Rufi schreef:Galateia, ik geloof wel dat de zaken veel genuanceerder liggen, maar toch, er is zo veel in het nieuws te doen geweest over adoptie: illegale adoptie, kinderhandel, tekort aan adoptiekinderen, grote problemen bij geadopteerde kinderen, dat ik gewoon moeite heb er positief tegenover te staan.
Ja, dat is ook logisch. Want als je er niet echt mee bezig bent, dan ga je af op dat wat media berichten en helaas richten die zich op de negatieve kanten. Logisch, anders is het geen nieuws.
Dus zo vreemd vind ik je ietwat negatieve houding niet.
Alleen elk aspect wat je nu opnoemt kent een keerzijde. Illegale adoptie: Sri Lanka, bijvoorbeeld. Tja, men werkte niet via een vergunninghouder en heeft waarschijnlijk een verkeerd contact te pakken gekregen. En dat komt eigenlijk altijd uit, want je moet aan heel veel regels voldoen. Kinderhandel, ik ben er in een eerdere post al op in gegaan. Het tekort aan adoptiekinderen, dat is eigenlijk onzin. Je kunt beter spreken over een overschot aan aspirant-adoptieouders met hun bijbehorende eisen en een tekort aan bemiddelende contacten in landen waar de nood echt hoog is. Maar dat hoor en lees je dan weer niet in de media. Want hoe werkt het? In Nederland zijn er vergunninghouders en die zitten met hun contacten aan de limiet van wat ze aankunnen. En dus zijn er enorme wachtlijsten. Zijn er op de wereld dan geen kinderen? Natuurlijk wel.
Problemen bij adoptiekinderen? Ja, daar heb ik ook al eerder iets gezegd. In de meeste gevallen ligt de houding van de ouders aan de oorsprong hiervan. Verder worden alle problemen bij adoptiekinderen afgeschoven op hun geadopteerd zijn, terwijl er in Nederland net zo goed enorme problemen voorkomen bij niet-geadopteerde kinderen. Maar dat heb ik ook al gezegd. Alleen zodra zoiets gebeurt bij een geadopteerde, dan is het van 'o, dat komt door zijn adoptie'.
Ach, misschien is het enige dat ik nog kan zeggen het volgende: verplaats je eens in een kind. Stel je eens voor: je bent een meisje, geboren in China. Alleen al het feit dat je een meisje bent, zit je tegen, maar je hebt ook nog eens een hazelip. En dus wordt je gedumpt. In de vuilnisbak, bijvoorbeeld. Je wordt gevonden door iemand, die pakt je op. Deze persoon belt rond naar tehuizen om te kijken welke het meeste biedt. Naar dit tehuis brengt hij je. Daar kom je terecht in een enorme zaal vol bedjes, en de komende maanden van je leven mag jij een bedje delen met een ander klein meisje. Omdat je een hazelip hebt, kun je niet goed uit de fles drinken, en dus knippen ze die voor je open. Dat betekent dat je veel te snel moet drinken, de helft loopt uit je mond... je raakt langzaam maar zeker ondervoed. In China wil niemand je hebben, want je hebt een afwijking. Hoe ziet je toekomst eruit? Nou, groot groeien in allerlei tehuizen, afgewezen worden door je verminking. Je zult ergens weggestopt in een fabriekje of op het land als amper betaalde arbeidster eindigen.
Wat is er beter voor dit meisje? En hoe erg zit je er zelf mee, dat je door je vinder 'verkocht' bent? Anders stierf je in de vuilnisbak op straat.
Ach, en zo kun je je veel meer situaties voorstellen. Kindslavernij in Haiti. Prostitutie in Zuid-Afrika. Drugs (lijm vooral!) in Brazilie. De toekomst van vele kinderen voor wie geen ouders gevonden zijn. De dagelijkse realiteit.
Je moet als aspirant-ouders jezelf goed voorbereiden en verdiepen in elke stap van het adoptieproces die je neemt. Daarin ligt simpelweg een grote verantwoordelijkheid. Dat ben je verplicht aan jezelf, maar nog meer aan je kind(eren). En hieruit zijn heel veel positieve adopties voortgekomen.
