Roodkapje schreef:De ontwikkelingspsycholoog Gerrit Breeuwsma (Rijksuniversiteit Groningen) vindt het allemaal maar modieuze onzin. Hieronder legt hij in een uitvoerig maar spannend en meeslepend betoog uit waarom.
Goed stuk inderdaad, ter informatie: Gerrit Breeuwsma is hoogleraar ontwikkelingspsychologie aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Misschien vind ik het wel onzin omdat ik ontwikkelingspsychologie van hem gehad heb op de universiteit. Ach, nou dan ben ik in goed gezelschap hè
Gerrit Breeuwsma gooit volgens mij met een heleboel vuil badwater een kindje weg. Hij heeft het nog wel gezien, geeft het zelfs nog een aai:
Veel mensen zullen ervaringen met (hun) kinderen of zichzelf hebben die overeenkomen met de beschrijving die Aron van hoog sensitieve kinderen geeft. Kinderen die introvert zijn, moeite hebben met grote veranderingen, zich minder op hun gemak voelen in groepen, zich sneller zorgen lijken te maken over zaken die voor andere kinderen geen enkel probleem zijn: wie kent ze niet?
Het is dan ook zinvol om rekening te houden met deze kinderen, zeker in een tijd waarin alles om assertiviteit en sociale vaardigheid lijkt te gaan.
maar waarschijnlijk omdat hij teveel van het badwater in zijn ogen heeft gekregen, glipt het kind zo tussen zijn vingers door. (Overigens is deze Breeuwsma dezelfde die opkomt voor de zachte kant van de psychologie als wetenschap.)
Alles rondom hooggevoeligheid ligt ook lastig. Wel of niet, meer of minder gevoelig zijn zelf al, laat staan ‘hooggevoelig’ met een afkorting voor zichzelf gereserveerd. Aan hoogbegaafdheid zijn we gewend en daar kunnen we ook eigenlijk niet onderuit. Maar onder hooggevoeligheid wel als we willen. “De testen deugen niet.” “Het komt allemaal uit de new age hoek.” (Die begrijp ik nog wel, al vind ik dat dus het badwater.) Er is geen diagnose voor. (Die begrijp ik niet, van hoogbegaafdheid toch ook niet?)
Dat hooggevoeligheid door de mand zou moeten vallen met het gelijk te stellen aan het gewone verschijnsel van stresskip snap ik ook niet zo goed. Dat zou zo zijn als hooggevoeligen zoals Roodkapje steeds suggereert er werkelijk en misschien wel ‘alleen maar’ op uit zijn bijzonder te zijn. Dat betwijfel ik echter.
Zorgelijk lijkt me wel weer wat Roodkapje signaleert: men wil perce een diagnose. Men vindt zichzelf beter. Men wil niet met maatschappelijk werk praten. Dat dit vaak ook niet het geval is bij hooggevoeligen zie ik dan weer, maar dit zal ook bestaan en dat ziet Roodkapje dan weer.
Een verklaring heb ik wel voor het feit dat hulpverleners boekjes in de handen worden geduwd. Met die verklaring weerspreek ik gelijk het feit dat hooggevoeligen er alleen maar op uit zouden zijn ‘belangrijk’ te zijn door iets te willen ‘hebben’. Er zijn nogal wat mensen (vele verhalen zijn bekend) die in de hulpverlening komen en daar nogal moeilijk gediagnosticeerd worden. Toch hebben ze fikse problemen. Zelf denken ze dat ze misschien wel ‘gek’ aan het worden zijn of het misschien altijd al geweest zijn. Ze hopen dat de hulpverlener hen kan vertellen wat er met hen aan de hand is. Terwijl die hulpverlener ‘zoekende’ is naar een eventuele diagnose die uitblijft, komt de patient informatie tegen over hooggevoeligheid. En die persoon herkent zich daarin. Is verrast en opgelucht dat ‘ie gewoon alleen maar hooggevoelig is en niet iets anders. Niet iets dat nog gediagnosticeerd zou moeten worden. Als de hulpverlener zich van deze ontdekking niet zoveel aantrekt en alsof er niets gebeurd is doorgaat met het zoeken naar een diagnose, voelt de patient natuurlijk heel sterk de neiging om de hulpverlener een boekje in de handen te duwen.
Bovenstaande is een patroon wat je vaak kunt herkennen. Ik ken daarentegen geen voorbeeld van iemand die bij voorbaat met een boekje bij een hulpverlener aankomt met de behoefte aan een diagnose voor hooggevoeligheid. Ik ben wel benieuwd of dat voorkomt op deze manier.
Waarom bevestigt de hulpverlener het feit eigenlijk niet dat een persoon nogal gevoelig is? Roodkapje suggereert dat een goede hulpverlener dat niet zal doen. Maar is het eigenlijk wel zo erg? Het kan zijn dat hulpverleners bang zijn dat die persoon dan niet meer verder wil kijken, maar daar alles op gooit. Alsof er geen verkeerde patronen zijn ontstaan in iemands leven. Alsof er geen ontwikkelingsstoornis is ontstaan. Alsof er helemaal geen diagnose meer gesteld hoeft te worden. (Volgens mij kun je na het vaststellen van het feit dat iemand eigenlijk best wel heel gevoelig is, nog steeds naar zulke dingen kijken hoewel een diagnose dan soms (niet altijd) niet meer gesteld hoeft te worden)
Bovendien is het nooit zo’n item geweest om te kijken wat voor invloed een eventueel aangeboren verschil in gevoeligheid heeft op iemands psychische ontwikkeling. Het zou interessant zijn om na te gaan wanneer en in welk verband daar wel naar gezocht is. En waarom daar verder niet veel mee gedaan is. Ik heb het ooit eens geprobeerd en kwam een aardig eindje door uit te gaan van de term ‘neurasthenie’
Jammer dat er op het moment zoveel misverstanden zijn over hooggevoeligheid. Als er zoveel misverstanden en blinde vlekken bij hulpverleners en ook bij hooggevoeligen zelf en hun woordvoerders blijven bestaan als nu, komt dat niemand ten goede.
14 punten, wat nu?
