Berichtdoor meboy » 28 okt 2009 12:21
Soms is een schreeuw luider als hij uit vele kelen komt. Refoweb spreekt buik d.m.v. de vragenrubriek.
Zelf ben ik een jongeman met een homofiele geaardheid en heb het hier heel moeilijk mee. Ik wordt vaak bevangen van fantasieën en veel depressieve en moedeloze gevoelens en ben erg somber als het m'n toekomst betreft
daarmee gaan mijn gevoelens nog niet weg. Sterker nog, naarmate ik intensiever en vaker bid kijg ik steeds meer het idee dat ik eigenlijk van binnen vies ben. Soms ben ik zo wanhopig, om maar weer telkens te strijden of proberen te strijden tegen die gevoelens. Het lukt niet altijd en daarna word je zo moedeloos. Wat moet ik doen?
Ik ben man en de laatste tijd verlang ik steeds meer naar een man. Iets wat ik niet wil, maar toch opkomt. Hoe kom ik hier ooit van verlost? Mijn therapeut zei hierover: Je moet het een plaats geven in je leven. Dat kan ik niet accepteren. Weet u hier een antwoord op?
Hallo, ik ben 17 jaar en heb homoseksuele gevoelens. Deze gevoelens zijn erg heftig en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Wat moet ik doen?
Omdat je dan veel met seksuele gevoelens bezig bent is het gevaar, merk ik, groter om toe te geven aan verkeerde gevoelens en zelfbevrediging. Is dit verkeerd wat kun je eraan doen en raadt u mij aan hulp te zoeken bij het EHAH?
Geachte mevrouw Hoek. Ik ben getrouwd en heb een lieve vrouw en lieve kinderen. Hoe komt het toch dat ik de laatste tijd zoveel strijd heb met mijn geaardheid. Ik heb soms zo’n verlangen naar een jongen. Mijn vrouw weet hier niets van.
Lichamelijk voelen we ons tot elkaar aangetrokken, maar ik denk dat dat niet in die mate is waarin andere jongens zich tot hun vriendin aangetrokken voelen. Is het mogelijk dat wij met elkaar trouwen of is het beter om de verkering te beëindigen om te voorkomen dat het later misschien echt fout gaat?
Ik ben 18 jaar en homoseksueel. Al lang ben ik er mee bezig hoe ik dit invulling wil geven m.b.t. mijn geloof. Ik kom er echt niet uit.
Ik vindt dit best dubbelzinnig en weet niet wat ik er mee aanmoet. Ik moet er niet aan denken om een relatie met een jongen op te bouwen. Ik wil gelukkig worden met een vrouw! Klinkt dit raar, of hebben meer jongens hier 'last' van?
Ik ben boos. Boos op mezelf, mijn ouders en ook God. Ik weet het gewoon niet meer. Van me zelf weet ik al jaren dat ik homo ben. Ik heb er eerst tegen gevochten, gebeden. Maar ik ben het nog steeds. Elke dag weer. Ik wil gewoon zijn! Ik wil... Ik weet het niet meer.
Sinds mijn 11e jaar weet ik dat ik een homofiele geaardheid heb. Na een aantal keer overspannen te zijn geweest ben ik nu nog steeds onder behandeling bij een instituut voor geestelijke gezondheidszorg. Ik moet zeggen dat het aardig gaat, al blijven de gevoelens wel aanwezig
Kan er niet een bepaalde stichting worden opgericht ofzo? Of is alles gewoon nog een groot taboe (ook in de ger.gem.?) Ik vraag dit niet uit boosheid, maar omdat ik er echt zelf mee worstel
Graag wil ik u een vraag voorleggen uit nood. Ik ben getrouwd en heb ook kinderen. Nu komen de gevoelens voor mannen zo sterk terug die ik al had voor mijn huwelijk.
Ik zit met een probleem. Ik ben bang dat ik biseksueel ben. Ik heb al een aantal keren verkering gehad met een jongen.
Ik heb al een lange tijd therapie gehad bij Eleos, maar dit helpt niet. Wat moet ik nu doen? Helpt u mij en geeft u mij a.u.b. raad. Moet ik dit alles accepteren of zou er nog genezing zijn?
Het is voor mij een zeer zware eenzame strijd. Momenteel ben ik in therapie, maar het help niet. Weet u a.u.b. raad hoe ik hiermee om moet gaan of liever hoe ik hier vanaf kan komen?
Ik weet dit van mezelf, maar vind het moeilijk hiermee om te gaan. Ook heb ik last van homofiele gevoelens. Heeft iedereen die zo meisjesachtig is, die gevoelens?
Maar het is zo moeilijk om jezelf als man te accepteren als je bij jezelf geen eigenschappen kunt ontdekken die nu echt typisch mannelijk zijn. Dan is het toch ook logisch dat je je meer bij vrouwen thuisvoelt en dat je je aangetrokken voelt tot mannen?
Maar als je moet zuchten onder het kruis van homoseksuele gevoelens, kun je toch niet zeggen: De Heere Jezus heeft dit kruis ook ervaren?
Ongeveer een half jaar geleden ben ik (jongen) voor het eerst verliefd geworden op een andere jongen. Ik was hier erg van in de war, maar ben er nu inmiddels achter dat ik waarschijnlijk biseksueel ben.
Waarom heeft God mij naast het gevoel voor vrouwen ook gevoel voor mannen gegeven? Waarom verlang ik als man naar seks met een man?
Mijn ouders heb ik het al wel verteld en die reageerden geschrokken, maar ik blijf hun kind. Ik ben bang dat mijn vriendinnen me niet meer als vriendin willen en achter mijn rug over me gaan praten. Ook ben ik bang dat heel mijn dorp het van me weet en me gaat naroepen, enzo. Heeft u soms tips voor me?
Ik ben bang dat ik lesbisch ben, maar durf er met niemand over te praten. Ik ben bang de mensen die nu om mee heen staan dan kwijt te raken en hoe moet ik dan verder?
Ik ben 16 jaar en homoseksueel. Ik kan me er niet tegen verzetten. Ik zou het graag willen, maar elke avond gaat het mis met mijn gedachten, enzovoort.
Ik ben biseksueel. Ik heb één goede vriendin en DAT is het probleem. Een predikant hebben we niet en thuis kan ik niet praten en vertouw niemand. Ze laten me toch vallen, vaak genoeg gebeurd.
Sinds mijn 13e (ik ben nu 16) weet ik dat ik homoseksueel ben. Hulp vragen is voor mij ook geen optie. Ten eerste wil ik het niet omdat ik altijd maar die drang heb om me uit te leven en ten tweede schaam ik me er voor om hulp te gaan vragen. Verder voel ik me vaak erg naar en 'vervloek’ ik mijn geboortedag. Ik denk dat God niet van me af wil weten. Ik wil het eigenlijk ook niet. Ik weet niet hoe ik bij God komen moet omdat ik het zelf altijd maar weer verzondig. Ik denk telkens maar dat ik dit lot niet heb verdiend, want ik ben toch niet veel slechter dan een ander? Als God niet ingrijpt in mijn leven, ga zeker het verkeerde pad op. Het is misschien een hele rare vraag, maar zouden jullie voor mij (en anderen die hier wel of niet mee zitten) voor mij willen bidden?
Dat heeft een groot gevoel van eenzaamheid en minderwaardigheid in mijn leven geschapen, omdat ik ook met mijn identiteit gepest ben. Ik neem aan dat ik ‘anders geaard’ ben omdat ik niet geloof in mijn mannelijkheid en daar ook niet aan kan werken omdat ik dat 'gevoel' mis: ik ben homofiel. Ik vraag me af of mijn geaardheid verkeerd is: is het een ziekte of is het een zonde? Val ik onder de categorie: blind, doof, kreupel, stom, etc. of onder: hoereerder, afgodendienaar, moordenaar, leugenaar, etc.
Voor dit contact wist ik al dat ik homoseksuele gevoelens had. Er weten al een aantal mensen van. Toch voel ik me vaak eenzaam omdat niemand weet van het contact met het maatje van een aantal jaar geleden. Ik weet me soms geen raad met mijn gevoelens en met mijn toekomst. Soms ben ik zo vol van wanhoop dat ik een eind aan mijn leven wil maken, gelukkig is dat tot nu toe nog altijd niet gebeurd, omdat God mij ervoor heeft bewaard.
Vanuit mijn kerkelijke opvoeding (Ger. Gem.) weet ik natuurlijk bij ratio dat wat ik uitspook, niet helemaal conform de Schrift is. Oftewel: God gruwt van mijn levenswandel.
Uit ervaring weet ik wat die jongen voelt. Het is voor mij ook een jarenlange worsteling geweest en het heeft m'n baan gekost omdat ik het niet meer vol hield vanwege mijn eenzame en moeilijke weg. Uiteindelijk kwam het tot een uitbarsting, omdat ik alles voor mezelf had gehouden terwijl ik nog wel getrouwd was.
Ook ben ik al enkele keren te ver gegaan, waarvan ik weet dat ik er niet goed aan gedaan heb. Ik voel me dan zo schuldig tegenover God; Hij die me dag aan dag gadeslaat, omringt met zijn trouwe zorg, en mij ook in al mijn ongerechtigheid nog verdraagt, wat een groot wonder is. En dan bid ik weer om vergeving en bewaring voor de zonde als de verleiding er weer is. En toch dan nog keer op keer te vallen in die zonde, bezoek van pornosites, enz. Ik voel me zo wanhopig dan en denk: zie je wel, ik kan het vanuit mezelf gewoon niet. Ik probeer wel het rechte pad te bewandelen, maar toch het breekt me keer op keer bij de handen af.
Ik ben 22 jaar en heb homofiele gevoelens. Nu is het zo dat ik erg verliefd ben op een jongen uit onze vriendengroep. Dit vind ik erg lastig. Ze weten nog niet dat ik die gevoelens heb. Als ik hem zie voel ik me nogal ongemakkelijk, maar dat ligt natuurlijk aan mezelf. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Hoe kan ik erachter komen of ik homofiele gevoelens heb of niet? Ik heb het idee dat ik zowel op jongens als meiden val, is dat mogelijk?
Ik ben homoseksueel en ik ik walg er van. Ik kan niet op tegen de lusten; ik ben een keer de fout in gegaan (ook meerdere keren op internet). Ik heb er daarna zoveel berouw over gehad. Mag ik nog naar de hemel? Ik heb het in de Bijbel opgezocht, maar vond geen antwoord. Ik wil gewoon een gezinnetje en verliefd zijn op een meisje. Ik wil mijn ouders en God dit alles niet aandoen. Niemand weet ervan en het vreet bijna wel iedere dag aan me
Ik ben een man van 20 en ben verslaafd aan gayporno. Ik wil geen homo zijn! Het kan en mag niet! Ik wil er wel graag mee stoppen, maar kan het niet. Ik bid er vaak voor, maar steeds doe ik het weer en dan vraag ik daarna weer om vergeving. Ik weet dat dit absoluut niet de manier van leven is voor een christen en wil dit ook echt niet, maar ik kan het niet laten. Ik durf er met niemand over te praten, terwijl ik toch weet dat er mensen zijn die mij kunnen helpen. Ik ga naar de kerk en hoor steeds daar dat ik mijn leven moet beteren en dat wil ik ook héél graag. Ik voel me telkens ook heel schuldig als ik een preek hoor en weet dat de manier hoe ik leef niet goed is. Ik zou graag een lieve vrouw willen ontmoeten waar ik verder mee zou kunnen gaan en een ‘normaal’ leven zou kunnen hebben. Zoals het nu gaat, wil ik het niet langer. Ik heb soms echt een hekel aan mezelf en weet dat dit niet goed is. Ik walg soms van mezelf als ik weer naar porno heb zitten kijken. Hoe kom ik er vanaf? Ik durf niet met anderen te praten. Ook niet met een psycholoog of maatschappelijk werker! Maar ik weet dat ik toch iets moet doen.
Ik voel al heel lang dat ik lesbisch ben en ik kan het niet langer meer volhouden om geen relatie met een vrouw aan te gaan! Wat moet ik hiermee, want ik ben verliefd op een vrouw, en ik verlang naar haar!
Wat moet je doen als je als meisje van 16 jaar verliefd bent op een jonge vrouw? Ze is getrouwd en zit bij mij in de kerk.
Ik ben een meisje van 16 en ik ben verliefd op een vrouw van 23. Ik logeer in een logeerhuis en daar heb ik haar leren kennen: zij werkt daar. Ik logeer daar ongeveer een keer per maand. Ik zie haar dus ook al niet zo veel want als ik daar kom dan moet ik net geluk hebben dat ze werkt. Ik mis haar vaak heel erg, dan lig ik te huilen in bed. En als ze dan wel werkt en ik ben er ook, ben ik vaak bang dat ze er achter komt dat ik verliefd op haar ben. Wat kan ik doen??
En daarom ben ik ook niet homoseksueel, maar val ik op vrouwen. Voor mezelf erken ik me als een heteroseksueel met soms homoseksuele gevoelens. Maar ik zou ook helemaal geen seks of een relatie met een man hoeven te hebben. Het is alles een zucht naar bevestiging geweest, waardoor ik deze gevoelens kreeg. Mijn vraag nu is, hoe kom ik van deze gevoelens af?
Mensen om me heen zeggen: breken, het mag niet, het kan niet, veel te gevaarlijk. M'n huisarts daarentegen en een predikant zegt juist: investeren en elkaar liefhebben als een David en Jonathan, ook al moet je je bewust zijn van de gevaren die er kunnen zijn, maar doe het alles voor het aangezicht van de Heere. Gisteren sprak ik die vriend nog even en hij zei me: jongen, jij zit maar te wroeten in jezelf, dit mag je niet voelen, dit mag je niet merken, dat mag je niet, en je beseft ook zelf wel dat je je gevoelens en zonden er niet onder krijgt omdat dat niet kan. Ik moet leren naderen tot de Heere en het zeggen: “Heere, hier ben ik, U kent me, met m'n verdriet, strijd, moeitevolle leven, m'n gevoelens, ook richting m'n vriend. En dan moet de Heere het gaan doen, en moeten we ons overgeven.” En ja, ik denk dat dat waar is.
Lieve jongens en meisjes, ik hou intens veel van jullie! Jullie wanhoopskreten zijn niet aan de orde gekomen in de discussie... it's about time! The urgency of now!
kruipt even stil in een hoekje, geschokt van de opsomming die ik net pagina voor pagina heb zitten kopieëren.
