aardmannetje schreef:ja kom ff, jij maakt je er wel heel makkelijk van af
Oké, iets uitvoeriger dan.
Ik zei ja en nee.
Ja, als het gaat om de mogelijkheid tot een dialoog open te houden. Het is natuurlijk het makkelijkste om te zeggen “trekken jullie allemaal maar je plan en ik ga m’n eigen weg”. En dat gebeurt in de praktijk heel veel. Mensen die het gevecht beu zijn en de kerk of helemaal verlaten of in het gunstigste geval op zoek gaan naar een gemeente waar ze wel welkom zijn. Met veelal als gevolg dat ze terecht komen in gemeentes waar ze wel welkom zijn, maar waar ze zich dan qua prediking niet thuis voelen. In de periode dat ik lid was van CHJC en ook via Contrario heb ik heel wat van die jongens en meisjes gesproken. ‘k heb het in eerste instantie zelf ook gedaan. Maar dat lost niets op. Als je dan het gesprek open wilt houden, om ruimte te vinden, dan zul je jezelf soms wat minder hard op moeten stellen. Voorzichtiger moeten zijn in je uitspraken. Ik merk bv dat ik op dit forum veel langer nadenk voordat ik een antwoord formuleer dan wanneer ik dat doe op een christelijk homoforum. Dat werkt aan de eene kant beperkend maar dwingt je tegelijkertijd om goed na te denken. En dat ervaar ik niet direct als vervelend.
Nee, als het gaat om mijn eigen beleving. Want dat is mijn keuze die ik in afhankelijk aan God heb mogen maken.
moet je daar om vragen dan??
Als je de lijn volgt wie die dominee waar Moppie op attendeerde uitsprak, dan zou je daar niet om behoeven te vragen. Dan zou dat binnen de christelijke gemeente vanzelfsprekend moeten zijn.
André schreef:Iets om over na te denken, of door te denken en misschien ook eens om over te praten: Mag je homofilie ook zien als het dragen van jou kruis, tijdens je tijdelijke leven hier op aarde?
Ik heb het altijd een beetje moeilijk met die stelling, die je overigens nogal eens hoort. Het hele leven is een kruis-dragen. Ik neig een beetje naar de reactie van Cisca. Wie legt dat kruis op? God of mensen vanuit hun eigen interpretatie van wat God bedoeld? Want, als je de stelling volgt dat je wel homofiel mag zijn, dat dit geen zonde is, dan is het toch geen kruis. Er zijn zoveel mensen, om wat voor reden dan ook, alleen, dus dan moet je ook niet zielig doen. Of is het misschien wel zo dat zelfs het feit dat je ‘niet praktizerend homofiel bent’ voor zoveel mensen al reden is om te aan de verkeerde kant te zetten een ‘kruisdragen’ is? Laat staan als je wel kiest voor relatie.
André schreef:Heeft deze worsteling misschien ook iets te maken met, het willen aangaan van een relatie, maar het niet willen omdat je het geaccepteerd hebt dat je zonder relatie door dit tijdelijke leven wilt gaan?
Ik denk dat het in eerste instantie veel dieper zit. Het kiezen om al dan niet een relatie aan te gaan word pas actueel als je jezelf hebt leren aanvaarden. Maar dan versterkt het die worsteling wel. Maar als je geaccepteerd hebt dat je alleen wilt blijven, dan kun je nog wel eens last hebben van opvliegende hormonen, maar dan is het toch geen echte worsteling meer? En dat geldt dan toch voor iedereen die alleen is.
Een goede vriend van mij heeft die keuze gemaakt. En voor hem is het goed zo. Hij komt regelmatig bij ons logeren en ik heb hem wel eens gevraagd of hij het niet moeilijk vond om bij ons te zijn. Hierop antwoordde hij ontkennend met als motivatie dat zowel hij als ik onze keuze in afhankelijkheid van God gemaakt hadden.
aardmannetje schreef:Het gaat er nu over waar het vandaan komt en wat het met je doet en hoe je ermee om kunt gaan...
Lijkt me inderdaad een betere insteek dan het alleen maar over teksten te hebben. Het gaat in eerste instantie om mensen.
zelfs als ze een nieuwe auto kopen zijn er on(der)bewuste dingetjes die invloed hebben op de keuze, schijnt. 
