Werken in de zorg...

[lammetje]

Artsen weten soms niet hoe ze met bepaald gedrag om moeten gaan omdat de verpleging daar iedere dag op staat is dat anders. Die kennen de cliënten gewoonweg beter. Ik merk dat soms ook op onze afdelingen, erg vervelend is het wel!!! Soms vraag ik wel eens of ze een dagje met ons mee willen lopen (als ze bv aan mij vragen of ik met hen mee wil kijken) maar geen interesse hoor

[Marcos]

Er zijn inderdaad artsen die hier slecht mee om kunnen gaan. Je zou toch wel verwachten dat ze hiervoor tijdens de opleiding wat meekrijgen, en het is ook een stukje professionaliteit om ook met deze mensen (en begeleiders) gepast om te gaan.

Overigens geldt dit niet alleen voor artsen, want er zijn veel meer mensen die hier heel slecht mee om kunnen gaan. Ook genoeg verpleegkundigen/verzorgenden. Maar die kiezen dan gewoon een andere patientencategorie, en artsen hebben die keuze vaak niet..

Verder heb ik geen slechte ervaringen met artsen-gehandicapten/dementerenden, wat ik vaak zie is dat ze juist heel erg hun best doen op het niveau van de patient te komen en ze op het gemak (proberen te) stellen. Je kunt dit dus niet generaliseren en al helemaal niet dat alle artsen asociaal zijn... (uitzonderingen daar gelaten)

[linde]

Ik zelf denk dat het vooroordeel artsen kunnen niet veel met mensen met een beperking ook wel een beetje overdreven wordt. En ook gevoedt trouwens, merk wel dat er bij ons gezegd wordt tegen stagiaires dat met artsen niet veel te beginnen is. Misschien dat ze qua omgang met de persoon meer moeite hebben maar.. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een arts zijn werk niet goed deed en tja zoals al gezegd is logisch dat een arts er wat minder flexibel mee omgaat die ziet de persoon niet zo vaak als jij als verpleegkundige zelf. En mocht het de verkeerde kant op gaan dan zijn we er als verpleegkundigen gelukkig om in te grijpen
Zelf heb ik op mijn werk wel goede ervaringen met artsen (op stage niet zo maar dat had meer te maken met het feit dat de arts niet met een stagiaire meewilde ) Heb zelfs een keer gehad dat een arts een stervende bewoner van me overnam daar was ik echt heel erg verbaasd over!

[Gerdien B.]

Ik heb nog nooit meegemaakt dat een arts zijn werk niet goed deed en tja zoals al gezegd is logisch dat een arts er wat minder flexibel mee omgaat die ziet de persoon niet zo vaak als jij als verpleegkundige zelf. En mocht het de verkeerde kant op gaan dan zijn we er als verpleegkundigen gelukkig om in te grijpen

Er zijn best artsen die hun best doen, maar als ze nu is beginnen met naar ons als groepsleiding te luisteren. Dat voorkomt veel stress bij de bewoner en kunnen wij het zo goed mogelijk in goede banen leiden.
Ik heb nu paar keer meegeemaakt dat de artsen hun werk niet naar behoren deden omdat ze niet weten hoe ze met ze om moeten gaan.

Als groepsleiding kan je dan wel in willen grijpen, maar op een 1 of andere manier luisterden ze alle keren niet. Wat moet je dan?
Je kan helemaal niets!!!
Wie is er de dupe? De bewoner!

[MissF]

Ik denk dat je als arts ook je doelgroep hebt die je het meest trekt. Net zoals ik bij de SPH kan kiezen uit:
kinderen, jongeren, ouderen, verstandelijk/lichamelijk gehandicapten, maatschappelijke opvang, ligt een van deze doelgroepen mij gewoon het meest. Als ik met jongeren, kinderen en ouderen moet werken vind ik het prima. Als ik met verstandelijk gehandicapten om zou moeten gaan zou ik echt geduld op moeten brengen, omdat dat me gewoon niet ligt.

Als arts heb je vast ook je doelgroep die je geweldig vindt, wat gewoon het beste gaat.
Bij mij in het verzorgingshuis, zie je echt artsen die het geweldig vinden om met ouderen om te gaan, maar ook artsen die dat niks vinden.
Als arts heb je alleen 'de pech' dat je alle doelgroepen hebt

[Daphne]

Ik denk dat je als arts ook je doelgroep hebt die je het meest trekt. Net zoals ik bij de SPH kan kiezen uit:
kinderen, jongeren, ouderen, verstandelijk/lichamelijk gehandicapten, maatschappelijke opvang, ligt een van deze doelgroepen mij gewoon het meest. Als ik met jongeren, kinderen en ouderen moet werken vind ik het prima. Als ik met verstandelijk gehandicapten om zou moeten gaan zou ik echt geduld op moeten brengen, omdat dat me gewoon niet ligt.

Als arts heb je vast ook je doelgroep die je geweldig vindt, wat gewoon het beste gaat.
Bij mij in het verzorgingshuis, zie je echt artsen die het geweldig vinden om met ouderen om te gaan, maar ook artsen die dat niks vinden.
Als arts heb je alleen 'de pech' dat je alle doelgroepen hebt

Ja, wij als SPH'ers hebben die keuze. Een arts heeft deze keuze niet (alhoewel hij/zij wel AVG han worden (Arts Verstandelijk Gehandicapten), zoals dat bij ons op het KDC is.) Ik vind dan wel, dat een arts wel van alle doelgroepen wat moet weten, zodat hij de cliënt op zijn/haar niveau te woord kan staan en met hem/haar om kan gaan.

[Marcos]

Maar dan nog kun je er gewoonweg nix mee hebben. Ik wil absoluut niet goedpraten dat artsen heel lomp omgaan met Gehandicapten en/of niet luisteren naar begeleiders...

Als je kiest voor verpleeghuisarts ofzo, moet je gewoon iets hebben met ouderen, moet je dat leuk vinden.

Maar als Chirurg (bijv.) krijg je naast alle 'gewone' patienten (gewoon is ook niet het juiste woord want er zijn ook veel niet-gehandicapten die een héél eigen aanpak nodig hebben) ook de gehandicapten. En wie is anders de behandelend arts dan jij...? Hier heb je dus niets te kiezen en dan moeten ze het beste er maar van maken.

[Daphne]

Maar dan nog kun je er gewoonweg nix mee hebben. Ik wil absoluut niet goedpraten dat artsen heel lomp omgaan met Gehandicapten en/of niet luisteren naar begeleiders...

Als je kiest voor verpleeghuisarts ofzo, moet je gewoon iets hebben met ouderen, moet je dat leuk vinden.

Maar als Chirurg (bijv.) krijg je naast alle 'gewone' patienten (gewoon is ook niet het juiste woord want er zijn ook veel niet-gehandicapten die een héél eigen aanpak nodig hebben) ook de gehandicapten. En wie moet die anders verzorgen dan jij...? Hier heb je dus niets te kiezen en dan moeten ze het beste er maar van maken.

Daar heb je gelijk in. Ik bedoelde ook meer de huisarts en de verpleegkundigen in het ziekenhuis. Een chirurg ziet de cliënt alleen tijdens de operatie waarschijnlijk. In gesprekken voor- en achteraf kan de begeleider/ouder/verzorger van de verstandelijk gehandicapte meegaan en in het kort uitleggen aan de cliënt wat de bedoeling van bijv. de operatie is.
Als een verstandelijk gehandicapte op zaal komt te liggen, wordt dit wat anders. De ouders/verzorgers/begeleiders zijn er dan niet de hele dag bij. Tegenwoordig (hoorde ik van mensen die pas in het ziekenhuis hebben gelegen) zetten ze het eten bij je neer en halen het bord later weer op. Als er een verstandelijk gehandicapte/demente niet zelfstandig kan eten, heb je dus al een probleem. De verpleegkundigen hebben geen tijd om ze het eten te geven. Dus krijgen ze niets binnen. Dit gebeurt meer bij dementen dan bij verstandelijk gehandicapten trouwens.

[Gerdien B.]

Ik begrijp dat niet iedereen met ze om kan gaan.
Het enige wat ik wil is dat artsen en verpleegkundigen naar ons als begeleiders luisteren!
Dat zou voor ons heel veel ellende schelen.

Als ik bij een arts kom met een bewoner en aangeef dat hij de vragen die ze stelt niet snapt, dan moet ze niet zo eigenwijs zijn door toch door te gaan met te moeilijke vragen stellen aan de bewoner. Een ziekenhuis bezoek is al spanning voor ze. Door vragen te stellen die ze niet begrijpen bouw je de spanning op. Deze komt eenmaal na het bezoek: in de auto of als je mazzel hebt pas thuis er uit.

Als je onder narcose bent geweest dan duurt het vaak even voor je eten kan verdragen. Daarbij moet je een beschuitje en water/thee gedronken hebben voor dat je naar huis mag.
Als ik zie dat een bewoner van mij nog misselijk is en verpleging van ziekenhuis zet hem een beschuit voor, terwijl ik ook nog aangeef dat ze het beter aan mij kunnen geven omdat hij het anders in 1 a 2 happen naar binnen schrokt, dan vraag je er om dat hij gaat overgeven. Dan denk ik echt: doe niet zo strond eigenwijs en laat mij dat nou regelen. Wie kent hem nou het beste? Julllie wilden toch dat ik mee kwam? Waarom ga je dan alsnog toch je eigen gang?

want telkens weer zijn niet wij of zij de dupe maar de bewoner.

[liefie]

Ik heb al heel veel artsen meegemaakt in de thuiszorg maar artsen zijn echt ONTZETTEND EIGENWIJS bijna allemaal!!. Ik heb de laatste weken echt moeten praten als brugman om dingen voor elkaar te krijgen.
Net als gisteren een man voelde zich niet goed ik om bloeddruk meter gerend want de pols voelde niet goed.
Bloeddruk van 89 over 45 en een pols van 154. Even met mijn leidinggevende overlegd en gelijk dokter gebeld. Zegt de assistente dood leuk rond 4 uur 5 uur is hij er het was s' morgens 07.45!!!!
Ik heb echt een heel gesprek moeten aangaan om hem gelijk te laten
komen na 20 min gelukt. rond 08.30 was hij er gelijk ziekenhuis opname. Toen ben ik even helemaal uit mijn dak gegaan tegen die arts (was dezelfde als poosje terug toen had iemand een hele erge bloeding)
Die arts trok gewoon wit weg schrok eigenlijk van mezelf maar heb van alles tegen hem gezegd en ga ook echt een aanklacht tegen hem aan dienen. Ze verdienen bakken met geld maar ze zijn het niet eens waard!!!
heb echt zitten janken van kwaadheid op kantoor. Voelde me zo machteloos mensen hebben een arts nodig en dan komen ze niet. Die client ligt nu op hartbewaking en gaat helemaal niet goed. Zijn vrouw is heel erg dement en kan niet alleen zijn dus er zitten vrijwillegers bij en familie.
van de 15 artsen die bij onze clienten komen zijn er denk 3 die echt om de mensen geven dat is zo gaaf!!!
maar de rest mag allemaal ophoepelen

zo dat is eruit

[lammetje]

Toen ik in het zh werkte waren er ook echt 4 artsen die echt om de cliënten gaven, die zelf NA WERKTIJD nog even kwamen vragen of het goed ging!!!! En een daarvan gaat nu dus weg, echt zonde want hij was super goed in zijn vak!!

[tweetietwee]

Ik zelf denk dat het vooroordeel artsen kunnen niet veel met mensen met een beperking ook wel een beetje overdreven wordt. En ook gevoedt trouwens, merk wel dat er bij ons gezegd wordt tegen stagiaires dat met artsen niet veel te beginnen is. Misschien dat ze qua omgang met de persoon meer moeite hebben maar.. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een arts zijn werk niet goed deed en tja zoals al gezegd is logisch dat een arts er wat minder flexibel mee omgaat die ziet de persoon niet zo vaak als jij als verpleegkundige zelf. En mocht het de verkeerde kant op gaan dan zijn we er als verpleegkundigen gelukkig om in te grijpen
Zelf heb ik op mijn werk wel goede ervaringen met artsen (op stage niet zo maar dat had meer te maken met het feit dat de arts niet met een stagiaire meewilde ) Heb zelfs een keer gehad dat een arts een stervende bewoner van me overnam daar was ik echt heel erg verbaasd over!

he, gelukkig was positieve verhalen. Ik heb er even over nagedacht hoe het komt dat juist Gerdien het in de gehandicaptenzorg zo lastig heeft met artsen. Ik ben tijdens de hele opleiding (6jaar) maar 10 (!)verstandelijk gehandicapten tegengekomen, allemaal uiteraard heel verschillend en absoluut niet 1 lijn in te volgen hoe je met ze om moet gaan. Eerlijk gezegd best lastig dus als ik nu hoor dat er een verstandelijk gehandicapte patient komt, maar in een paar gevallen juist ook extra leuk! (ik herinner me de omhelzingen van een patient).
Ik ben het dus met je eens Gerdien dat je als arts vooral naar de verzorging/verpleging van die persoon moet luisteren, maar aan de andere kant ben je echt verplicht anamnese te proberen af te nemen met de patient. De verzorging kent die patient het beste. (en daarom is het heel stom zoals ik 2 x meegemaakt heb om een invalller die heel weinig van de patient weet mee naar het ziekenhuis te sturen)
Nee, wij kregen wél heel veel lessen professionaliteit/communicatie/etc maar niet speciaal voor verstandelijk autistische gehandicapten.
We moeten namelijk ook op een goede wijze kunnen omgaan met dementen, ouderen, kinderen, ouders, junks, blinden, doven, lichamelijk gehandicapten, veeleisenenden, terminale patienten, pubers, baby's, acuut zieke patienten, familie etc etc.
Snap je dat niet elke arts bij elk soort patient even goed is?
Gelukkig komt er steeds meer aandacht en geld voor de opleiding AVG, wat daphne schreef. Ook omdat er het besef groeit dat je als arts meer dan gewoon arts moet zijn moet met verstandelijk gehandicapten goed om te gaan.

[Gerdien B.]

Daar heb je gelijk in tweetietweee, dat ze op groepen geneigd zijn om stagieres , gastvrouwen of invalkrachten mee sturen naar het ziekenhuis. Dat is zo ontzettend dom!!! Al is het alleen al om het feit dat die de bewoner niet zo goed kennen. Gaat hij daar agressief lopen doen, weten ze niet wat ze verwachten kunnen en moeten doen.
(gelukkig gebeurd dat bij ons niet zo snel, omdat we vaak al met 2 begeleiders gaan als er 1 naar het ziekenhuis moet en we hebben maar 1 vaste invalkracht want anders flipt de groep)

Als ik als begeleiding aangeef dat hij de vragen niet snapt en dat hij dat niet kan verwoorden dan vind ik niet dat een arts door moet gaan met vragen stellen aan de bewoner.
Zo heeft een zorgvrager een dag met gebroken vingers rond gelopen, een andere dagen met gebroken hand, dagen met gebroken middenvoets beentje. Enkel en alleen omdat ze geen pijn aangaven waar de arts bij was. Deze mannen staan bij ons al bekend met een enorme hoge pijn grens en wij hadden al gezegt: dit is gebroken want anders zou hij niet zus of zo doen. Wij halen dat uit hun gedrag. Daarbij zijn de meeste bang voor de arts en ziekenhuis, dus dan gaan ze echt niet tegen een arts zeggen dat ze ergens pijn hebben.


AVG artsen vind ik echt heel goed. Juist ook omdat op een 1 of andere manier deze mensen anders in elkaar steken dan een 'normaal' mens.


@tweetietwee:
Een verpleegkundige zei tegen ons pas:
Die vingers(botbreuk) zijn wel genezen nu, want bij hun groeit het sneller aan elkaar dan bij ons.

Het gaat hier om een autistische verstandelijk gehandicapte man van tegen de 50! Weet jij misschien waar deze gedachte vandaan komt? Volgens mij werkt het bottensysteem van hun het zelfde als van ons.
Dat zij anders reageren op gedragsmedicatie is wel overal bekend.

[tweetietwee]

Ik heb al heel veel artsen meegemaakt in de thuiszorg maar artsen zijn echt ONTZETTEND EIGENWIJS bijna allemaal!!. Ik heb de laatste weken echt moeten praten als brugman om dingen voor elkaar te krijgen.
Net als gisteren een man voelde zich niet goed ik om bloeddruk meter gerend want de pols voelde niet goed.
Bloeddruk van 89 over 45 en een pols van 154. Even met mijn leidinggevende overlegd en gelijk dokter gebeld. Zegt de assistente dood leuk rond 4 uur 5 uur is hij er het was s' morgens 07.45!!!!
Ik heb echt een heel gesprek moeten aangaan om hem gelijk te laten
komen na 20 min gelukt. rond 08.30 was hij er gelijk ziekenhuis opname. Toen ben ik even helemaal uit mijn dak gegaan tegen die arts (was dezelfde als poosje terug toen had iemand een hele erge bloeding)
Die arts trok gewoon wit weg schrok eigenlijk van mezelf maar heb van alles tegen hem gezegd en ga ook echt een aanklacht tegen hem aan dienen. Ze verdienen bakken met geld maar ze zijn het niet eens waard!!!
heb echt zitten janken van kwaadheid op kantoor. Voelde me zo machteloos mensen hebben een arts nodig en dan komen ze niet. Die client ligt nu op hartbewaking en gaat helemaal niet goed. Zijn vrouw is heel erg dement en kan niet alleen zijn dus er zitten vrijwillegers bij en familie.
van de 15 artsen die bij onze clienten komen zijn er denk 3 die echt om de mensen geven dat is zo gaaf!!!
maar de rest mag allemaal ophoepelen

zo dat is eruit

soso, dat is wel heftig bij jullie. Maar volgens mij had je het over de doktersassistente die een shock niet herkende en niet over de dokter in dit geval, maar okee. Tip: bel de volgende keer gelijk 112 bij zo'n toestand.

gelukkig zijn de meeste verzorgenden en verpleegkundigen ook lekker eigenwijs anders hielden ze het nooit vol

tweetie

[mw]

mijn verst geh. zus moet medio maart/april een operatie ondergaan. Die operatie is in dat ziekenhuis nog nooit bij een verst. gehandicapte uitgevoerd. Omdat zij ook doof is, en na de operatie haar gehoorapparaten niet in mag en haar nieuwe (die ingeplant word) het dan nog niet doet word het dan extra moeilijk.
Ik zal er eens opletten hoe het zorgteam er mee omgaat