Binnenshuis mishandelen, buitenshuis hulpvaardig.

[Harm-J]

Maar je hebt het dus ook wél gekend! Er komt een dag dat je weet dat het mag, zelfs moet, boos zijn op de ouders maar dat kost tijd... en is ook bij mij niet gemakkelijk gegaan.

Vooral die eerste regel, ja! Ook hierin kan ik alleen voor mij zelf spreken, dit ook in de (stille) hoop dat iemand er wat aan heeft. Het is niet zo simpel als mensen (soms willen of lijken te*) stellen van bid en u zal (direct) geven of genezen worden en of dat het bijbels gezien juist is of zou zijn om te vergeven, of zonder boos te zijn of mogen zijn op de ouder(s).

Daadwerkelijk vergeven kan iemand pas echt als hij of zij er aan toe is. Dit is/kan soms een lange weg zijn. Soms moet men ook kunnen begrijpen dat mensen het niet meer kunnen opbrengen. (het vergeven) Dit doordat de wonden die zijn ontstaan, te diep van binnen zitten, of doordat de of een dader niet wil toegeven of niet meer in leven is.

*Mensen die niet in die situatie hebben gezeten, of er goed bekend mee zijn.

Edit:
Zelfs na het schrijven en posten hiervan, kwam de vraag bij mij (nog) naar boven, is het wel Christelijk om hier over zo openlijk over mijn ouder(s) te schrijven? Toch is het antwoord hierop, een volmondig ja, zeker als ik door mijn schrijven (heel misschien) iemand een stukje troost kan bieden en iets van de gedachte af kan nemen of bij mensen in de omgeving of het slachtoffer zelf van of bij de de woorden/gedachten van:

"ik/hij/zij zal het wel verdiend hebben", of "ik/hij/zij zal het wel uitgelokt hebben, of het is/was toch wel een lastig kind etc..etc " en dat soort gedachten.

[Riska]

Jezus geeft niet de opdracht tot vergeven, het moet niet. Ook niet waar hij zegt: vergeef 70x7 maal. Het getal 7 geeft heelheid weer, heil en als je vergeeft is dat tot eigen heil, heling, genezing. Het zou kunnen zijn dat als je een keer niet vergeeft, het je bitter gaat maken.
Maar tussen daad en vergeving kunnen jaren en jaren zitten. Want eerst moet de wanhoop, het verdriet, de pijn en de woede eruit.

Vergeven is overigens niet afhankelijk van berouw van een dader of van een dader die niet meer in leven is. Dan maak je jezelf nog afhankelijk van diegene.
Jij gaat je eigen gang en op een gegeven moment kun je het loslaten.
Ik spreek uit ervaring - mijn vader overleed 39 jaar geleden.

Ja, het is goed het te benoemen. Hoe anders weet iemand die iets vergelijkbaars is overkomen en/of aangedaan, hoe ermee om te gaan, hoe noodzakelijk het is, hulp te zoeken?
Niet voor niets zijn er een aantal lotgenotenforums, die zeer druk worden bezocht.

[SamanthaH]

Ik heb er geen idee van hoe het komt dat kinderen loyaal blijven naar ouders toe. Het is gewoon een feit dat het zo is en soms ook wordt therapie belemmerd, omdat het kind het niet over het hart kan verkrijgen boos te zijn op de ouders. Dat 'kind' moet je ruim nemen - een volwassene is ook een kind en blijft verontschuldigingen zoeken, vaak.

Wat wij kunnen doen? Alert zijn op signalen dat een kind het thuis niet goed heeft (zacht uitgedrukt). Maar het is ook daarin niet gemakkelijk.
Kinderen met respect behandelen. Dat is het belangrijkste.

Kinderen verdienen respect...
De integriteit van
hun lijf,
hun karakter,
hun diepste zelf,
mag niet,
mag nooit
op welke wijze dan ook
worden aangetast.

Mishandeling,
misbruik,
kinderarbeid,
prostitutie,
het mag niet voorkomen
en daar waar het wel voorkomt,
zegt het iets van de volwassenen,
niet en nooit van het kind, dat
machteloos en weerloos is.

Kinderen verdienen respect
onder alle omstandigheden.
Zij hebben er recht op
in hun waarde te worden gelaten.

Uit: Met pijn in het hart,
-gesprekken met mijn vader en met God.
uitg. Ekklesia

Wat een prachtig gedicht zeg. Eigenlijk is het natuurlijk niet zo mooi dat het nodig is dat deze dingen gezegd moeten worden. Is het door iemand geschreven die zelf akelige dingen mee gemaakt heeft? Of weet je dat niet?

[SamanthaH]

Hoe kan het dat kinderen loyaal blijven aan ouders die hen van alles aan doen? Dat kan ik absoluut niet begrijpen!

Volgens dit boek is loyaliteit deels biologisch bepaald (bloedverwantschap) en deels door gezamenlijke ervaringen, waarin ook de geschiedenis van de voorafgaande generaties doorwerkt. Door het simpele feit dat een kind uit zijn/haar ouders is ontstaan is er loyaliteit.
Ergens anders las ik dat loyaliteit richting ouders wordt versterkt door negatieve berichten van anderen over deze ouders (opmerkingen gemaakt tegen het kind). Het kind schiet dan in de verdediging.

Bedankt voor de link. Ik heb het gelezen en er veel van geleerd! Ik wist niet dat loyaliteit zo ver en diep gaat.

[SamanthaH]

Maar het gekke, stomme (of hoe je dat maar wilt noemen) is, dat een kind als het eenmaal volwassen is geworden loyaal blijft. Om echt boos te worden, om echt de schuld volledig bij de ouders/verzorgenden te leggen is onvoorstelbaar moeilijk. Er is altijd wel iets van: "ik zal het wel verdiend hebben", of "ik zal het wel uitgelokt hebben" en dat soort gedachten.

Die fase heb ik gelukkig (om het even bij mij zelf te houden) gelukkig achter mij kunnen laten, (jaren geleden) dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Deze fase heb ik niet achter mij kunnen laten zonder te moeten knokken met God. Na lang vechten kan ik nu wel voor mijzelf zeggen: "Het was niet God die mij dit liet overkomen, het was de/een mens die het mij liet overkomen".

Het is een lange weg geweest, soms vliegt het mij nog wel eens naar de keel. Ik schrijf dit niet voor mij zelf, meer voor mensen/kinderen die het overkomt of is overkomen. Die kinderen/ mensen zou ik mee willen geven: Je hebt het niet verdient, je hebt het niet uitgelokt! Een ouder hoort zijn kind te beschermen, niet andersom! Een ouder die kinderen uit naam van God of op grondslag van de bijbel niet juist behandeld, handelt niet uit naam van God!

Mocht iemand zich zelf hier in herkennen als overkomene, zoek hulp, laat je als slachtoffer niet in de rol van dader plaatsen door de gedachte toe te laten van: "ik zal het wel verdiend hebben", of "ik zal het wel uitgelokt hebben".

Harm-Jan wat dapper om deze dingen hier op refoweb neer te zetten!! Vooral ook omdat je het doet omdat anderen er misschien wat aan hebben. Dat vind ik heel mooi!

[SamanthaH]

Riska, ik kreeg een melding dat er een reactie van jou op het forum was. Maar ik kan geen reactie ontdekken op dit topic???? Doe ik iets niet goed? Sorry ik ben hier nog niet zo thuis op het forum!

[Riska]

Helemaal bovenaan in het forum staat: ...nieuwe berichten.
Dat klik je aan, dan krijg je de persoonlijke berichten(pb).
Als je zo'n bericht krijgt staat er een link bij. Die klik je aan en dan kom je precies waar je zijn moet.

[SamanthaH]

Helemaal bovenaan in het forum staat: ...nieuwe berichten.
Dat klik je aan, dan krijg je de persoonlijke berichten(pb).
Als je zo'n bericht krijgt staat er een link bij. Die klik je aan en dan kom je precies waar je zijn moet.

Bedankt, ik zal kijken of ik het kan vinden.

Ik zit met een probleem. Het zoontje van onze buren hoor ik vaak heel hard huilen. Vooral als hij buiten is maar ook binnen. Hij roept dan steeds: mama mama. Dat gaat zo een half uur of nog langer door maar er komt niemand naar hem toe. Ik vind het zo zielig voor dat ventje, ongeveer 2,5 jaar. Wat kan hier mis zijn? Ik voel me er niet prettig bij dit te horen. Maar wat kan ik doen? Of is dit normaal?

[SamanthaH]

Niemand tips of iets dergelijks op mijn vraag uit vorige reactie??

[LeChat]

Even geduld denk ik, niet iedereen is elke dag online.

Wat weet je verder van de situatie daar? Zie je ze wel eens samen, als gezin of de moeder met het kind samen bijv. en hoe zijn ze dan tegen het kind?

[SamanthaH]

Hoi,

Nee ik zie de meoder en het kind (waar ik over mailde) eigenlijk nooit samen. Ik heb daar dus geen beeld van.

Niemand heeft hier tips voor mij? Het word nu juist ook meer aangescherpt om als buren allert te zijn. Daarom had ik die vraag over het huilende buurkind. Nof iemand die hier iets over wil zeggen?

[MissF]

Ik heb geen idee Samantha. Ik denk dat het goed is om als buren alert te zijn, maar soms huilen kinderen ook gewoon. Ik vind het soms al vervelend als Jurian even huilt. We laten hem maximaal 10 minuten huilen als hij in bed liggen, daarna gaan we pas naar hem toe (als hij er net in ligt hoor, niet als hij gewoon net wakker is geworden ). Dan kunnen onze buren ook wel eens denken dat er iets mis is. Terwijl dat helemaal niet zo is, maar heel af en toe huilt hij gewoon eventjes als hij moet gaan slapen (nooit langer dan 2 minuten trouwens tegenwoordig).

Ik schijn vroeger ook urenlang 'mama' geroepen te hebben, waar mijn moeder ook niet altijd meer op reageerde, want iedereen werd er knetter van. De hele dag door, gewoon, om aandacht te trekken ofzo. En ik ben absoluut niet mishandeld, en heb bergen aandacht gehad

Dus het is denk ik gewoon moeilijk om er iets over te kunnen zeggen

[LeChat]

Van een afstand is het natuurlijk lastig (zo niet onmogelijk) in te schatten of het een bedreigende situatie is, hè. Is er niemand in de buurt met wie je erover kunt praten, wat die ervan vindt?

[SamanthaH]

Ik heb geen idee Samantha. Ik denk dat het goed is om als buren alert te zijn, maar soms huilen kinderen ook gewoon. Ik vind het soms al vervelend als Jurian even huilt. We laten hem maximaal 10 minuten huilen als hij in bed liggen, daarna gaan we pas naar hem toe (als hij er net in ligt hoor, niet als hij gewoon net wakker is geworden ). Dan kunnen onze buren ook wel eens denken dat er iets mis is. Terwijl dat helemaal niet zo is, maar heel af en toe huilt hij gewoon eventjes als hij moet gaan slapen (nooit langer dan 2 minuten trouwens tegenwoordig).

Ik schijn vroeger ook urenlang 'mama' geroepen te hebben, waar mijn moeder ook niet altijd meer op reageerde, want iedereen werd er knetter van. De hele dag door, gewoon, om aandacht te trekken ofzo. En ik ben absoluut niet mishandeld, en heb bergen aandacht gehad

Dus het is denk ik gewoon moeilijk om er iets over te kunnen zeggen

Hoi, ja voor jou verhaal is natuurlijk ook wel wat te zeggen, dat je vroeger ook huilde en mama riep. Ik wil niet graag te bezorgd overkomen. Toch heb ik er een akelig gevoel bij (bij dat buurkind). Ik hoor ook wel dat hij valt en dan begint te huilen en mama roepen en er komt niemand...

[SamanthaH]

Van een afstand is het natuurlijk lastig (zo niet onmogelijk) in te schatten of het een bedreigende situatie is, hè. Is er niemand in de buurt met wie je erover kunt praten, wat die ervan vindt?

Ik heb wel eens een balletje op proberen te gooien bij een paar anderen. Maar ik krijg toch het gevoel dat ze het maar overdreven vinden (misschien is dat ook zo) Maar ik voel me er niet prettig bij dit te horen en niet te weten of het normaal is, snap je?