Kinderwens

[Hortensia]

Weet je wat het is? Kinderen zijn zo verweven in deze maatschappij, het is zo volkomen normaal en vanzelfsprekend (voor de meeste mensen) dat je kinderen krijgt. Alles in het leven draait om gezinnen met kinderen. Dat merk je overal en altijd. In de gemeente waar je kerkt, in je straat, op je werk, in de supermarkt, op vakantie, op televisie, afijn ik kan nog wel even doorgaan. En het is niet alleen voor nu: het is ook geen opa en oma worden.

En juist datgene wat voor zoveel mensen volkomen vanzelfsprekend is, is des te moeilijker te incasseren voor degenen die dat moeten missen.

Het is bijna niet uit te leggen en het cliche is zo waar: je weet pas echt hoe je het voelt als je het zelf meemaakt.

Maar nogmaals, ik heb ook een leuk leven daarnaast, ik heb zelfs een webwinkel in kinderkameraccessoires, kun je nagaan (soms is dat ook wel even moeilijk) en tuurlijk vind ik het heerlijk om met m'n man op vakantie te gaan wanneer ik wil en hoe ver ik wil, dat ik kan uitslapen en eindeloos veel andere leuke dingen kan doen in mijn vrije tijd. Maar dat ene, die kinderwens, dat zit er als een venijnig slangetje. En dat venijnige slangetje steekt zo nu en dan ongelofelijk de kop op.

En dan bid ik maar weer tot God of Hij rust wil geven.... en nu heb ik sinds een kort poosje die rust en daar geniet ik van.... wat morgen komt, dat zien we dan wel weer.

Amen

[NdW]

@Marnix: het verschilt of je man of vrouw bent. Vrouwen zijn hier nou eenmaal gevoeliger in. Het lijkt me ook gewoon een heel normaal verlangen. Zij worden er elke maand weer mee geconfronteerd, en als je het geluk van anderen met een kind ziet, dan kan het je inderdaad weleens aanvliegen. Natuurlijk (en gelukkig) is dat niet elke dag...
Het heeft ook (denk ik) met je toekomst te maken. Er volgen namelijk ook geen kleinkinderen en uiteindelijk heb je geen nageslacht, die voor als het met jezelf minder gaat, voor jou kan zorgen en je kunt helpen. Het geeft ook als je ouder bent een invulling aan je leven.

[Daphne]

Weet je wat het is? Kinderen zijn zo verweven in deze maatschappij, het is zo volkomen normaal en vanzelfsprekend (voor de meeste mensen) dat je kinderen krijgt. Alles in het leven draait om gezinnen met kinderen. Dat merk je overal en altijd. In de gemeente waar je kerkt, in je straat, op je werk, in de supermarkt, op vakantie, op televisie, afijn ik kan nog wel even doorgaan. En het is niet alleen voor nu: het is ook geen opa en oma worden.

En juist datgene wat voor zoveel mensen volkomen vanzelfsprekend is, is des te moeilijker te incasseren voor degenen die dat moeten missen.

Het is bijna niet uit te leggen en het cliche is zo waar: je weet pas echt hoe je het voelt als je het zelf meemaakt.

Maar nogmaals, ik heb ook een leuk leven daarnaast, ik heb zelfs een webwinkel in kinderkameraccessoires, kun je nagaan (soms is dat ook wel even moeilijk) en tuurlijk vind ik het heerlijk om met m'n man op vakantie te gaan wanneer ik wil en hoe ver ik wil, dat ik kan uitslapen en eindeloos veel andere leuke dingen kan doen in mijn vrije tijd. Maar dat ene, die kinderwens, dat zit er als een venijnig slangetje. En dat venijnige slangetje steekt zo nu en dan ongelofelijk de kop op.

En dan bid ik maar weer tot God of Hij rust wil geven.... en nu heb ik sinds een kort poosje die rust en daar geniet ik van.... wat morgen komt, dat zien we dan wel weer.

Amen

Wat fijn, dat je die rust nu hebt. Ik hoop, dat ik deze ook (weer) mag krijgen.
Ik herken je verhaal helemaal, een leuk leven hebben, maar toch de onvervulde kinderwens als een venijnige slang voelen.

@NdW: Dat is zeker zo, dat er een verschil tussen mannen en vrouwen is. Mannen gaan er veel nuchterder mee om, dat zie ik wel aan de mijne.

[LauraC]

En het is niet alleen het verdriet van je man en jezelf...ook je (schoon)ouders, broers/zussen etc etc zullen er verdriet van hebben dat ze van jou geen kleinkind/neef/nicht zullen krijgen. Dan zit je soms ook met een schuldgevoel

[Daphne]

En het is niet alleen het verdriet van je man en jezelf...ook je (schoon)ouders, broers/zussen etc etc zullen er verdriet van hebben dat ze van jou geen kleinkind/neef/nicht zullen krijgen. Dan zit je soms ook met een schuldgevoel

Dat klopt, dat is ook één van de redenen dat ik er eigenlijk niet met mijn (schoon)ouders over durf te praten...

[Hortensia]

Schuldgevoel? Ik geloof dat ik dat niet helemaal snap en ik herken me er ook niet in. Alsof jij en ik er iets aan kunnen doen dat wij ongewenst kinderloos zijn? Je hebt al emoties genoeg vanwege je eigen verdriet en dan ook nog eens een schuldgevoel krijgen naar mijn familie toe omdat ik hen niet "voorzie" van nichtjes, neefjes en kleinkinderen??? Nee dus.

Misschien kunnen jullie het even toelichten, mocht ik het verkeerd begrijpen.

[LauraC]

@Hortensia: Ja, ik heb dat schuldgevoel wel. Dat is mij ook erg aangepraat door mijn mans ouders. Dat ik, doordat wij af hebben gezien van behandelen, hun zoon en hen een kind onthou. En dat ik als vrouw dan geen echte vrouw ben. Dus dat ik ook geen goede vrouw ben voor mijn man. Terwijl ze vergeten dat het 'probleem' in ons geval niet bij mij ligt....
Dus dan voel je je onbewust toch schuldig naar hun, je man en nu ook ons adoptiekind omdat zij hem links laten liggen....

[Hortensia]

LauraC, wat afschuwelijk, ik vind dit heel erg voor je en het getuigt van kortzichtigheid van je schoonouders. Sorry dat ik dit zeg, maar hierover kan ik me vreselijk opwinden!

Het maakt naar mijn mening ook totaal niet uit 'aan wie het ligt'. Je kunt samen geen biologisch kind krijgen, lekker onbelangrijk bij wie het probleem zit!

Doordat je afziet van behandelen onthoud jij hen van een kleinkind? Alsof behandelen garant staat voor een kind... kijk naar mij... dit gaat helemaal nergens over, ik vind het heel liefdeloos. Ik hoop dat je bij je man meer steun vindt.

[Tuinfluiter]

Dat is idd heel erg wat Laura zegt over haar schoonouders
Tegen ons/mij word zo gelukkig niet gedaan door ouders/broers/zussen, maar toch heb ik dat gevoel ook.
Oef wat kan ik me een dom ding of niet goed genoeg voelen als we bij de fam zijn en wij hebben geen kinderen meegenomen waar zij dus opa/oma/oom/tante van zouden zijn.
Als je ziet hoe dierbaar onze neefjes en nichtjes voor heel de familie zijn dan voel ik me echt schuldig dat ik hun geen kleinkind/neefje/nichtje kan geven waarvan ze ook zoveel om zouden geven.'
Het voelt gewoon als een enorm falen.
Het is precies zoals Hortensia zegt, het leven is zo verweven aan het hebben van kinderen.
Zet de radio of tv maar aan, kijk maar om je heen bij de winkel bij het zwembad.
Iedereen is druk met de kinderen en iedereen kijkt ook naar elkaars kinderen waardoor je dan ook weer contact krijgt.

[*Annette*]

Oei... wat heftig toch allemaal !
Heel veel sterkte allemaal ! *HUG*

[Daphne]

@Hortensia: Bij mij is hetzelfde als dat het bij Tuinfluiter is. Het feit dat mijn ouders en schoonouders van ons geen kleinkind hebben gekregen tot nu toe en misschien wel nooit zullen krijgen. Dat geeft mij het gevoel dat ik op één of andere manier faal, ook al weet ik met mijn verstand heel goed, dat ik daar niks aan kan doen.

[Anne 80]

Wat vind ik dit herkenbaar!
Ik voel me ook zo vaak falen! Omdat mijn man enigkind is, zijn wij aan zijn kant de enigen die voor kleinkinderen zouden kunnen zorgen.
Ze verwijten ons gelukkig niets, leven erg met ons mee.
Toch ben ik vaak verdrietig dat ze nooit opa en oma zullen worden van biologisch kinderen.
Ik gún het ze zo.

[Marnix]

@Marnix: het verschilt of je man of vrouw bent. Vrouwen zijn hier nou eenmaal gevoeliger in. Het lijkt me ook gewoon een heel normaal verlangen. Zij worden er elke maand weer mee geconfronteerd, en als je het geluk van anderen met een kind ziet, dan kan het je inderdaad weleens aanvliegen. Natuurlijk (en gelukkig) is dat niet elke dag...
Het heeft ook (denk ik) met je toekomst te maken. Er volgen namelijk ook geen kleinkinderen en uiteindelijk heb je geen nageslacht, die voor als het met jezelf minder gaat, voor jou kan zorgen en je kunt helpen. Het geeft ook als je ouder bent een invulling aan je leven.

Misschien wel. Maar zonder kinderen kan je je leven ook invulling geven. Nogmaals, ik krijg wel eens het idee alsof sommigen het als de enige manier zien om je leven invulling te geven.

@Hortensia: Ja, ik heb dat schuldgevoel wel. Dat is mij ook erg aangepraat door mijn mans ouders. Dat ik, doordat wij af hebben gezien van behandelen, hun zoon en hen een kind onthou. En dat ik als vrouw dan geen echte vrouw ben. Dus dat ik ook geen goede vrouw ben voor mijn man. Terwijl ze vergeten dat het 'probleem' in ons geval niet bij mij ligt....
Dus dan voel je je onbewust toch schuldig naar hun, je man en nu ook ons adoptiekind omdat zij hem links laten liggen....

@Hortensia: Bij mij is hetzelfde als dat het bij Tuinfluiter is. Het feit dat mijn ouders en schoonouders van ons geen kleinkind hebben gekregen tot nu toe en misschien wel nooit zullen krijgen. Dat geeft mij het gevoel dat ik op één of andere manier faal, ook al weet ik met mijn verstand heel goed, dat ik daar niks aan kan doen.

Tja, misschien is het omdat ik een man ben, maar dit vind ik echt te gek voor woorden. Er is sprake van schuld als een situatie door jou toedoen, door jou handelen, onstaat. Niet als het buiten je macht ligt. Als je dan schuldgevoelens krijgt of anderen die je proberen aan te praten moet je dat heel snel wegredeneren... Klinkt misschien makkelijk... maar om zoiets met een schuldgevoel gaan rondlopen is wel het meest verkeerde wat je kan doen. En volgens mij kan je daar wel wat aan doen...

[Hortensia]

Op zich snap ik een soort van schuldgevoel wel, als je enig kind bent bijvoorbeeld of je (schoon)ouders hebben verder (bijna) geen kleinkinderen.

Maar ik zou dat schuldgevoel proberen om te zetten in een verdrietig gevoel. Want verdriet mag er zijn, zowel bij jezelf als je (schoon)ouders. Je hebt het al zo moeilijk en dan ook nog een schuldgevoel? Ik ben blij dat ik dat niet heb. En mijn (schoon) ouders hebben al meerdere kleinkinderen overigens.

[Tuinfluiter]

Het IS ook volslagen onzin om het zo te voelen tegenover de ouders en fam.
Denk dat ook dit echt iets van vrouwen is, want manlief heeft echt zoiets van: waar slaat dat op dat je zo denk, dat is nu helemaal niet nodig!
Weet alleen niet wat je eraan kunt doen...
Dus als iemand een tip heeft