of dat je het juist wel graag zou willen. In mijn vriendenkring is laatst het eerste kindje geboren, maar er komen er vast nog meer. Maar ik denk dat de meiden allemaal wel blijven werken, dus dan hoop ik dat het wel meevalt met alleen maar op de kinderen gericht zijn.

Toen mijn neefje geboren werd was ik zo opgelucht, omdat m'n schoonouders opa en oma zijn geworden en dat hangt dus niet meer van mij af. Maar nog steeds snap ik dat schuldgevoel begrijp ik heel goed! Het verschil is dat dat voor mij nog enigszins terecht is, omdat ik wel getrouwd ben maar geen kinderen wil. Jullie hier in dit topic, die ongewenst kinderloos zijn, zouden juist alle steun van je familie mogen verwachten, al lijkt het mij voor hen ook erg lastig om op een goede manier met zo'n gevoelig onderwerp om te gaan.

[saartje]

Bedankt voor de verschillende reacties! Ik voel me wel een soort van opgelucht dat we de stap genomen hebben ook al weet ik dat er allerlei onderzoeken zullen gaan volgen. Ik voel me (gelukkig) niet wanhopig en kan genieten van andere dingen. Wél kan ik op sommige momenten flink down zijn, maar dit probeer ik voor mezelf te relativeren. Ik ben naar m'n 3 vriendinnen open over al deze dingen terwijl zij op hun beurt weer open zijn over hun kids/zwangerschappen, en dat is soms pijnlijk maar meestal juist fijn, vind ik dan.
In mij is nog steeds hoop dat ik opeens spontaan zwanger blijk te zijn en dat dat hele gyneacologen-gebeuren afgebeld kan worden. We zullen het maar afwachten. Er zijn genoeg mensen die nog veel langer wachten.
Weet je: in onze familie (en ik heb een giga grote familie) hebben al mijn ooms&tantes kinderen gekregen, ook alle neven&nichten tot nu toe, en ook mijn broers en zussen tot nu toe. Ik dacht er nooit zo over na, en vond het wel een soort van vanzelfsprekend. Maar nu besef ik pas wat een zegen dit is en dat dit ook heel vaak anders kan. Waarom zou het bij ons dan ook zo vanzelfsprekend zijn?

Ik hoop in ieder geval dat mijn man en ik samen kunnen blijven praten en genieten met en van elkaar, want ik kan me voorstellen dat dat in het geding kan komen als je veel met deze dingen bezig ben. En we hebben het nu zo fijn samen, dat zou ik niet kwijt willen.

Het lijkt me echt moeilijk als je een schuldgevoel heb! Kan dat soms ook te maken hebben met (te) hoog gespannen verwachtingen van jou door de omgeving? Het lijkt me extra moeilijk voor je zelf: je hebt al problemen met zwanger worden en dan ook nog een schuldgevoel. Dat heb ik gelukkig niet, maar wel sterkte voor degenen die het wel hebben!

Sterkte voor een ieder die al veel verder is dan wij of daarvoor of net zo ver. Iedereen zal het allemaal op zijn/haar eigen manier verwerken of er mee omgaan. Bedankt ook voor de open verhalen van o.a. hortensia en tuinfluiter!!!

l

[ring]

Ik heb nog geen kinderen, hoop over enkele maanden te trouwen. Lees beetje mee hier in dit topic. Wil gewoon even mijn bewondering uiten voor die mensen die hier zo open hun verhaal doen, maar ook vooral veel wijsheid toewensen als het 'anders' gaat (of in ieder geval anders dan je misschien verwachtte).

Sterkte en moed met en in alles!

[Tuinfluiter]

Vind het erg fijn dat jullie allemaal zo meeleven!!!! Bedankt! dat doet altijd goed.
Wij ervaren het zh gedoe aan de ene kant als een rust maar aan de andere kant is het ook vaak pittig.
Je hebt te maken met een vrouwelijk lichaam en er is niet zo veranderlijk als dat.
Je hebt te maken met allerlei onderzoeken die uitgesteld moeten worden wegens ziekte, of omdat je te ver in je cylcus zit, het kan zijn dat de spanning zo hoog word waardoor een behandeling of onderzoek niet mogelijk is.
Dit is echt enorm zwaar en elke keer weer een flinke teleurstelling.
Aan de andere kant moet je ook positief blijven, lukt het niet deze maand om een onderzoek of behandeling te doen dan maar de volgende maand.
En het volste vertrouwen erin hebben dat het ooit een keer gaat lukken.
Hortensia: dat klopt precies dat verhaal van IUI en de andere behandeling hoe die in zijn werk gaan.
Over het algemeen word toch meestal wel eerst IUI geprobeerd omdat dit de minst zware en dure behandeling is.
Maar IUI kan alleen als het zaad niet te slecht is.
Vind eigenlijk ook wel dat het niet elke maand een verplichting moet worden, dan maar een keer overslaan, je moet het wel kunnen trekken vind ik.
Ik heb ook soms wel dat ik zeg dat we maar een keer niets doen want ik word toch niet zwanger.
Dat is natuurlijk erg dom gedacht want als je niets doet word je zeker niet zwanger.
Maar mijn ervaring is wel dat de volgende maand wel veel meer de moed erin zit.

[Hortensia]

Hortensia, hebben jullie die behandeling uiteindelijk ondergaan of niet?

Ja, wij hebben 3 ICSI's achter de rug.

Mag ik vragen waarom jij bewust geen kinderen wilt? Of wil je daar niet over praten?

[Lalage]

Hortensia, hebben jullie die behandeling uiteindelijk ondergaan of niet?

Ja, wij hebben 3 ICSI's achter de rug.

Mag ik vragen waarom jij bewust geen kinderen wilt? Of wil je daar niet over praten?

Dat is denk ik niet zo gepast in dit topic... ik lees hier juist onder andere mee omdat ik me afvraag waarom anderen zo'n sterke kinderwens hebben. Laten we het erop houden dat ik dat oergevoel niet heb. Alle andere redenen die ik kan verzinnen zijn daaraan ondergeschikt, denk ik. Maar hier gaat het over het wel hebben van een kinderwens, toch? Als ik jou vraag waarom je kinderen wil, zal je waarschijnlijk ook wel een aantal redenen kunnen noemen, maar de belangrijkste reden is toch veel meer emotioneel dan verstandelijk?