pretoogje schreef:ik heb het er nog niet over gehad, ik vind het moeilijk om er over te beginnen. Ik ken m'n man nu inmiddels wel na die jaren en ik weet zeker dat hij mij gaat slaan of de boel kort en klein slaat. Dat klinkt dramatisch maar dat weet ik haast wel zeker. En ja: we zijn in de kerk getrouwd.
In dat geval heb je recht om weg te gaan. Of om onmiddellijk hulp te vragen. Want slaan hoort er beslist niet bij. De vraag is of die verwachting reëel is. Of dat je het alleen maar denkt.
In de kerk hebben jullie elkaar beloofd dat je er voor elkaar wilt zijn, dat je voor elkaar wilt zorgen.
Dat betekent niet dat een van de twee zichzelf volledig moet wegcijferen.
Wat mij opvalt uit jouw verhaal is dat je man niet ingaat tegen zijn familie. Die hebben niks te maken met wat jullie doen en laten, tenzij jullie ergens het verkeerde pad op zouden gaan met drankgebruik om maar wat te noemen.
Of je er telkens weer op moet hameren? Ja, dat denk ik wel. Dat hoort bij het investeren in een huwelijk.
Er zijn altijd kleine ergernissen. De voorbeelden van de dop op de tandpasta zijn alom bekend. Of niet een jas ophangen, etc. etc. Je kunt ongetwijfeld voorbeelden vinden.
Het is ook een kwestie van geven en nemen en soms gewoon loslaten. Zo in de geest van "dan maar niet"...
Soms doet het zich voor dat als er niet meer over gesproken wordt het ineens gewoon goed gaat.
Je schrijft dat je de liefde niet zoekt bij een andere, dat het je is overkomen.
Dat kan enerzijds zo zijn, anderzijds heb jij de verantwoording wat je ermee doet.
