homofilie

[aardmannetje]

Je bedoeld, omdat ik een zondaar ben mag ik niets zeggen over de zonden van de andere?

joh, jouw mening is hier ook welkom, welkom in de kring van zondaren
...waar is nu de vrijheid die ook wij heidenen hebben ontvangen zoals galaten het laat weten, we zijn geen supermensen en we hoeven de wet niet te volbrengen, we mogen ondanks dat de zonden in ons leeft en we deze doen, steeds gereinigd worden door Jezus die ons voorging en gaat.
...het grote gebod is belangrijk!

Gefeliciteerd

[Raido]

Maar vind zou je het zelf niet hypocriet door toe te geven aan de zonde omdat het toch vergeven wordt? Paulus zegt over die mensen dat hun verdoemenis rechtvaardig (antinomianen : hoe meer zonder, hoe groter de genade).

[aardmannetje]

Maar vind zou je het zelf niet hypocriet door toe te geven aan de zonde omdat het toch vergeven wordt? Paulus zegt over die mensen dat hun verdoemenis rechtvaardig (antinomianen : hoe meer zonder, hoe groter de genade).

Het lukt ook jou geen dag om zonder zonden te zijn, maar toegeven omdat het toch wel vergeven wordt vind ik hypocriet, of eerder onverschillig, zolang je dit zonder wroeging kunt doen. Koorden van liefde halen een mens weg uit wat hem bindt aan wat afleid van God...

[Zareb]

zoals jij het bdoeld is het dus een begrenzing die zorgt voor gebrokenheid, een begrenzing die kan worden opgeheven als mensen de ruimte daarvoor krijgen/nemen

Nee, dat bedoel ik toch niet helemaal. De gebrokenheid is er. Dat is nu eenmaal een gegeven feit. Mensen proberen in die gebrokenheid tot hun recht te komen. Voor de een is dat in een hetero-relatie, de ander blijft celibatair en weer een ander vind dat uiteindelijk in een homo-relatie. Daarmee word de gebrokenheid ansich niet opgelost. De begrenzing is/word opgelegd door mensen.

ik ben van mening dat de beste man of vrouw gewoon niet hoeft te trouwen.

Ik ken heel wat homo-koppels. Ook koppels die inmiddels getrouwd zijn. In de vele gesprekken die we over het openstellen van het burgerlijk huwelijk hadden kwam naar voren dat het bij veel koppels helemaal niet zozeer om die term ‘huwelijk’ gaat, maar juist om een gelijkstelling op maatschappelijk en financieel gebied. Het burgerlijk huwelijk is momenteel de enigste manier om de zorg voor elkaar goed te kunnen regelen. Dat is ook mijn motivatie om uiteindelijk toch voor het burgerlijk huwelijk te kiezen, zodat – als er wat met mij zou gebeuren – mijn partner niet onverzorgd achterblijft. En om duidelijk te maken dat wij heel bewust voor elkaar gekozen hebben en samen oud hopen te worden in een exclusieve monogame relatie. Let wel, ik heb het uitsluitend over het burgerlijk huwelijk.
Dat wij nu wettelijk kunnen trouwen is goede zaak. Het doet ook niets af aan de waarde van het huwelijk. Tenslotte is het huwelijk uitsluitend een wettelijk contract.

Wij hebben niet de behoefte om in de kerk te trouwen. Dat vinden wij voorbehouden aan hetero-koppels. Wel zullen we in een viering een zegen vragen over onze relatie. Wij kiezen er, in samenspraak met onze predikant, voor om dit tijdens een gewone zondagse viering te doen.

het is een noodoplossing maar heel het leven hier op deze aarde is een noodoplossing.

Het woord ‘noodoplossing’ vind ik toch wat negatief klinken. Ik ervaar mijn relatie zeker niet als een noodoplossing. Natuurlijk, je hebt gelijk dat heel het leven in feite een noodoplossing is. Maar als je deze term gebruikt dan lijkt het net alsof het hetero-huwelijk minder een noodoplossing is dan een homo-relatie. En dat is zeker niet waar.

Koorden van liefde halen een mens weg uit wat hem bindt aan wat afleid van God...

Ik vind dit een mooie zin. Eigenlijk geeft hij perfect weer zoals ik dat zelf in mijn leven heb ervaren. Ik was helemaal verstrikt in het vechten tegen wie ik was. En dat bracht mij verder van God af. Pas toen ik ontdekte dat ik mocht zijn wie ik ben heb ik de Liefde en de liefde leren kennen.

[froske]

froske schreef:

het is een noodoplossing maar heel het leven hier op deze aarde is een noodoplossing.

Het woord ‘noodoplossing’ vind ik toch wat negatief klinken. Ik ervaar mijn relatie zeker niet als een noodoplossing. Natuurlijk, je hebt gelijk dat heel het leven in feite een noodoplossing is. Maar als je deze term gebruikt dan lijkt het net alsof het hetero-huwelijk minder een noodoplossing is dan een homo-relatie. En dat is zeker niet waar.

Ik ben het met je eens dat het wat negatief klinkt. Maar voor velen is dat huwelijk niet "gewoon" en een noddoplossing. Misschien heb ik daardoor die term overgenomen. Verder vind ik persoonlijk het huwelijk tussen man en vrouw niet echt een "noodoplossing".

[aardmannetje]

Nee, dat bedoel ik toch niet helemaal. De gebrokenheid is er. Dat is nu eenmaal een gegeven feit. Mensen proberen in die gebrokenheid tot hun recht te komen. Voor de een is dat in een hetero-relatie, de ander blijft celibatair en weer een ander vind dat uiteindelijk in een homo-relatie. Daarmee word de gebrokenheid ansich niet opgelost. De begrenzing is/word opgelegd door mensen.

Je schreef ook: "De gebrokenheid zit hem er in dat er mannen en vrouwen zijn die prima met elkaar overweg kunnen alleen niet in dat bijzondere aspect van een relatie".

Kun je me dat uitleggen m.b.t de zondeval, ik begrijp je niet zo goed hierover.

[Optimatus]

Tja.... als het een scheppingsfout is, dan zijn er vele scheppingsfouten...... hazelip, downsyndroom, een arm eraf, etc.........

Wat ik nu ga schrijven klinkt misschien hard, excuus alvast als het hard aankomt..

Maar is het niet zo dat de door Mariamagdalena aangehaalde voorbeelden enzo niet de straf op de zonde zijn?

Wat hebben jouw ouders dan fout gedaan?

[Zareb]

Je schreef ook: "De gebrokenheid zit hem er in dat er mannen en vrouwen zijn die prima met elkaar overweg kunnen alleen niet in dat bijzondere aspect van een relatie".

Kun je me dat uitleggen m.b.t de zondeval, ik begrijp je niet zo goed hierover.

Ik zal het proberen.
Misschien eerst even mijn uitgangspunt. Wellicht een herhaling maar even voor de duidelijkheid.
Zoals God het Zelf formuleerde was de schepping in het paradijs goed. En het is vanuit de Schrift duidelijk dat de man-vrouw relatie Gods bedoeling was. Ik volg dus niet de opvattingen van allerlei moderne theologen die stellen dat homoseksualiteit gewoon een variant is in de schepping. Of, wat je ook wel hoort dat het bij de schepping van Eva niet zozeer ging om het feit dat Eva een vrouw was maar dat het ging om een medemens.
Alles wat afwijkt van de situatie in het paradijs is dus in feite de gebrokenheid van de goede schepping.
Ook geloof ik niet in allerlei z.g. liefdevolle opmerkingen dat men homoseksuele relaties maar moet goedkeuren omdat het voornaamste gebod de liefde is.

Na de zondeval is er met de goede schepping het een en ander misgegaan. Misgegaan op allerlei gebied, maar ik beperk me tot de seksualiteit, waar het over de hele linie ook behoorlijk mis is gelopen. Ook, of misschien wel, zeker ook als het over de man-vrouw verhoudingen gaat. Maar laat ik mij nog verder beperken tot homoseksualiteit. Als je, zoals ik doe, er van uit gaat dat de paradijselijke situatie was dat een man naar een vrouw verlangt en omgekeerd, dan is het feit dat er mannen zijn die naar mannen verlangen dus iets dat om de een of andere reden afwijkt van die bedoeling. Dus een stukje gebrokenheid van de goede schepping.
Toch bestaan ze en worden ze nog iedere dag met die geaardheid geboren. Een van de grote raadsels.
Als je ontdekt dat je homo bent kom je dan in eerste instantie uit bij de vraag “moet ik bidden, werken, hulp zoeken om te veranderen? Je kunt hier geen zwart-wit antwoord opgeven. Mijn eigen ervaring is dat al het bidden en hulp zoeken uiteindelijk een ontkenning van mijzelf was. Ik wilde het niet accepteren. Ik voldeed immers niet aan de Bijbelse norm. Maar hoe hard ik het ook probeerde weg te stoppen, je redt het niet. Uiteindelijk heb ik mogen ervaren dat ik mag zijn wie ik ben.

Als jij dan schrijft:

zoals jij het bedoeld is het dus een begrenzing die zorgt voor gebrokenheid, een begrenzing die kan worden opgeheven als mensen de ruimte daarvoor krijgen/nemen

ben je al een stap verder.
Want dan gaat het over de manier waarop je met die geaardheid omgaat.

[aardmannetje]

we hebben dezelfde gedachtegang over gebrokenheid

Alles wat afwijkt van de situatie in het paradijs is dus in feite de gebrokenheid van de goede schepping

...is dus een gbrek aan kunnen geven van volmaakte liefde

Toch bestaan ze en worden ze nog iedere dag met die geaardheid geboren. Een van de grote raadsels.

persoonlijk heb ik hier mijn twijfels bij, we worden in gebrokenheid geboren, als die gebrokenheid bestaat uit het niet volmaakt kunnen geven van liefde hoeft dat nog niet genetisch te zijn. Zodra het wel genetisch is gaat het lijken op een scheppingsvariant of ziekte.

Als je ontdekt dat je homo bent kom je dan in eerste instantie uit bij de vraag “moet ik bidden, werken, hulp zoeken om te veranderen? Je kunt hier geen zwart-wit antwoord opgeven.

die ontdekking drukt je met je neus op het feit dat je niet vrij bent, de zoektocht naar vrijheid heeft alles te maken met het ontdekken van je wil. Wat als er wel de mogelijkheid was om zonder stigma jezelf te ontdekken in intimiteit met een gelijke (dit is toch het verlangen van ieder mens), zou er dan niet een groot deel van strijd overbodig worden. De strijd met het onmogelijke breekt ieder mens.

Mijn eigen ervaring is dat al het bidden en hulp zoeken uiteindelijk een ontkenning van mijzelf was. Ik wilde het niet accepteren. Ik voldeed immers niet aan de Bijbelse norm.

niet omdat je mannen mooi vind en graag intiem wil zijn met hen maar omdat je niet toe was en bent aan een relatie volgens die norm...

Als ik dit zo nog eens 'overlees', krijg ik het idee dat seksualiteit niet eens de belangrijkste factor is...

[Zareb]

Alles wat afwijkt van de situatie in het paradijs is dus in feite de gebrokenheid van de goede schepping

...is dus een gbrek aan kunnen geven van volmaakte liefde

Ja, misschien wel. Maar dan is de vraag of volmaakte liefde tussen mensen onderling nog wel mogelijk is.

persoonlijk heb ik hier mijn twijfels bij, we worden in gebrokenheid geboren, als die gebrokenheid bestaat uit het niet volmaakt kunnen geven van liefde hoeft dat nog niet genetisch te zijn. Zodra het wel genetisch is gaat het lijken op een scheppingsvariant of ziekte.

De moderne theologie spreekt inderdaad over een scheppingsvariant. Persoonlijk vind ik dat je mensen hiermee tekort doet omdat je dan de problematiek die mensen er zelf mee hebben niet onderkend. Ik ben tot op heden nog geen homo’s tegen gekomen voor wie hun homoseksualiteit vanaf het eerste ontdekken een vanzelfsprekendheid was. Steeds weer is het een worsteling om jezelf daarin te aanvaarden.

Wat als er wel de mogelijkheid was om zonder stigma jezelf te ontdekken in intimiteit met een gelijke (dit is toch het verlangen van ieder mens), zou er dan niet een groot deel van strijd overbodig worden. De strijd met het onmogelijke breekt ieder mens.

Ik denk dat als die mogelijkheid er volledig zou zijn, er veel minder problemen, zelfdodingen ect zouden zijn. De “je mag het wel zijn maar niet doen” stelling die ons word opgelegd schept uiteindelijke alleen maar verwarde en gespleten mensen. En dan is juist jouw laatste zin helemaal waar. “De strijd met het onmogelijke breekt ieder mens”. En zo ben ik al heel wat mensen tegen gekomen die koste wat het kost binnen hun geloofsgemeenschap willen blijven omdat ze zich daar geestelijk thuis voelen, maar die tegelijkertijd door die geloofsgemeenschap uitgekotst worden.

niet omdat je mannen mooi vind en graag intiem wil zijn met hen maar omdat je niet toe was en bent aan een relatie volgens die norm...

Ik denk dat het dieper gaat dan ‘toe zijn aan”. Ik heb hartstikke goede vriendinnen maar ik moet er niet aan denken om daar iets meer mee te hebben dan vriendschap. Die norm is onhaalbaar voor mij.

Als ik dit zo nog eens 'overlees', krijg ik het idee dat seksualiteit niet eens de belangrijkste factor is...

Klopt helemaal. Seksualiteit is een (overigens uiterst plezierige) bijkomstigheid. Maar ik weet zeker dat, als er omstandigheden zouden voordoen waardoor mijn partner en ik geen seksuele relatie meer kunnen hebben mijn liefde voor hem niet minder zal zijn. Al zou ik dat dan wel missen.

Maar al te vaak worden homo's afgerekend op dat seksuele aspect van hun relaties. En dat is, in mijn ogen, bullshit.

[meboy]

Mooi gesprek mensen, kan ik echt van genieten!

De paradox is soms inderdaad groot, ook in mijn geval. Ik zou graag bij mijn gemeente blijven maar sinds iedereen het nu zo ongeveer weet voel ik me zeer unheimlich in mijn eigen kerk.

Sommigen zijn sterk genoeg ernaar te vragen en dan is die rare spanning tenminste een beetje weg. De meesten weten niet goed hoe ze met mijn aanwezigheid moeten omgaan heb ik het idee. Tenminste als ik dat afmeet aan het aantal wegdraaiende ogen.

Je moet echt je kin omhoog durven dragen om er niet gruwelijk paranoia en ronduit gestoord van te worden...

[aardmannetje]

Ja, misschien wel. Maar dan is de vraag of volmaakte liefde tussen mensen onderling nog wel mogelijk is

ik zou niet de homo's in de schoenen willen schuiven dat de liefde die zij voor elkaar hebben geen liefde is...

De moderne theologie spreekt inderdaad over een scheppingsvariant. Persoonlijk vind ik dat je mensen hiermee tekort doet omdat je dan de problematiek die mensen er zelf mee hebben niet onderkend.

welke problematiek is dat (kortgezegd)? Zeg je nu dat de meeste homo's helemaal geen homo willen zijn, alleen maar omdat het zo'n verrot 'dankbare' veroordelingspositie opleverd? ...of gaat het je hierbij om die bijbelse norm?

De “je mag het wel zijn maar niet doen” stelling die ons word opgelegd schept uiteindelijke alleen maar verwarde en gespleten mensen.

als je je afhankelijk opsteld wel ja, zou in een goede vorm van gemeente-zijn wel mogelijk moeten zijn, maar niet in een gemeente die dergelijke uitspraken gebruikt als openingszin ...

Die norm is onhaalbaar voor mij.

vind jij dat jammer (los van je acceptatie van je homo-zijn)?

Maar al te vaak worden homo's afgerekend op dat seksuele aspect van hun relaties. En dat is, in mijn ogen, bullshit.

dan vind ik wel dat mensen een heel eind mee gegaan zijn in het begrijpen van je relatie ...gisterenmiddag bezocht ik de buurman, de kerkeraad was op huisbezoek geweest en constateerde dat het huis te modieus was ingericht, hij droeg een kaki shirt en hij had een tv. Allemaal redenen om vooral niet aardig te zijn voor elkaar. Als je de gemeente met een gezin vergelijkt is dit een gezin waar je als gezinslid eerst je best moet doen voordat je liefde krijgt...

De zoektocht naar vrijheid heeft alles te maken met het ontdekken van je wil.

[Zareb]

Ik ben het met je eens dat het wat negatief klinkt. Maar voor velen is dat huwelijk niet "gewoon" en een noddoplossing. Misschien heb ik daardoor die term overgenomen. Verder vind ik persoonlijk het huwelijk tussen man en vrouw niet echt een "noodoplossing".

Ik heb dit weekend nog eens wat na zitten denken en lezen over die term “noodoplossing”. Ook in verband met het heterohuwelijk. Ik het met je eens dat dit niet per definitie een noodoplossing is. Het beantwoordt in ieder geval aan de instelling vanuit de Schrift. Aan de andere kant denk ik toch dat je daar niet te romantisch over moet zijn. Want ook in die relatievorm heeft de gebrokenheid behoorlijk toegeslagen. Er word over het huwelijk wel eens gezegd dat dit de enigste roos is die we uit het paradijs hebben meegekregen. Maar dat is dan wel een roos met verschrikkelijk veel dorens.

Maar goed, het gaat om een homoseksuele relatie en de vraag of dit een noodoplossing is. De christelijk gereformeerde predikant Loonstra schrijft hierover:

In de gebroken schepping mogen homochristenen op een aangepaste en voorlopige manier in een duurzame relatie de zegeningen van Gods Koninkrijk (zoals verzoening, aanvaarding, gemeenschap, liefde, trouw, dienstbaarheid, vergeving, gastvrijheid) ontvangen, beleven en uitdragen.” Daarbij benadrukt hij wel dat een homorelatie een „noodoplossing” blijft, die „enerzijds veel goeds kan brengen voor beide betrokkenen, maar die anderzijds de vervulling van het huwelijk mist. Een homorelatie is niet gelijkwaardig aan een heterohuwelijk

Ik ben het hierin gedeeltelijk met hem eens maar niet als het gaat om die term noodoplossing. Want als je stelt dat een homorelatie niet gelijkwaardig is aan een heterohuwelijk (waar ik het mee eens ben) dan moet je die twee ook niet gaan vergelijken. Een homorelatie is nu eenmaal anders. Veel mensen passen hun inzichten van wat een heterorelatie is regelrecht toe op een homorelatie. En dan krijg je dus van die stomme vragen zoals ik laatst weer eens meemaakte; “Wie is bij jullie dan het vrouwtje?” Kennelijk denkt men dat 2 mannen of vrouwen die in een duurzame relatie samenleven min of meer “mannetje en vrouwtje” aan het naspelen zijn. Als je die twee relatievormen al zou willen vergelijken dan denk ik dat je overeenkomsten zult vinden als het gaat om “houden van”, “zorgen voor”, “exclusiviteit”, maar daarmee houdt het wel op.

Een andere reden waarom ik die term “noodoplossing” nogal ongelukkig vind is dat men daarmee eigenlijk zegt dat het heterohuwelijk de enigste manier is waarop mensen tot hun bestemming kunnen komen. Alsof dat de hoogste vorm van menselijk geluk zou zijn. Nou ik denk niet dat ik uit moet leggen dat dit natuurlijk onzin is. Mensen kunnen in allerlei samenlevingsvormen tot hun recht komen. Ik denk bv aan kloostergemeenschappen. En zelfs alleen. Ik denk hierbij aan die zin uit het oude huwelijksformulier waar staat: “die de gaven der onthouding ontvangen hebben”. Dat geldt zowel voor hetero’s als voor homo’s. Maar wat als je die gaven niet ontvangen hebt?

Dan is het zoeken naar een weg waarop je tot je bestemming kunt komen. En voor sommigen is dat een relatie. Niet als noodoplossing maar als een andere manier. Niet als flauwe afspiegeling van het huwelijk. Maar een compleet andere relatievorm.

[Zareb]

ik zou niet de homo's in de schoenen willen schuiven dat de liefde die zij voor elkaar hebben geen liefde is...

Je had het over “volmaakte” liefde.

welke problematiek is dat (kortgezegd)? Zeg je nu dat de meeste homo's helemaal geen homo willen zijn, alleen maar omdat het zo'n verrot 'dankbare' veroordelingspositie oplevert? ...of gaat het je hierbij om die bijbelse norm?

Beiden denk ik, waarbij een bepaalde interpretatie van het laatste het eerste versterkt. Ik ken geen enkele homo die, toen hij of zij ontdekte homo te zijn, de vlag uitstak. En zeker niet als het gaat over christelijke homo’s. Het aanvaarden dat je homo bent kost een hoop innerlijke strijd. En als je er voor jezelf een beetje uit bent moet je de confrontatie aangaan met ouders, familie en je verdere omgeving. En dat is iets dat niet ophoudt. Want ook al zijn we nu zover dat homo’s gebruik kunnen maken van het burgerlijk huwelijk, toch blijf je altijd een vreemde eend in de bijt.
Je wordt in het gunstigste geval “getolereerd” maar zeker niet “geaccepteerd”.

vind jij dat jammer (los van je acceptatie van je homo-zijn)?

Ik denk niet dat je dit los van elkaar kunt zien. Maar goed, nee, ik vind het niet meer jammer. Ik ben gelukkig in de relatie met mijn vriend. Wat voor ons wel jammer is, en daar hebben wij het regelmatig over, is dat wij allebei graag kinderen zouden hebben. En dat is nu eenmaal niet mogelijk.

Als je de gemeente met een gezin vergelijkt is dit een gezin waar je als gezinslid eerst je best moet doen voordat je liefde krijgt...

als je je afhankelijk opsteld wel ja, zou in een goede vorm van gemeente-zijn wel mogelijk moeten zijn, maar niet in een gemeente die dergelijke uitspraken gebruikt als openingszin ...

Ik heb twee reacties van jou samen gevoegd.
Het is inderdaad een feit dat je als homo eerst aan voorwaarden moet voldoen voordat je geaccepteerd wordt. En zelfs al voldoe je aan die voorwaarden dan is het vaak nog een moeilijke zaak. Lees de bijdrage van Meboy bijvoorbeeld. Feit is, en dat zie je bv ook hier op dit forum, dat mensen wel degelijk uitgaan van die voorwaarden.

En moet jezelf dan “afhankelijk” opstellen? Het is het makkelijkste om dan maar weg te gaan uit je gemeente en op zoek te gaan naar een gemeente waar je wel welkom bent. Iets dat heel veel gebeurd. Maar dan zie je ook dat mensen zich op geestelijk vlak zich in die andere gemeente zich helemaal niet thuis voelen.
Misschien is dat wel de reden dat ik mijzelf niet meer “afhankelijk” opstel maar juist probeer om het gesprek open te houden.

[aardmannetje]

Je had het over “volmaakte” liefde.

idd, ik sloeg een denkstap over...het antwoord op de vraag of volmaakte liefde tussen mensen onderling nog wel mogelijk is, is uiteraard nee. Dat het niet meer mogelijk is immers de gebrokenheid. Dan denk ik na over het huwelijk als verordening van God, met daarin het aspect van het drievoudig snoer, etc. En binnen de gradaties van liefhebben gaf ik mijn antwoord: ik zou niet de homo's in de schoenen willen schuiven dat de liefde die zij voor elkaar hebben geen liefde is...

welke problematiek is dat (kortgezegd)? Zeg je nu dat de meeste homo's helemaal geen homo willen zijn, alleen maar omdat het zo'n verrot 'dankbare' veroordelingspositie oplevert? ...of gaat het je hierbij om die bijbelse norm?

Beiden denk ik, waarbij een bepaalde interpretatie van het laatste het eerste versterkt

als een (christelijke) homo geen homo wil zijn omdat ie erom veroordeelt word dan snap ik het, niemand wil toch buitengesloten worden...maar als een homo geen homo wil zijn omdat ie anders niet kan doen wat God in de bijbel vraagt dan geeft hij/zij te kennen afhankelijk te willen zijn van Gods wil, denk ik...wat niet wgneemt dat iemand het is.

Het is inderdaad een feit dat je als homo eerst aan voorwaarden moet voldoen voordat je geaccepteerd wordt. En zelfs al voldoe je aan die voorwaarden dan is het vaak nog een moeilijke zaak. Lees de bijdrage van Meboy bijvoorbeeld. Feit is, en dat zie je bv ook hier op dit forum, dat mensen wel degelijk uitgaan van die voorwaarden.

En moet jezelf dan “afhankelijk” opstellen? Het is het makkelijkste om dan maar weg te gaan uit je gemeente en op zoek te gaan naar een gemeente waar je wel welkom bent. Iets dat heel veel gebeurd. Maar dan zie je ook dat mensen zich op geestelijk vlak zich in die andere gemeente zich helemaal niet thuis voelen.
Misschien is dat wel de reden dat ik mijzelf niet meer “afhankelijk” opstel maar juist probeer om het gesprek open te houden.

mensen die dergelijke voorwaarden stellen, gaan ook de strijd aan met het onmogelijke, elk mens dat dan wegloopt geeft te kennen niet aan die voorwaarden te kunnen voldoen, maar de voorwaarden blijven daardoor overeind en dat is niet goed...
afhankelijk wil je alleen zijn als er vertrouwen is, daarom denk ik dat er ruimte moet zijn voor ieder mens dat worsteld zonder dat er voorwaarden gesteld gaan worden, en ieder mens worsteld...