Kinderen van Gescheiden Ouders

[Acire]

Ja, als het nog mogelijk is zou ik er ook voor kiezen om bij elkaar te blijven. Lijkt me trouwens wel lastig. Je weet dat je niet meer opnieuw voor elkaar zou kiezen, maar toch leef je met elkaar. Het lijkt me erg moeilijk om dan te bepalen hoe je tegenover elkaar staat, met elkaar omgaat, etc.

Ik heb er helemaal geen ervaring mee ofzo, ook geen scheidingen dichtbij meegemaakt in familie ofzo. Maar als je bij elkaar wilt blijven, zijn er wel veel therapieen voor. Zowel gewoon relatietherapie als van die christelijke cursussen. En dat schijnt wel te werken, je moet er alleen wel achterstaan.

[Rafaëlla]

Ik ben ook kind van gescheiden ouders en heb helaas de familietraditie overgenomen.
Ben zelf onlangs ook gescheiden.

Heb ik trauma's opgelopen?
Jazeker.
Komt dat door de scheiding of door andere dingen die gebeurden?
Ik denk dat alles meespeelt in een mensenleven.

Ik ben blij dat mijn ouders zijn gescheiden, hiermee kwam een einde aan de incest.
Ik ben ook blij dat er een einde kwam aan de eindeloze ruzies.
Gek genoeg heb ik mijn vader enorm gemist terwijl hij de dader was.
Ik hield en hou nog steeds enorm veel van hem ook al hield ik niet van zijn gedrag.
Mijn vader ging al jaren vreemd, ook met mij dus.
Waarom, is langzaam duidelijk geworden ook al is het nooit een excuus.
Een volwassenne zou in staat moeten zijn om problemen aan te pakken en hulp te zoeken, dat maakt je immers een 'goedgenoeg' ouder?

Zelf ben ik gescheiden omdat mijn ex uiteindelijk een ander verkoos boven mij.
Mijn twee kinderen wonen bij mij.
Voor zover ik nu kan zien, hebben zij beiden zich erbij neergelegd, en ik bid elke avond dat God hen ook in hun pijn zal dragen en leiden.

Pijn kon ik niet voorkomen, maar ik kan wel bidden voor hun zieleheil en voor Gods leiding in hun leven.
Zelf heb ik geleerd dat God alles doet medewerken ten goede voor hen die Hem liefhebben.
Dat zelfs het ergste trauma, tot een zegen kan worden als je het over kunt geven in Gods handen.
Maar het is soms een bijzonder lange weg.

Sinds kort ga ik weer met mijn vader om.
Dit na een stilzwijgen van ongeveer 15 jaar .

Vergeving is het sleutelwoord geweest in die ingrijpende beslissing.

God Bless, Rafaëlla

[Acire]

*is er stil van*

[André]

Zowel gewoon relatietherapie als van die christelijke cursussen. En dat schijnt wel te werken, je moet er alleen wel achterstaan.

Acire, niet om je persoonlijk aan te vallen, begrijp met ajb goed, maarre relatie therapie is niet "gewoon", het is enorm zwaar om tegenover elkaar te zitten als 2 "partijen", het is wel de gene waar je eens mee getrouwd bent, snap ie.
En het waren idd 25 gesprekken bij een christelijke stichting, maar dat maakt wat mij betreft dan niet (meer) uit.
Hmmz, beetje offtopic zie ik nu maar ik druk toch maar op enter.

[André]

Rafaëlla, ik vind het moedig van je om je verleden hier te posten, ik hoop voor je dat de positieve dingen in je leven de overhand kunnen gaan krijgen nu en in de toekomst.

[Funlover]

Ja Rafealle...top dat je reageert!!
Heel veel sterkte ermee om alles te verwerken!
----------------------------

Ik ben ook de laatste weken weer volop bezig alles een plekje te geven!!! Soms kom je erachter dat je nog niet alles verwerkt heb!! Moeilijk Moeilijk Moeilijk!

Maar we komen er wel weer bovenop!

[Rafaëlla]

Lieve reacties,
Zowel van mensen prive als hier op het bord.
Dank jullie .

Op zich ben ik er door Gods tegenwoordigheid zo ongelovelijk uitgekomen.
Hij is mijn rots, wanneer ik wankel.
Hij is mijn voorbeeld en vriend en maker.

Gisteren op de chat vroeg iemand me hoe het dan zat met de pijn?
Maar pijn wordt minder, kan zelfs volledig verdwijnen.
Lidtekens blijven, als symbool van je eigen gebrokenheid en de gebrokenheid van de schepping.
Die lidtekens zijn straks in de nieuwe hemel en aarde niet meer zichtbaar en elke traan wordt van je gezicht afgewist.

God haat de zonde maar houdt van Zijn schepping.

Om terug te gaan on topic.
Scheidingen geven veel verdriet en als het mogelijk is ben ik een grote voorstander van herstel.
Ik weet dat er voor God niets onmogelijk is.
Maar heb ook geleerd dat een scheiding soms de enige oplossing kan of lijkt te zijn.

Ook wij hebben relatietherapie gevolgd, zes jaar lang.
Ik was enorm bang voor, hoe de mensen zouden denken, over mijn scheiding.
Ik kende mijn eigen verantwoordelijkheid in het niet slagen van ons huwelijk en kende de verantwoordelijkheid van mijn exman nog beter ( )
Ik werd al veroordeeld door veel mensen, soms nog steeds. Mijn exman overigens ook.
De kinderen kregen veel verkeerde voorbeelden van ons mee,..zeker in harde woorden die er soms vielen.
Maar uiteindelijk was mijn grootste angst dat ik Gods liefde kwijt zou kunnen raken.
En dat was een leugen,..want Gods liefde ben ik nooit kwijt geraakt!

De kinderen waren in het begin ongelovelijk verdrietig en mijn oudste zei bijvoorbeeld: "Mam, ik begrijp niet hoe mijn eens zo perfecte leventje in één klap verwoest is door jullie." ( 9 jr)
Ik heb samen met hem mijn ogen uit mijn hoofd gehuild en hem verteld dat ik huilde voor hem!
Ik heb hem verteld dat ik hem zo graag een jeugd had gegund zonder gescheiden ouders.
En hem beloofd dat hij nooit zou hoeven kiezen!
Verder heb ik hem gelaten en hem de ruimte gegeven voor zijn gevoel.

Tot zover maar weer even.
God Bless, Rafaëlla

[Acire]

Zowel gewoon relatietherapie als van die christelijke cursussen. En dat schijnt wel te werken, je moet er alleen wel achterstaan.

Acire, niet om je persoonlijk aan te vallen, begrijp met ajb goed, maarre relatie therapie is niet "gewoon", het is enorm zwaar om tegenover elkaar te zitten als 2 "partijen", het is wel de gene waar je eens mee getrouwd bent, snap ie.
En het waren idd 25 gesprekken bij een christelijke stichting, maar dat maakt wat mij betreft dan niet (meer) uit.
Hmmz, beetje offtopic zie ik nu maar ik druk toch maar op enter.

Help, dat woordje 'gewoon' bedoelde ik niet als: ff simpel gemakkelijk oid, maar als gewone therapie tegenover ongewone christelijke curusussen...
sorry, twas niet m'n bedoeling om relatietherapie als iets eenvoudigs simpels af te doen... neej zeker niet!!!! sorry!

[Gershwin]

Rafaëlla, je bent een wonder van God en dat meen ik.

[Wendela]

Rafaëlla, veel sterkte met het verwerken.......

[Maninne]

Rafaëla, dank je wel voor je verhaal.
Ik begrijp heel veel van je verdriet en weet wat het is om a.h.w. toe móeten scheiden omdat het niet anders meer kán.....

Ik ben een gescheiden moeder (dus geen kind van gescheiden ouders)
Ik ga niet uitweiden over het hoe en waarom van mijn scheiding, maar denk erom dat je als vader en moeder niet zomaar gaat scheiden, zéker niet als je kinderen hebt.
Ook ik heb geprobeerd om relatie therapie te volgen maar mijn ex-man wilde daar niet aan meewerken en alleen knokken hou je niet vol, op een gegeven moment klap je finaal in elkaar en móet je een keuze maken. Óf je laat je opnemen in een psychiatrische inrichting, wetende dat het niet zal helpen omdat je de therapie alleen moet doen, óf je kiest voor een rustige situatie voor de kinderen!

Toen ik bij een maatschappelijk werker liep net vóór mijn huwelijk strandde zei hij: " Als je alleen moet knokken en de andere"partij" wil geen therapie dan loop je tegen een muur en we betwijfelen hier in het team of jullie huwelijk nog kans van slagen heeft op deze manier, want je bent niet ziek maar helemaal uitgeput van het vechten tegen de bierkaai. En een opname heeft geen zin want als je terugkomt in je gezin dan begint alles weer van voren af aan. (dat had hij een jaar daarvoor ook al gezegd maar ik wílde eerst knokken en nog eens knokken tot het finaal uit de hand liep. Ik klapte helemaal in elkaar en kon opgenomen worden op de crisisafdeling van psychiatrie.)

Mijn scheiding is nog maar net achter de rug,(11 juli ingeschreven in het gemeente register) maar het vreet aan je dat je er niet voor je kinderen hebt kunnen zijn op de momenten dat ze je juist nodig hadden. Als ouder moet je dan een keuze maken, want als je ziet hoe de kids lijden onder de spanningen, ruzies ed. wil je toch het beste voor je kinderen en ze van de spanning ontladen.
Omdat mijn ex-man psychisch veel stabieler is dan ik zorgt hij voor de kinderen. Één zoon van 11 woont bij zijn vader, de tweede zoon van 15 woonde al in een pleeggezin, maar nu gaat zijn vader proberen om hem thuis te krijgen, hij wil zélf voor ze zorgen. De oudste van 18 woont niet meer thuis maar is geëmigreerd.

Wat ik hiermee wil zeggen is, dat je als ouder het beste wil voor je kinderen al doet het vreselijk veel pijn om, als moeder, je eigen kind niet te kunnen zien opgroeien (tenminste niet dagelijks).
Door alle omstandigheden en het vechten in het verleden ben ik momenteel psychisch zo'n wrak geworden dat ik niet eens voor ze kán zorgen. Na mijn therapie gaan we kijken hoe wanneer en hoe vaak ze met regelmaat kunnen komen bij mij. Nu komen ze af en toe wel een dag, maar een weekend en in de vakanties zou nog fijner zijn. En tegen de tijd dat de jongste groot genoeg is om zelf te kiezen waar hij wil wonen zien we wel weer. Eerst is het beter dat ik stabiel genoeg ben en zover genezen, dat ik alle aandacht aan ze kan besteden die ze zo gemist hebben.

Maarrrrrrrr, als het goed is ga je niet zomaar scheiden.

[Funlover]

Tegenwoordig scheiden mensen echt zo snel. Dat ze niet weten wat ze doen. Als ze ff denken niet meer te voelen, gaan ze al weg!
Mijn vader heeft later ook spijt gehad.

Ik had pas nog met Gershwin over, dat vroeger de mensen gewoon veel vaker bij elkaar bleven. Ze hielden gewoon van elkaar, en dachten er niet over om uit elkaar te gaan.

Vaak heb ik een dip, dan komt mijn hele verelden terug en zie ik het niet meer zitten en ben ik boos op mijn vader. Herkent iemand dat?

[Evelien]

Tegenwoordig scheiden mensen echt zo snel. Dat ze niet weten wat ze doen. Als ze ff denken niet meer te voelen, gaan ze al weg!
Mijn vader heeft later ook spijt gehad.

Ik had pas nog met Gershwin over, dat vroeger de mensen gewoon veel vaker bij elkaar bleven. Ze hielden gewoon van elkaar, en dachten er niet over om uit elkaar te gaan.
Vaak heb ik een dip, dan komt mijn hele verelden terug en zie ik het niet meer zitten en ben ik boos op mijn vader. Herkent iemand dat?

Nou ik denk meer: het niet meer praten met elkaar, het druk te hebben met hun werk (allebei een baan).

[Funlover]

Dat misschien ook, maar vroeger was het gewoon de normaalste zaak van de wereld dat men bij elkaar bleven! Ook gewoon omdat er meer tijd voor elkaar was!! Moeder was gewoon thuis voor de kids, vader was de kostwinner. 's Avonds was er meer tijd om er voor elkaar te zijn. De man kreeg meer aandacht!

Tegenwoordig is iedereen druk, allebei werken, 's avonds is iedereen moe enzo en dan moet het huishouden nog gedaan worden en belanden ze allebei moe in bed enzo!! Te druk om er voor elkaar te zijn!

Niet dat dat bij mijn ouders het geval was! Maar dat is tegenwoordig het ook grotendeels!

[marina87]

ben ik mee eens, maar vergeet niet dat het vroeger meer taboe/schande was om te scheiden. En nu werken er meer vrouwen, vroeger zou een vrouw alleen staan als zij ging scheiden en was er geen geld.