Stip, dat vind ik heel fijn om te lezen dat het goed gaat met je!
Het is toch iets wat je verwerken moet en je hebt ook nog die zwangerschapshormonen die eruit moeten.
Ik hoop echt dat jullie snel weer zwanger mogen zijn en dat het dan wel goed mag gaan.
Lief dat je naar mij vraagt, ook van AJL.
Lichamelijk gaat het prima!
In m'n hoofd minder.... elke dag denk ik nog aan ons ukkie en ik zou er dan alles voor over hebben ons kindje weer terug te krijgen en dat het gewoon weer verder kan groeien en pas met de uitgerekende datum in juni geboren wordt
Elke dag/week denk ik eraan hoever ik zou zijn geweest in de zwangerschap.
Begin van de week kregen we te horen dat schoonzus en zwager hun 3e kindje verwachten, in juli.
Dat maakt het nog moeilijker, het maakt dat je nog meer vragen krijgt, dat je soms boos bent/verdrietig
Toch probeer ik mezelf voor te houden dat het allemaal nog erger kan en wij zijn gezond, hebben het heel goed samen en hebben ontzettend leuk werk.
Vind het ook moeilijk dat voor je gevoel iedereen in de fam weer verder gaat en dat ik dan maar weer volop mee moet doen.
En tuurlijk, zo is het leven, het kan niet stil blijven staan, maar soms vraag ik me af of het ook mogelijk is om een stap terug te doen en eerst de miskraam te verwerken.
Dat kan soms strijd opleveren tussen je verstand en je gevoel.
Het verlangen naar een nieuwe zwangerschap is wel veel groter geworden dan voordat ik zwanger werd en de miskraam kreeg.
Toen had ik me er bij neergelegt en het was goed zo....
Maar je hebt even het geluk mogen beleven van een zwangerschap, we waren zo dichtbij en nu is er niets meer en een ander raakt wel makkelijk zwanger en blijft het goed mee gaan. (gelukkig!!! wel hoor, maar waarom bij ons niet...?)
Op dat soort momenten is het verlangen heel sterk.
voor Tuinfluiter!
