Toen wij mijn schoonouders gingen vertellen, dat we bezig zijn met een adoptieprocedure, toen begon mijn man echt op zo'n manier van... nou ja, alsof ik dus zwanger zou zijn, zeg maar.
Sowieso zie ik die mensen zelden en komen we nooit langs, dus het feit dat we zomaar even kwamen aanwippen, gaf mijn schoonmoeder al de overduidelijke hoop, dat dan nu eindelijk het grote nieuws daar was... (en ik zat stilletjes te genieten - heel fout ik weet het - maar ik mag mijn schoonmoeder niet zo). Zij zitten op de bank, mijn man stralend voorzichtig vertellen... dat... en mijn schoonmoeder steeds meer glimmen.... we gaan ADOPTEREN.
BOEM... meteen die hoopvolle blik weg, verwarring alom, wat gekuch, wat gestamel. Maar mijn schoonvader vond het ZO leuk, dat hij meteen opsprong van zijn stoel en helemaal stond te roepen, dat dat precies was wat hij bij ons vindt passen enzo. En dat mens zat daar maar op die bank te kuchen.
Het enige wat mijn schoonmoeder kon uitbrengen was op een gegeven moment de woorden "ow, worden dat dan negroïde kindjes?"
Ow, ik heb genoten
