Berichtdoor Galateia » 19 mar 2008 12:44
Ok, ik kan het niet laten. Dit is boeiender dan mijn woonkamer.
Hilbrand is in adoptieland een bekend figuur! Ik loop even door het artikel heen, ik zal hier en daar wat dingen uit het artikel overnemen. Dat praat wat makkelijker.
Wat hij wel wil, is een open en eerlijk debat over de keerzijde van internationale adoptie. Over kinderroof en kinderhandel bijvoorbeeld, over de zwakke positie van afstandsmoeders, of over legale adoptie als lucratieve markt.
Absoluut goed dat deze keerzijde belicht wordt. Want hoe weet je nu zo zeekr of het kind dat jij adopteert wel echt afgestaan is of echt wees is? Dat is moeilijk, zeker bijvoorbeeld in China. Daar zijn kinderen altijd vondeling, omdat het bij wet verboden is om je kind af te staan. Maar tehuizen verdienen aan kinderen, dus er wordt soms geld gegeven voor kinderen die in het tehuis gebracht worden. Dit gebeurt ook omdat het brengen van een kind naar een tehuis betekent dat je als vrouw, of de vrouw van de vinder, een gynaecologisch onderzoek moet ondergaan om aan te tonen dat het niet je eigen kind is. Maar door geld te bieden, is het aantrekkelijk om kinderen te brengen. Of misschien zelfs af te pakken, Handel dus. Denk aan het recente schandaal n.a.v. de uitzending van Netwerk. Controle ligt hier helemaal in handen van de CCAA, zeg maar het 'ministerie' van adoptie in China. Vergunninghouders hebben daar verder niets over te zeggen. En gelukkig ligt dat nu onder vuur.
In andere landen werkt het veelal zo: een kind mag alleen ter adoptie worden aangeboden, wanneer er een afstandsverklaring is ondertekend door de moeder of wanneer er een verlatenheidsverklaring is. Meestal is dit laatste pas na JAREN af te geven, en mogen die kinderen dan niet eens meer geadopteerd worden, in elk geval niet naar Nederland, omdat hier een leeftijdsgrens in de wet is opgenomen.
Je kunt ook heel goed per vergunninghouder nagaan met welke tehuizen zij samenwerken en zo kun je achterhalen welk beleid er gevoerd wordt. En welke wetten in de landen gelden. Tehuizen zitten vol met kinderen, maar ze kunnen niet allemaal geadopteerd worden, omdat er geen afstandsverklaring is. En dat is aan de ene kant triest, aan de andere kant goed.
Bij de Nederlandse vergunninghouders is het allemaal best goed geregeld, alleen heb je in bepaalde landen dus wel bepaalde risico's. Maar laten we daarbij niet vergeten, dat het voor veel kinderen de enige oplossing is. Het is allemaal niet zo zwart-wit!
Als Jung Woon Seok werd hij geboren in Korea
Zijn Friese naam kreeg hij op vierjarige leeftijd, toen hij in 1973 ter adoptie werd gesteld.
Ja, hierin zit natuurlijk een enorm trauma. Dan heet je op het ene moment Jung Woon Seok en op het andere moment Hilbrand. Ik ben zelf fel tegenstander van het veranderen van de naam van je kind.
Deze bonte kinderstoet leerde schaatsen, bezocht de compleet witte dorpsschool, las thuis Trouw en de Friese bijbel. Over adoptie werd nauwelijks gepraat.
Probleem nummer 2. Zijn achtergrond werd verzwegen, zijn naam gewijzigd. Deze jongen - ik heb ECHT met hem te doen - is gewoon beroofd van zijn identiteit. Tegenwoordig is de voorlichting al een heel stuk beter en wordt het belang onderstreept van het open zijn over de adoptie en de link houden met de eigen cultuur van het kind.
Het logische gevolg van deze manier van omgaan met je kind is:
„Ik was me er wel bewust van dat ik anders was, maar ik had daar geen reflectie op”, zegt Westra. Zijn ouders wisten weinig over Korea of de achtergrond van hun andere kinderen. Pas toen Westra het huis verliet om te gaan studeren, rezen er prangende vragen: wie ben ik en waar kom ik eigenlijk vandaan?
Hierover probeerde Westra met zijn adoptieouders te praten, maar dat lukte niet tot zijn spijt.
Zijn adoptie vond plaats in een tijd, waarin met er nogal naïef mee omging. Zo vermeldt het artikel ook uitgebreid in de alinea's die volgen. Geen voorlichting en adoptie zoveel mogelijk verzwijgen.
Enkele uitspraken die ik toch even wat wil nuanceren, wil ik nog wel even onder de aandacht brengen:
„Het is vaak onduidelijk of zogenaamde wezen of vondelingen ook echt zonder ouders zijn.” En bij de moeder die, bijvoorbeeld uit geldnood, wel afstand van haar kind ’moest’ doen: „We vinden in Nederland tegenwoordig dat vrouwen hun kind beter niet kunnen afstaan. Waarom keuren we dat bij buitenlandse vrouwen dan wel goed?”
In veel landen geldt, dat als er ook maar enige onduidelijkheid is, het kind NIET adoptabel is. Precies daarom zitten de tehuizen zo vol, en niet omdat - zoals hij eerder in het artikel al beweert - de aanvragen vanuit het Westen zo enorm zijn.
Verder praten we over hele andere culturen, waarin een moeder vaak geen andere uitweg ziet. Een ongehuwde moeder bijvoorbeeld gaat een leven tegemoet waarin ze volledig wordt buitengesloten. Haar kind ook. We hebben het hier over culturele verschillen die zo groot zijn, dat sommige dingen nu eenmaal onbegrijpelijk voor ons zijn. In veel van die culturen kijkt men dan ook heel anders tegen het afstaan van een kind. Dat maakt het gevoel en de pijn bij een moeder niet minder. Maar dat heeft wel een achtergrond. Die moeder staat haar kind hoe dan ook af, of het kind nu geadopteerd wordt, of niet. Ze wil en kan er niet voor zorgen.
„Waarom denk je dat volwassen geadopteerden zelf zelden kinderen willen adopteren? Ik vind dat je alles op alles moet zetten om een kind bij zijn ouders te laten. Je moet het niet lostrekken van zijn oorspronkelijke basis.”
Ja, maar die ouders willen er vaak niet zijn voor dat kind. En het is vreselijk om een kind van zijn basis los te trekken, maar daarom moet je ook niet de cultuur en achtergrond van je kind verbergen, maar ervoor zorgen dat je kind daar trots op is. En ik ken wel een aantal mensen die zelf geadopteerd zijn en ook kinderen adopteren. Omdat zij wel een positieve ervaring hebben met hun eigen adoptie, in tegenstelling tot Hilbrand. Het is dus altijd een heel persoonlijk gevoel.
In het Haags adoptieverdrag is overigens ook opgenomen, dat een kind alleen als laatste redmiddel geadopteerd mag worden. Men moet er eerst alles aan doen om het in het eigen land onder te brengen. En dat gebeurt gelukkig ook bijna overal.
Tsja, Hilbrand geeft een heel goed tegengeluid om vooral scherp te blijven. Maar hij vergeet dat voor veel kinderen adoptie echt hun laatste kans is om in een gezin op te groeien.
Wist je trouwens dat er ook een verband is van geadopteerden die fel strijden tegen Hilbrand en zijn al te eenzijdige benadering? Geadopteerden die gelukkig zijn.
Zolang de aarde kinderen geeft
die morgen moeten sterven
teveel zijn in hun eigen land
zullen zij hun namen kerven
in het hart van een vreemde
