schelpje3 schreef:
Het gaat om je eigen verantwoordelijkheid en keuze hierin. Dus kun je het niet met je geweten overeen komen, niet doen. Ongeacht wat en hoe een ander daarmee omgaat.
Ik ontmoette eens een man in het ziekenhuis, die op zondag daar plots naar toe moest met zijn zieke kind. Toen hij later naar huis wilde rijden, besefte hij dat hij moest gaan betalen bij de kassa.
Daar zat een man (toen nog, nu is het volledig geautomatiseerd) die dus aan het werk was.
Die man kwam in gewetensnood.
Maar ik zei tegen hem: waarom, u komt hier toch niet zomaar, uw kind werd ernstig ziek.
Ja, maar toch. Hij zei: Voortaan zet ik op zondag de auto een heel stuk verder en loop de laatste kilometers wel.
Dat kun je dan misschien overdreven vinden, maar de man worstelde wel hiermee!
Hij vond wel dat hij in de auto mocht, omdat zijn kind heel erg ziek was, maar vond het betaald parkeren een stap te ver. In het vervolg dan, als het kindje nog een week in het ziekenhuis zou moeten blijven.
Het geweten, ja.
Maar de vraag is nu net: "Waar wordt het geweten mee gevoed?"
De kerkenraad vaardigt regels uit en de simpele gelovige die denkt toch niet uitverkoren te zijn houdt zich aan die regels, uit angst voor de straf van God.
Als ze het zelf aan God zouden vragen, zouden ze zich niet eens aan die regels hoeven houden.
Maar ze houden zich maar aan de regel van de kerkenraad, want die zijn immers wel uitverkoren en die zullen het toch wel weten?
En dat heeft niets met het geweten, waar Paulus het over heeft, te maken.
Want Paulus doelt op het geweten van een gelovige, die zelf een relatie met de Heilige Geest heeft en waar de Heilige Geest Zelf op het geweten bij die ene gelovige inspeelt.