Trek geen juk aan met een ongelovige?

[Riannee]

Ik heb ook ongelovige vrienden(gehad). Het maakt mij niks uit, ik kan prima een vriendschap hebben met iemand die niet gelooft, maar ik vind het ook fijn om vrienden te hebben die wel geloven, zodat je het daar ook met hun over kunt hebben en met hun naar de kerk kunt gaan enzo.

En bovendien.. hoe meer ongelovige mensen wel christelijke vrienden hebben, hoe meer zij dus ook met het geloof in aanraking komen! Ze kunnen er alleen maar beter op worden dus

[sela]

Zahra, iets minder fel kan ook!

ben ik fel....hmmm dat vind ik juist van jou dat je vaak fel reageert

het kan soms best dat ik fel ben, maar ik erger me aan eigenwijze mensen die alles maar beter denken te weten
alhoewel is zelf ook vaak zo'n eigenwijze betweter ben

Het is nooit onmogelijk dat een ander iets beter weet dan jezelf

gek he, kom je op een dag opeens weer dat vrolijke muisje tegen.. cisca!

[Riska]

dat heb ik ook ja en dan moet je er ineens weer aan denken...

[essieee]

[Gurkie]

Voor mij is het heel simpel.
Een juk is een last. Paulus zegt dat je beter geen last op je kunt laden door met een ongelovige om te gaan. Ik lees dat als: zorg dat je relatie met een ongelovige geen last wordt.
Er staat: mét een ongelovige. Alsof je samen de last draagt. Dat kun je beter voorkomen.
Dan kun je kiezen. Óf je sluit je helemaal af voor ongelovigen. Óf je gaat zo wijs en liefdevol met elkaar om dat de omgang helemaal geen last is.

[australiafreak]

maar gurkie, ik vraag me af of dat laatste wat jij zegt mogelijk is...

wat nou als je zo wijs en liefdevol met een ongelovige om gaat, dat hij zijn ogen (en hart) open zet voor het evangelie...
Dan lijkt het probleem opgelost, maar dat is het dan toch nog steeds niet. Want de praktijk van zijn leven en de praktijk van het leven van een gelovige, die haar leven als zodanig al haar hele leven heeft ingevuld lijken dan niet eens op elkaar.
En wat nou als hij dat probleem niet ziet en zij wel? Is het dan liefdeloos om toch niet voor die relatie te gaan met als risico dat er niemand anders is die hem bij de hand neemt mee naar de troon van God? Of is het dan wijs om dit juk niet aan te gaan en dus te kiezen voor je eigen relatie met God en ergens ook gehoorzaam te zijn aan wat God in zijn woord beveelt? Ik vind het een dilemma...

[Gurkie]

Ik had het niet over een liefdesrelatie, maar over relaties in het algemeen. Dus met je vader, je oma, je vriendin, je collega, je sportmaatje, je geliefde, je broer, je schoonzus, je punnikvriendin... whatever.

[Riska]

maar gurkie, ik vraag me af of dat laatste wat jij zegt mogelijk is...

wat nou als je zo wijs en liefdevol met een ongelovige om gaat, dat hij zijn ogen (en hart) open zet voor het evangelie...
Dan lijkt het probleem opgelost, maar dat is het dan toch nog steeds niet. Want de praktijk van zijn leven en de praktijk van het leven van een gelovige, die haar leven als zodanig al haar hele leven heeft ingevuld lijken dan niet eens op elkaar.
En wat nou als hij dat probleem niet ziet en zij wel? Is het dan liefdeloos om toch niet voor die relatie te gaan met als risico dat er niemand anders is die hem bij de hand neemt mee naar de troon van God? Of is het dan wijs om dit juk niet aan te gaan en dus te kiezen voor je eigen relatie met God en ergens ook gehoorzaam te zijn aan wat God in zijn woord beveelt? Ik vind het een dilemma...

Ik heb het weer overgelezen, voor de zoveelste keer, maar begrijp nog steeds niet wat je precies bedoelt! Kun je het verder uitleggen?

[ajl]

Ik vind dit altijd een hele moeilijk discussie. Ik vraag mij dan ook vaak af of God die persoon niet op jouw levenspad heeft geplaatst om kennis te laten maken met het evangelie. Nu weet ik wel dat dit een hele makkelijke beredenering is.

Mijn man was ook ongelovig toen in hem leerde kennen. Op dit moment kan hij nog niet zeggen of hij gelovig is. Hij is er in ieder geval wel mee bezig, maar de totale overgave aan God en Hem volgen, heeft hij moeite mee. Ik kan mij dat ook heel goed voorstellen....hij was bijna 30 toen wij elkaar leerden kennen. Op die leeftijd is het niet makkelijk om ineens te geloven. Hij is iemand die altijd erg nadenkt over elke stap die hij in zn leven zet en wil echt een keuze maken.

In het begin van onze relatie hebben wij er veel over gesproken hoe we dat zouden doen als wij zouden trouwen/kinderen krijgen. Het heeft ook een paar jaar geduurd voordat hij meeging naar de kerk. Op dit moment gaat hij nog niet altijd mee ( sowieso niet 2 keer,zoals ik wel gewend ben). Wat mij dan wel ontroert is dat hij op zijn werk wel de discussie aangaat met ongelovigen en hun standpunten probeert te weerleggen.

Van mijn schoonfamilie ben ik dus de enige die naar de kerk gaat. Op feestdagen/zondagen die wij bij hen doorbrengen is dat soms best wel eens lastig. Gezamenlijk ontbijten mis ik daardoor eigenlijk altijd, omdat ik naar de kerk ga. Vind dat soms nog wel eens moeilijk.Ook bij mn vrienden ben ik eigenlijk de enige die naar de kerk gaat...moet zeggen dat dat nooit op problemen gestuit heeft. Zij weten welke dingen ik wel/niet doe op zondag en houden daar ook rekening mee.