Kinderwens

[Daphne]

Heftig, Hortensia...
Heel veel sterkte!

@Funlover: Bedankt voor de tip, ik zal die lezing binnenkort eens gaan luisteren.

[Dippie]

@ Hortensia: Wat een heftig verhaal.... Ik heb er geen woorden voor, wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke weg die jullie gaan en moeten gaan.... HUG!

[Marnix]

Precies. Wat dat betreft kan ik bijvoorbeeld de reacties van Dippie ook wel voorstellen. Soms lijkt het alsof er voor sommigen geen leven meer is zonder kinderen. Terwijl je nog niet in de medische molen zit, je helemaal niet weet of je geen kinderen kan krijgen bij wijze van spreken bij iedere dikke buik en kinderwagen je al rot voelen, moeten huilen etc. lijkt me ook niet helemaal gezond. Ik snap, ondanks dat ik geloof dat het heel moeilijk is, ook al kan ik niet weten hoe het voelt, wel dat mensen je ook een beetje in een richting van positief denken en genieten van wat je wel hebt gekregen, willen duwen. Laat dat wat je mist je niet ervan weerhouden om volop te genieten van wat je wel hebt gekregen. Ik ken ook mensen die geen kinderen hebben ontvangen.... of die helemaal geen partner hebben ontvangen en dat ook missen.... maar wel genieten van wat ze hebben en positief in het leven staan. Vergeet dat ook niet te doen!

[Marnix]

Hallo allemaal,

Pittige reacties hier . Ik lees af en toe mee maar reageer niet zo vaak (tijdgebrek). Maar dit topic raakt mij toch wel. Helaas ben ik ook zo'n "kinderloze" om mezelf maar even in een hoekje te zetten.

Ik ben al wat jaartjes getrouwd, heb al jaren een kinderwens (ben midden dertig nu), vele onderzoeken gehad en inmiddels 3 zware ICSI pogingen achter de rug waarvan ik alleen bij poging 1 zwanger ben geraakt. Helaas volgde na 9 weken een miskraam die ik ook niemand gun.

Het is een heel moeilijk onderwerp omdat het je hart zo ontzettend raakt. Ik geef ook eerlijk toe dat ik af en toe strontjaloers ben op alle dikke buiken en moeders met kinderen om mij heen. Dan kan ik geen slee op de stoep verdragen en zou ik van woede en verdriet willen schreeuwen. Dat is een verdriet dat niet is uit te leggen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Toch probeer ik ook na zoveel jaar mijn hoofd omhoog te houden, letterlijk omhoog en op Hem te zien. Hij weet wat het beste voor ons allemaal is, al voelt dat soms helemaal niet zo.

Ik heb erg zware tijden gehad, maar op dit moment heb ik een rust mogen ervaren waarvan ik hoop dat die blijft en dat gun ik alle kinderloze stellen om mij heen net zo!! Probeer je te richten op positieve dingen in je leven. En: natuurlijk mag je blijven bidden om een wonder, om rust, om genezing van jaloezie etc.... richt je op God, op andere mooie dingen in je leven en geef de hoop en de moed niet op!

Mooi getuigenis van je geloof en hoe je ervaart dat God voor je zorgt!

(apart dat iedereen gelijk komt met "sterkte, succes met verwerken, wat moeilijk" terwijl Hortensia aangeeft dat God haar na moeilijke tijden rust heeft gegeven en een positieve levenshouding. Je richten op wat je krijgt, niet op wat je niet krijgt.... Hortensia krijgt veel, en naast sterkte wensen mogen we haar daar ook geluk mee wensen toch?

[Dippie]

@ Daphne: Mag ik vragen waar je werkt en welke opleiding je gedaan hebt? Mijn collega werkt dus ook in de kinderopvang en vind dit aan de ene kant juist heel waardevol, omdat ze toch elke dag voor andermans kindjes kan en mag zorgen en haar liefde voor kinderen ergens kwijt kan. Aan de andere kant heeft ze het op haar tijd er natuurlijk ook wel moeilijk mee; waarom zij wel, ik niet. Juist in die werkomgeving kom je veel zwangere/blije mensen tegen, maar misschien wordt je juist ook daardoor weer sterker door, omdat je er steeds mee geconfronteerd wordt? Geen idee of je iets in deze richting doet of wel eens over nagedacht hebt, maar misschien lijkt je het wel heel erg leuk?

[Dippie]

Precies. Wat dat betreft kan ik bijvoorbeeld de reacties van Dippie ook wel voorstellen. Soms lijkt het alsof er voor sommigen geen leven meer is zonder kinderen. Terwijl je nog niet in de medische molen zit, je helemaal niet weet of je geen kinderen kan krijgen bij wijze van spreken bij iedere dikke buik en kinderwagen je al rot voelen, moeten huilen etc. lijkt me ook niet helemaal gezond. Ik snap, ondanks dat ik geloof dat het heel moeilijk is, ook al kan ik niet weten hoe het voelt, wel dat mensen je ook een beetje in een richting van positief denken en genieten van wat je wel hebt gekregen, willen duwen. Laat dat wat je mist je niet ervan weerhouden om volop te genieten van wat je wel hebt gekregen. Ik ken ook mensen die geen kinderen hebben ontvangen.... of die helemaal geen partner hebben ontvangen en dat ook missen.... maar wel genieten van wat ze hebben en positief in het leven staan. Vergeet dat ook niet te doen!

Hehe, iemand die me begrijpt
Ik wil ook helemaal niet beweren dat het me niet moeilijk lijkt of wat dan ook, het tegendeel, ik zou er echt niet aan moeten denken en weet niet hoe ik zou zijn als ik ooit te weten zou komen dat voor ons de kinderzegen niet in vervulling zal gaan, maar precies wat Marnix al zegt; waarom al zo negatief voelen, rot voelen, jaloers zijn, enz, terwijl je eigenlijk nog helemaal niets weet dan alleen dat je niet zo vruchtbaar bent dat het 123 raak is. Ik heb ook geen idee wanneer ik de stap zou zetten naar een arts... Misschien had ik die dan toch al veel eerder gemaakt? Ik weet het niet.... En hoop echt dat ik er ook nooit over hoef na te denken....

[Tuinfluiter]

Hortensia: Wat enorm fijn voor je dat je het zo goed een plekje hebt kunnen geven.
En zo positief erin staat!
Daar kan ik alleen maar jaloers op zijn.
Mijn man kan het ook echt over geven aan Hem.
Zijn kinderwens is wel heel groot maar als we geen kinderen zouden krijgen heeft hij er ook vrede mee.
Hij wijst mij ook altijd op de vele en vele dingen die wij wel van Hem hebben gekregen, zoveel, meestal veel meer als de andere mensen om ons heen.
Soms heb ik ook wel een strijd van binnen dat ik voel dat ik zo zeur tegen God om een kind.
Waarom kan ik niet tevreden zijn met alles wat ik wel heb...?
Een mens wil altijd meer, als wij wel een kind zouden hebben is er wel weer iets anders wat ik zou wensen te krijgen.
Maar aan de andere kant is mijn vurige wens om een kindje uit ons geboren te krijgen en dat te mogen opvoeden.
Ben ook heel dankbaar dat ik de liefste man van heel de wereld heb gekregen, hoeveel mannen en vrouwen moeten alleen door het leven tot groot verdriet en die ook vaak een enorme kinderwens hebben.

[Tuinfluiter]

O ja, dat wilde ik nog even toevoegen
Dat over het helemaal niet weten of je echt geen kinderen kunt krijgen of misschien wel maar niet zo makkelijk en met misschien wat hulp.
Sinds wij bezig zijn om een kindje te krijgen heb ik altijd het gevoel gehad dat dit niet zomaar zou gaan lukken.
Ook heel sterk het gevoel wat de reden daarvan zou zijn.
Nu een aantal jaren later blijkt dat gevoel dus juist te zijn geweest.
Ik geloof dat je dat diep van binnen precies aanvoelt wat en hoe van het niet zwanger worden.
Dus op die manier kun je het wel moeilijk en verdrietig hebben omdat je voelt dat jij niet zomaar zwanger word wat veel anderen wel worden.

[Daphne]

@Marnix: Dan zijn er veel mensen niet gezond, vrees ik. Ik ben echt niet de enige...

@Dippie: Ik heb de SPH gedaan en werk in de gehandicaptenzorg, ben daarnaast bezig een dagcentrum op te zetten voor kinderen met een verstandelijke/lichamelijke beperking, al dan niet in combinatie met gedragsproblematiek.

Verder nog wat betreft het overgeven aan God:
De ene keer kan ik dit heel goed. Dan weet ik dat wat God doet het beste voor me is.
Op dit moment (sinds mijn zusje moeder is geworden met name) kan ik dit veel moeilijker.
Soms schaam ik me ook, dat ik niet tevreden ben met wat ik allemaal heb en dan denk ik: 'Wat zeur ik nou, er zijn zoveel mensen die het veel slechter hebben dan ik.' Aan de andere kant is het soms heel moeilijk om te zien dat anderen wel kinderen krijgen. Als ik bijvoorbeeld bij vrienden van ons ben die twee kindjes hebben, dan weet ik ook weer wat ik mis. Ik weet heus wel, dat kinderen echt niet alleen rozengeur en maneschijn zijn, maar ik zou daar graag mijn vrije leventje van nu voor opgeven.
Ik ben zeker blij met wat ik allemaal heb. Tien jaar geleden had ik bijvoorbeeld nooit kunnen denken dat ik ooit verkering zou krijgen, laat staan te trouwen. Ik ben dan ook heel dankbaar dat ik een geweldige man heb mogen krijgen.

[Hortensia]

@ Marnix: succes en sterkte heb ik nog altijd nodig hoor Mijn geloofsvertrouwen gaat helaas op en neer, maar op dit moment is er een rust over mij en mijn man (hele mooie genezingsdienst gehad .... maar dat is een verhaal apart ).

En natuurlijk schreeuw ik het ook wel eens naar Hem uit: God, waarom? Waarom zoveel anderen wel, die amper voor een kindje kunnen zorgen, die het misbruiken, mishandelen? En dan wij, ruimte genoeg in huis, ruimte genoeg in ons hart, wij zouden zulke goede ouders kunnen zijn (denk ik).....

[Daphne]

En natuurlijk schreeuw ik het ook wel eens naar Hem uit: God, waarom? Waarom zoveel anderen wel, die amper voor een kindje kunnen zorgen, die het misbruiken, mishandelen? En dan wij, ruimte genoeg in huis, ruimte genoeg in ons hart, wij zouden zulke goede ouders kunnen zijn (denk ik).....

Wat een herkenning!

[vpk]

Heftig, Hortensia...
Heel veel sterkte!

[Marnix]

@ Marnix: succes en sterkte heb ik nog altijd nodig hoor Mijn geloofsvertrouwen gaat helaas op en neer, maar op dit moment is er een rust over mij en mijn man (hele mooie genezingsdienst gehad .... maar dat is een verhaal apart ).

En natuurlijk schreeuw ik het ook wel eens naar Hem uit: God, waarom? Waarom zoveel anderen wel, die amper voor een kindje kunnen zorgen, die het misbruiken, mishandelen? En dan wij, ruimte genoeg in huis, ruimte genoeg in ons hart, wij zouden zulke goede ouders kunnen zijn (denk ik).....

Weet ik. Het was ook een aanvulling op de succes- en sterktewensen. Het viel me op dat die ene kant (wat moeilijk, ik leef met je mee etc.) zo duidelijk aanwezig is maar de andere kant (blij zijn met de rust die je nu hebt gekregen enzo) niet genoemd werd. Dat vond ik zo typerend. Om elkaar te stimuleren in dat positieve denken is het juist goed om ook met de goede dingen mee te leven, niet alleen met de slechte dingen.


Daphne, ik heb sterk de indruk dat het ook met de reformatorische subcultuur te maken heeft, vroeg kinderen, veel kinderen... wat zich ook uit in gesprekken, veel vragen (komen er al eens kinderen etc.) waardoor het niet hebben van kinderen nog moeilijker is dan voor mensen die niet in die subcultuur zitten.

Nogmaals, ik zeg niet: Maak er niet zo'n drama van. Ik snap dat het moeilijk is. Maar laat het niet je leven beheersen en je geluk de grond in duwen... Als je telkens als je in aanraking komt met kinderen weer compleet van slag bent vraag ik me serieus af of het niet tijd wordt om daar ook eens goed mee aan de gang te gaan, te proberen wat te verwerken en er iets anders tegenaan te gaan kijken.

[Daphne]

Ik ben echt niet elke keer compleet van slag als ik in aanraking kom met kinderen. De ene dag is dat erger dan de andere. Het gaat soms ook maanden goed en dan heb ik ineens weer een flinke dip. Dat heeft iedereen die ongewenst kinderloos is, als ik naga wat ik van anderen gehoord en gelezen heb. Lijkt mij ook vrij natuurlijk.
Zoals jij het nu brengt, lijkt het of je wil zeggen, dat ik psychisch nogal in de war ben/depressief ben. Ik weet niet of dat zo is, maar zo komt dat wel over.
Ik kan je zeggen, dat dat niet zo is. Ik ben 10 jaar geleden 2 1/2 jaar lang depressief geweest, dus ik weet precies wat het is.
Soms laat ik mezelf toe om 'even' in een dip te zitten, na een tijdje zeg ik dan tegen mezelf: 'Kom op, let ook eens op de positieve dingen.' Ik kan nu goed de grens trekken en (tot nu toe) voorkomen dat ik weer depressief word.

[Marnix]

Ik ben echt niet elke keer compleet van slag als ik in aanraking kom met kinderen. De ene dag is dat erger dan de andere. Het gaat soms ook maanden goed en dan heb ik ineens weer een flinke dip. Dat heeft iedereen die ongewenst kinderloos is, als ik naga wat ik van anderen gehoord en gelezen heb. Lijkt mij ook vrij natuurlijk.
Zoals jij het nu brengt, lijkt het of je wil zeggen, dat ik psychisch nogal in de war ben/depressief ben. Ik weet niet of dat zo is, maar zo komt dat wel over.
Ik kan je zeggen, dat dat niet zo is. Ik ben 10 jaar geleden 2 1/2 jaar lang depressief geweest, dus ik weet precies wat het is.
Soms laat ik mezelf toe om 'even' in een dip te zitten, na een tijdje zeg ik dan tegen mezelf: 'Kom op, let ook eens op de positieve dingen.' Ik kan nu goed de grens trekken en (tot nu toe) voorkomen dat ik weer depressief word.

Oke, sorry, ik kreeg misschien een wat de negatief beeld dan. En en toe een dip is inderdaad wel natuurlijk.