Ik heb net het TV programma van de EO gezien. En omdat ik geen zin heb om met de Nazorg te praten, praat ik het hier maar van mij af. Misschien hebben jullie er wat aan.
Het was een indringende documentaire die je maar zelden ziet. Ik ben op dit moment blij dat ik een tv in huis heb, waardoor ik dit soort programma's kan bekijken.
Drie mensen werden geportretteerd. Twee mensen die zelfmoord pleegden, en een persoon die twee zelfmoordpogingen deed.
Een jongen van 22 jaar, die zo depressief werd dat hij op de spoorrails ging liggen. Zijn ouders en zus vertelden hun verhaal. Een oude man, die na het overlijden van zijn zeer geliefde vrouw in een oneindig zwart gat terecht kwam, en geen andere uitweg meer zag. Zijn zoon verteld hoe het zo ver kwam. En een jonge vrouw die, na twee zelfmoordpogingen nu durft te zeggen dat ze durft te genieten.
Drie totaal verschillende verhalen. Drie christelijke mensen. Voordat zij stierven, of wilde sterven, geloofden ze, op hun eigen verschillende manier, in God.
De familie blijft verslagen achter. ''Hoe kan God dit toelaten?" vroeg de vader zich af, die zijn zoon verloor. ''De God die ons een land vol licht heeft beloofd.'' Op de laatste dag van zijn leven wilde zijn zoon perse nog naar de kerk. ''Hij zocht houvast bij alles.''
Een zoon die achterblijft blijkt een omgeving te hebben die overtuigd is ''dat je vader in de hel is''. De zoon ervaart dit als zeer schokkend, en vraagt zich af hoe in hemelsnaam mensen kunnen oordelen over het leven en de dood van zijn vader, en wie eigenlijk de beslissingen neemt over hemel en hel. "Mijn vader hield op zijn eigen manier van God, ook op zijn laatste dagen.''
"Dit was niet wat God wilde met mijn leven'' dacht de jonge vrouw na haar eerste zelfmoordpoging. En toch deed ze het nog eens. Nu pas durft ze te genieten, en gelooft ze dat het van God ook mag.
"Als iemand aan kaker overlijdt, is de omgeving vol begrip en wordt erover gesproken. Maar wanneer iemand overlijdt omdat hij of zij zo'n uitzichtloze situatie heeft, zegt niemand wat. Dan is het taboe.''
Mensen van Refoweb, ik wil jullie vragen, vooral diegene die met deze discussie mee doen, zaterdag aanstaande naar de herhaling te kijken.
Ik ben zelf jarenlang depressief geweest, en heb verschillende keren op het punt gestaan zelfmoord te plegen. Dat ik er nu nog ben, is een wonder te noemen.
Elke veroordelende opmerking jegens mensen die zelfmoord willen plegen of pogingen hebben gedaan, of jegens de nabestaanden, is een dolksteek in het hart. Alleen God heeft de macht (en daar mogen wij voor danken) om te beslissen welke kant het met iemand op gaat. Laat dat duidelijk zijn.
Voor de mensen zonder tv of zonder tijd hier de link met een kleine impressie van deze docu:
http://www.eo.nl/portals/programs/episo ... de=4335024
Beste mensen, denk na voordat u ook maar iets zegt over mensen die het water aan de lippen staat.
Bedankt voor het lezen.
Equilibrist.
