De kerk is een gebouw, een groep mensen, maar de kerk zelf laat al vaak genoeg zien, bij elke kerkscheuring, bij elke beslissing niet mee te gaan in een samensmelting, bij elke poging van tegemoetkoming naar andere kerken toe, hoezeer zij zelf blijkbaar een los staand deel wil blijven van het lichaam van Christus.
Wel, ik heb er geen behoefte aan om bij een los oog te horen, en heb geen enkele verplichtingen naar een los oog toe als het gaat om belijdenis of wat dan ook.
Ik heb belijdenis gedaan van mijn geloof, en ja ik heb het feit aangekaart dat het "belijden dat het geloof dat in deze kerk geleerd wordt de ware en volkomen leer is" mijn twijfels had, en dat vormde geen probleem volgens dominee als het ging om >deze kerk< als individuele kerk.
Belijdenis afdoen voor de rest van je gemeente, verandert het ook maar iets aan jou of je relatie met God? Dat ene geindoctrineerde woord? Zal God je ook maar een cent minder waard vinden als je niet aan dat ritueel mee hebt gedaan?
Zeg dat je voor God hebt gekozen, of je dat nou in een belijdenisdienst doet of niet. Er zijn honderdduizenden belijdende leden die niks geloven, en honderdduizenden niet-belijdende leden die een sterker geloof hebben dan wie dan ook. Om die reden alleen al hecht ik weinig waarde aan dat ja-woord.
Je kunt als je twee bent geworden vast al wel ja zeggen, en op je twaalfde kun je het al lang menen. Zeg het liever je hele leven lang, dan 1 keer voor een kerk vol mensen.
Een grens daarbij stellen voor leeftijd... hoe kun je juist kinderen zo keihard er buiten sluiten? Laat ze meedoen met het avondmaal op een eigen manier, de Joodse kinderen waren ook deel van het Pascha, sterker nog, hadden een hoofdrol erin. Als kind vond ik het een afwijzing om buiten het avondmaal gehouden te worden. Geloven als een kind... houdt dat op bij het woord 'als'? Of is het iets dat je kinderen ook kunnen doen, ook voordat ze 18 zijn?
